Γρηγοριάδης Κώστας

Η αστική τάξη, έχοντας διαγνώσει πολύ καιρό πριν από τις εκλογές του περασμένου Σεπτέμβρη ότι οι εταίροι του δικομματισμού δυσκολεύονται να λειτουργούν επαρκώς σαν «συγκοινωνούντα δοχεία», επειδή ακριβώς μεγάλα τμήματα των λαϊκών στρωμάτων συνειδητοποιούν τη στρατηγική τους σύμπλευση, άρχισε να παρουσιάζει εναλλακτικές λύσεις διαχείρισης του συστήματος. Τα ίδια τα επιτελεία της πλουτοκρατίας καταγράφουν πως ΝΔ και ΠΑΣΟΚ αδυνατούν να εγκλωβίζουν στους κόλπους τους τα λαϊκά στρώματα, αφού την κυβερνητική φθορά της ΝΔ δεν την καρπώνεται το ΠΑΣΟΚ.

Τα αποτελέσματα των εκλογών της 16ης του Σεπτέμβρη επιβεβαίωσαν τις ανησυχίες της πλουτοκρατίας και των πολιτικών εκφραστών των συμφερόντων της, αφού παρά την κινδυνολογία και την προπαγάνδα που εξαπέλυσαν παραμονές των εθνικών εκλογών περί κινδύνου αστάθειας του πολιτικού συστήματος με τη μη εκλογή αυτοδύναμης κυβέρνησης, ένα τμήμα των λαϊκών στρωμάτων καταδίκασε τόσο τη ΝΔ όσο και το ΠΑΣΟΚ.

Δεν είναι τυχαίο ότι ο εκπρόσωπος των βιομηχάνων, ο πρωθυπουργός και ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης σχεδόν ταυτόχρονα βγήκαν να υπερασπιστούν ο καθένας από τη σκοπιά του, αλλά όλοι υπηρετώντας τα κοινά τους συμφέροντα, την αναγκαιότητα για τη συνέχιση των μεταρρυθμίσεων, που θα επιφέρει την ενίσχυση της «ανταγωνιστικότητας» που επιζητεί, για μεγιστοποίηση των κερδών του, το μεγάλο κεφάλαιο.

Ο Κ. Καραμανλής στο πρωτοχρονιάτικο μήνυμά του, απευθυνόμενος στον ελληνικό λαό ανέφερε: «Στις 16 Σεπτεμβρίου του 2007 μας δώσατε σαφή εντολή: Να συνεχιστούν οι αλλαγές, να επιταχυνθούν οι μεταρρυθμίσεις. Η εντολή σας είναι για μένα δέσμευση». Στο δικό του μήνυμα ο Γ. Παπανδρέου διαπίστωσε ότι «η χώρα πορεύεται χωρίς πυξίδα. Χωρίς εθνικό σχέδιο», υποστηρίζοντας ότι δεν προχωρούν οι αναγκαίες «αλλαγές», όμως επί της ουσίας βάζοντας πλάτη για την εφαρμογή των αντιλαϊκών πολιτικών στην Κοινωνική Ασφάλιση και στην Παιδεία. Ο πρόεδρος του ΣΕΒ, Δ. Δασκαλόπουλος, σε συνέντευξή του στις 18 του Δεκέμβρη δήλωσε ότι «οι αναγκαίες αλλαγές πρέπει να προχωρήσουν», υποστηρίζοντας ότι «αν δεν προχωρήσουμε γρήγορα, θα βουλιάξουμε»...

