«Στάσου... Εδώ 'ναι, φτάσαμε... Συντρόφισσα

το χέρι σου... δε βλέπω - ίσως θα 'ναι

τα μάτια μου ακόμα ασυνήθιστα

στο τόσο φως ύστερ' από το σκοτάδι...

Τώρα τραβήξου λίγο - ξέρω μόνος μου,

τούτα τα κατατόπια με θυμούνται...

Τα σύνεργα... μα που 'ναι, πες, ο σύντροφος,

έναν καιρό τα δούλευα, μαζί του.

Η πλάκα, το χαρτί, το συνθετήριο...

και τούτα τα χειρόγραφα απλωμένα -

νάτος, μπροστά μου ο "Ρίζος" μας, απέθαντος -

πρώτη σελίδα, δεύτερη σελίδα...

Σκύψε κοντά μου κι έλα να διαβάσουμε

μικρά τα γράμματα - μεγάλα τα μαντάτα...»

(Από το ποίημα «Οι σύντροφοι» του Απ. Σπήλιου).

Την ιστορία του «Ριζοσπάστη» δεν μπορούμε να την παρακολουθήσουμε έξω από την ιστορία του ΚΚΕ, την ιστορία του εργατικού κινήματος στην Ελλάδα, τους αγώνες του λαού, που έγραψε και γράφει την πραγματική ιστορία, όσο και αν -σαν εφημερίδα- ο «Ριζοσπάστης» προϋπήρχε του Κόμματός μας. Οι δρόμοι τους συναντήθηκαν στο πρώτο ιδρυτικό του Συνέδριο, αν και δυο χρόνια πιο πριν η εφημερίδα προπαγάνδιζε όλες τις προοδευτικές ιδέες της εποχής, βρίσκοντας σ' αυτήν βήμα τα προβλήματα της νεαρής τότε εργατικής τάξης, των άλλων λαϊκών στρωμάτων. Ο «Ριζοσπάστης» ήταν η μόνη τότε καθημερινή εφημερίδα, που κάλυψε με ρεπορτάζ τις εργασίες του πρώτου Συνεδρίου του Κόμματός μας, και δημοσίευσε όλες τις αποφάσεις του. Υπήρχε και ο «Εργατικός Αγώνας», βδομαδιάτικη σοσιαλιστική εφημερίδα που έβγαινε με ευθύνη του Δημοσθένη Λιγδόπουλου, και έγινε επίσημο όργανο του ΣΕΚΕ, δηλαδή του ΚΚΕ με απόφαση του 1ου Συνεδρίου του ΣΕΚΕ. Από τότε το 1918, υπάρχει μια κοινή πορεία που κλιμακωτά φτάνει, δυο χρόνια μετά, να τεθεί κάτω από τον έλεγχο της ΚΕ του Κόμματος, ώσπου τον Αύγουστο του 1921 να γίνει όργανο της Κεντρικής Επιτροπής του.

Η πορεία της δράσης του ΚΚΕ γίνεται ταυτόσημη πορεία και για το «Ριζοσπάστη», έτσι που η εργατική τάξη, ο λαός της χώρας να ακουμπά στον καθημερινό του σύντροφο, τον ιδεολογικοπολιτικό προπαγανδιστή της πολιτικής του Κόμματος, αφού μέσα στις σελίδες του συναντούσε το φως που φώτιζε την απαντοχή και την ελπίδα του για καλύτερες μέρες. Μπορούσε να δει τα δικά του προβλήματα, τα προβλήματα που βιώνουν τα ταξικά του αδέρφια, τους κοινούς τους αγώνες ενάντια στον κοινό αντίπαλο, μα και το πώς θα βρουν οριστική λύση αυτά τα προβλήματα, με καθοδηγητή της ταξικής πάλης το Κόμμα τους το ΚΚΕ. Και έτσι ο «Ριζοσπάστης» ριζώνει στο νου και την καρδιά των απλών ανθρώπων του μόχθου σμιλεύοντας τη συνείδησή τους για το νέο κόσμο, το σοσιαλιστικό. Και ακολουθεί το δύσκολο μα όμορφο δρόμο του ΚΚΕ στη νομιμότητα και την παρανομία, στις διώξεις μα και στην ανάταση του λαϊκού κινήματος, σ' όλες τις περιόδους, αφού ποτέ δε σταμάτησε να εκδίδεται κάτω απ' όποιες συνθήκες και αν επικρατούσαν.

Επαναστατικό κόμμα χωρίς δική του εφημερίδα δεν μπορεί να διεξάγει αποτελεσματική πολιτική πάλη για το ζήτημα της εξουσίας. Και έτσι οι κομμουνιστές της Ελλάδας πάντα φρόντιζαν για την έκδοση και την κυκλοφορία του «Ριζοσπάστη». Για τη μελέτη και τη διάδοσή του. Για να πάρουν καθημερινά τη γραμμή και να μπορούν καθημερινά να διαδίδουν την πολιτική του ΚΚΕ. Πολιτική γραμμή, για να πυκνώσουν την κοινωνικοπολιτική δράση με ακόμη περισσότερους απλούς ανθρώπους του μόχθου για να 'ρθουν οι καλύτερες μέρες. Ακόμη και στην πιο βαθιά παρανομία. Αυτό κρατάμε, πρέπει να κρατάμε και για το σήμερα. Γιατί είναι ένα από τα θεμέλια της δράσης για να αλλάξουμε τον κόσμο.

Πολλοί μιλούν σήμερα για ενημέρωση, για πληροφόρηση, για τον απέραντο όγκο γεγονότων και ειδήσεων που βομβαρδίζει καθημερινά το νου των ανθρώπων χτυπώντας ίσια τη συνείδησή τους. Μα η πολυμορφία των ειδήσεων των σχολιασμών, των γεγονότων, απ' όλο τον κόσμο, αλλά και η πολυμορφία του έντυπου και ηλεκτρονικού λόγου, εφημερίδες περιοδικά, τηλεόραση ραδιόφωνο και διαδίκτυο, αντί να φέρνει κοντά τους ανθρώπους μεταξύ τους, τους αποξενώνει ακόμη πιο πολύ. Για ένα και μόνο σημαντικό λόγο. Γιατί όλ' αυτά τα Μέσα και το περιεχόμενό τους, συνήθως τους μιλούν για πράγματα ξένα από αυτά που ζουν στο εργοστάσιο, στο χωράφι, στη γειτονιά, στο σχολείο, στην πόλη και το χωριό. Αποσιωπούν τους ταξικούς εργατικούς αγώνες.

Για παράδειγμα, στα πρόσφατα συλλαλητήρια του ΠΑΜΕ για την Κοινωνική Ασφάλιση και τις Συλλογικές Συμβάσεις, χιλιάδες εργάτες διαδήλωναν στους δρόμους της Αθήνας, της Θεσσαλονίκης και δεκάδων πόλεων σε όλη τη χώρα, διεκδικώντας να ζουν με αξιοπρέπεια. Για τα δελτία ειδήσεων των ιδιωτικών καναλιών, αυτές οι εργατικές διαδηλώσεις δεν υπήρξαν ποτέ. Ως γεγονός ήταν ανύπαρκτο για τους επιχειρηματίες ιδιοκτήτες τους, αλλά και για τους εμβριθείς δημοσιογράφους του «πλουραλισμού στην ενημέρωση».

Ταυτόχρονα εντείνουν την αντικομμουνιστική επίθεση. Η κατάσταση που έχουν διαμορφώσει τα ιδιωτικά και τα κρατικά ΜΜΕ σε βάρος του ΚΚΕ και του εργατικού - λαϊκού κινήματος, ειδικά μετά τις τελευταίες εκλογές, είναι κραυγαλέα προκλητική. Ο πραγματικός χρόνος στην ειδησεογραφία των ηλεκτρονικών ΜΜΕ, που διατίθεται για την προβολή της δράσης του ΚΚΕ, μόλις που ξεπερνάει το 2%. Αποδεικνύεται ότι είναι υποκριτικές οι διακηρύξεις περί «πολυφωνίας, ισοτιμίας και αντικειμενικής ενημέρωσης». Και εδώ πρόκειται για ακόμα πιο ανισότιμη μεταχείριση του ΚΚΕ, με μεγαλύτερη συσκότιση και διαστρέβλωση της πολιτικής του.