Ολα τα σφυριά, λοιπόν, χτυπούν συγχρόνως επιδιώκοντας να ταυτίσουν τα συμφέροντα του μεγάλου κεφαλαίου με αυτά του λαού. Αυτή η επιχείρηση όμως χειραγώγησης και παραπλάνησης των λαϊκών στρωμάτων δε στέφεται με «απόλυτη επιτυχία». Εχει αρχίσει και «σκοντάφτει» πάνω στην ολοένα και διευρυνόμενη πεποίθηση ανάμεσα στους εργαζόμενους ότι τα κόμματα της αστικής τάξης που εναλλάσσονται στην εξουσία δεν έχουν πολιτικές και προγραμματικές διαφορές, αντίθετα υπηρετούν και εφαρμόζουν μια πολιτική μακριά και ενάντια στα συμφέροντά τους. Σ' αυτό συμβάλλει τόσο η ανάπτυξη των ταξικών αγώνων από τις συνεπείς δυνάμεις του εργατικού κινήματος, όσο και η ύπαρξη και δράση του ΚΚΕ που με την πολιτική του όχι μόνο αποκαλύπτει τους σχεδιασμούς των κομμάτων της άρχουσας τάξης, αλλά προτείνει και το δρόμο διεξόδου. Μια εναλλακτική πρόταση που βρίσκει όλο και μεγαλύτερη λαϊκή απήχηση.

Αναμφίβολα, η αστική τάξη και τα κόμματά της επιθυμούν μονοκομματικές κυβερνήσεις, αυτό φαίνεται εν πρώτοις από το σχέδιο του νέου εκλογικού νόμου, αλλά αντιλαμβάνεται ότι χρειάζεται και εναλλακτικές λύσεις για τη «θωράκιση» του αστικού πολιτικού συστήματος όταν αυτό δυσλειτουργεί. Οταν χάνει λαϊκές δυνάμεις επιβάλλεται να επεξεργάζεται και άλλα σενάρια. Πρώτο στη «λίστα» είναι ο μετασχηματισμός του μοντέλου δικομματικής εναλλαγής στην εξουσία σε διπολικό, που συνοδεύεται από μια συζήτηση περί κυβερνήσεων συνεργασίας και ήδη έχει αρχίσει να προβάλλεται από διάφορα οικονομικά και πολιτικά κέντρα αποφάσεων.

Σ' αυτή την επιχείρηση εντάσσεται η ψευδεπίγραφη ...«αριστερή στροφή» που διατυμπανίζει ο Γ. Παπανδρέου για το ΠΑΣΟΚ. Σ' αυτή την επιχείρηση εντάσσεται η προβολή του ΣΥΡΙΖΑ από τα αστικά ΜΜΕ σαν του «μοναδικού πολιτικού φορέα αντιπολίτευσης», αλλά και η υπερ-προβολή του ΣΥΝ από τα αστικά ΜΜΕ ως της αντιπολιτευτικής δύναμης που δυσκολεύει την κυβέρνηση στο έργο της.

Το μεγάλο κεφάλαιο γνωρίζει ότι για να επιτευχθεί το «διπολικό» σύστημα χρειάζεται οι πολιτικοί σχηματισμοί που θα το συγκροτήσουν να εμφανιστούν σαν «αναγεννημένες» πολιτικές δυνάμεις. Με «νέα πρόσωπα» και «ηλικιακά ανανεωμένες» θα επιχειρήσουν να παραπλανήσουν τα λαϊκά στρώματα και να τα εγκλωβίσουν σε μια λογική διαχείρισης του ίδιου εκμεταλλευτικού συστήματος, μέσα από ένα «νέο μοντέλο» διακυβέρνησης.

Το ζήτημα, λοιπόν, για τους εργαζόμενους είναι να κατανοήσουν ότι δεν έχουν κανένα συμφέρον να στηρίξουν αυτούς που σήμερα τους παρουσιάζουν σαν «μεσσίες». Αντίθετα, πρέπει να πιστέψουν στην τεράστια λαϊκή δύναμη που τρομοκρατεί την αστική τάξη και να συγκροτήσουν μέσα και από τους αγώνες ένα μεγάλο κοινωνικοπολιτικό μέτωπο, μαζί με τους κομμουνιστές, που θα διεκδικεί την εξουσία, όχι για να «διαχειριστεί» με «καλύτερους όρους» το καπιταλιστικό σύστημα, αλλά για να το ανατρέψει προκειμένου να οργανωθούν η κοινωνία όπου ο λαός θα είναι αφέντης, χωρίς αφεντικά, χωρίς ταξική εκμετάλλευση, και η λαϊκή οικονομία για την ικανοποίηση όλων των αναγκών των εργαζομένων.