Σε μεγάλο αριθμό εκπομπών των κρατικών καναλιών, με θέματα σχετικά με το ΚΚΕ και το διεθνές κομμουνιστικό κίνημα, δεν προσκαλούνται εκπρόσωποι του Κόμματος, αλλά προσκαλούνται και μιλούν για την 90χρονη ιστορία του άνθρωποι που έχουν φύγει από το ΚΚΕ πριν από δεκαετίες και ανήκουν σε άλλα κόμματα. Πλήθος είναι οι εκπομπές κρατικών και ιδιωτικών καναλιών - και του καναλιού της Βουλής - που γίνονται με υλικά πανομοιότυπα με αυτά των διαφόρων υπηρεσιών της δεκαετίας του 1950.

Στην ίδια γραμμή κινούνται και τα έντυπα των εκδοτικών επιχειρηματικών ομίλων, που έχουν ταυτίσει τη δημοσιογραφική κάλυψη του ΚΚΕ με τη συγγραφή σεναρίων εναντίον του. Ταυτόχρονα συναγωνίζονται στην αναδημοσίευση και στην αναπαραγωγή κάθε είδους αντικομμουνιστικού δημοσιεύματος.

Η πλειοψηφία των ΜΜΕ λοιδορεί και συκοφαντεί απεργίες, διαδηλώσεις, καταλήψεις, γενικά τις μορφές πάλης που αποφασίζουν συλλογικά εργάτες και νεολαίοι και που έρχονται σε αντιπαράθεση με συμφέροντα και επιλογές του κεφαλαίου.

Τα ΜΜΕ της πλουτοκρατίας βρίσκονται σε πλήρη διάσταση με τα λαϊκά συμφέροντα και ανάγκες. Ακόμη και όταν αναγκάζονται να προβάλλουν λαϊκά προβλήματα, δεν το κάνουν από διάθεση να συμβάλουν στη λύση τους, αλλά για να υπονομεύσουν τους λαϊκούς αγώνες.

Μα δε είναι μόνο αυτό. Η διαμόρφωση μαζικής ψυχολογίας της μοιρολατρίας και της υποταγής στην πολιτική και ιδεολογία του κεφαλαίου είναι ο κύριος σκοπός τους. Ετσι επιδρούν και στη διαμόρφωση της συνείδησης των λαϊκών ανθρώπων, με στόχο να μην κινδυνέψει το σύστημα, να μην αμφισβητηθεί. Πολύ περισσότερο, η αμφισβήτηση να μη γίνεται συνειδητή ταξική πάλη, πολιτική πάλη για την ανατροπή του. Αναπαράγουν επομένως την κοινωνική συνείδηση που ο καπιταλισμός από την ίδια του τη φύση, την ίδια του τη λειτουργία τη διαμορφώνει αφού έχει την εξουσία, είναι κυρίαρχος, με τη δύναμη του έντυπου λόγου, της εικόνας και του ήχου, με τα αστικά μέσα μαζικής ενημέρωσης. Με τα δελτία ειδήσεων, με τις κρυφές κάμερες, με τις εκπομπές υποκουλτούρας, με τα άρθρα και τους σχολιασμούς που αποπροσανατολίζουν από το κύριο κάθε φορά, αυτό που βρίσκεται κάτω από την επιφάνεια ενός προβλήματος που προβάλλουν και που είναι τα συμφέροντα των μεγαλοεπιχειρηματιών και η πολιτική των κυβερνήσεών τους, ακριβώς για να συγκαλύψουν αυτή την ουσία. Και κυρίως για να εθίσουν τους ανθρώπους, ιδιαίτερα τη νεολαία, στην ολοένα και μεγαλύτερη ανεκτικότητα αυτής της κοινωνικοπολιτικής πραγματικότητας.

Τα ΜΜΕ λοιπόν δεν ενημερώνουν απλά, δε δίνουν ειδήσεις και σχόλια και μάλιστα αντικειμενικά, όπως κόπτονται. Επιδρούν στη διαμόρφωση της συνείδησης, προβάλλοντας έναν κόσμο ξένο, που όμως τον παρουσιάζουν ζωντανό. Πολύ περισσότερο όταν υποτίθεται ότι μοχθούν για την ηθική κάθαρση του οικονομικοπολιτικού κατεστημένου, όπως για παράδειγμα τώρα με τον υπόθεση Ζαχόπουλου και των σκανδάλων, που προβάλλονται ολημερίς, χωρίς καν να θίγεται η ουσία των φαινομένων. Οτι δηλαδή η αστική ηθική που θέλουν να αποκαθάρουν είναι αυτή έτσι όπως εμφανίζεται, βρώμικη, δεν καθαρίζει, γιατί τέτοια είναι η κοινωνία που τη γεννά και την αναπαράγει. Ετσι εθίζεται ο απλός κόσμος στην αποστροφή προς την πολιτική και κοινωνική δράση, εμποδίζεται να διεισδύσει στην ουσία αυτών των φαινομένων, οι ρίζες των οποίων βρίσκονται στο ίδιο το σύστημα, που λειτουργεί με κινητήριο μοχλό το κέρδος.

Μα εμείς, έχοντας σκοπό να αλλάξουμε αυτή την κοινωνία, να καταργήσουμε την αδικία, την εκμετάλλευση, πρέπει να μπορούμε να δρούμε έτσι που να αλλάζουμε τις συνειδήσεις των εργατών, των απλών ανθρώπων του μόχθου. Και δε φτάνει σήμερα να απευθυνόμαστε μόνο με τα προβλήματα, την κριτική στην κυβερνητική πολιτική. Αλλωστε η δυσαρέσκεια μεγαλώνει. Ούτε αρκούν αγώνες για την αντιμετώπιση ορισμένων άμεσων προβλημάτων, για τη βελτίωση μόνο της θέσης της εργατικής τάξης και των άλλων λαϊκών στρωμάτων σ' αυτή την κοινωνία, όταν οι καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις, η επιθετικότητα του κεφαλαίου στα εργατικά, στα λαϊκά δικαιώματα μεγαλώνει, όταν ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος είναι μόνιμος συνοδός της ανθρωπότητας. Και βεβαίως το Κόμμα μας έχει επεξεργαστεί πολιτική που συνδέει την πάλη για τα άμεσα προβλήματα με την προοπτική της λαϊκής εξουσίας και της λαϊκής οικονομίας, αλλά αυτή η υπόθεση, που απαιτεί καθημερινή δράση, χρειάζεται και τα κατάλληλα εργαλεία. Δηλαδή τη δουλειά μας. Που όμως δεν μπορεί να γίνεται σωστά και ολοκληρωμένα χωρίς τη μελέτη, τη διάδοση του καθημερινού προπαγανδιστή, διαφωτιστή, οργανωτή στην πάλη, του «Ριζοσπάστη», των άλλων κομματικών εντύπων, του μαρξιστικού βιβλίου. Για να μπορούμε να αντιπαρατεθούμε αποτελεσματικά στη σαπίλα των αστικών ΜΜΕ, αλλά και να προβάλλουμε, να ζυμώνουμε σωστά ολοκληρωμένα την πολιτική του ΚΚΕ.

Και μπορεί βεβαίως να συμφωνούμε με όλα τα παραπάνω και το ρόλο της εφημερίδας μας, που απορρέει από το χαρακτήρα της, από το χαρακτήρα του ΚΚΕ. Μπορεί να συμφωνούμε ότι είναι η μόνη εφημερίδα που λέει την αλήθεια του λαού, για το λαό, που συμβάλλει καθημερινά στο κύριο καθήκον της συγκέντρωσης των δυνάμεων για την ανατροπή του καπιταλισμού και απ' αυτή τη σκοπιά αποτελεί ένα προωθημένο μετερίζι του Κόμματος για την προώθηση της στρατηγικής του, για την εκπλήρωση της αποστολής μας.

Αλλά φτάνει, για παράδειγμα, αυτό για να πούμε ότι ο «Ριζοσπάστης» μας είναι χρήσιμος; Πόσο μπορεί να ισχύει αυτό με χαμηλή την κυκλοφορία των 7.500 φύλλων καθημερινά και των 25.000 φύλλων την Κυριακή; Αυτό φανερώνει ότι με το διάβασμα - μια κοπιαστική ίσως υπόθεση, αλλά απαραίτητη για το σκοπό της πάλης της εργατικής τάξης - πρέπει να εξοικειωθούμε ακόμη πιο πολύ. Πρώτ' απ' όλα για μας τους κομμουνιστές ισχύουν αυτά, προκειμένου να περνάμε αποφασιστικά στο επόμενο βήμα της διάδοσής του. Ζητήματα που πάνε μαζί με τη δουλειά μέσα στο λαό, με την ανάπτυξη των αγώνων σ' όλα τα μεγάλα μέτωπα πάλης, στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα, στα εργοστάσια και τους τόπους δουλειάς, στους αγρότες, στο αντιιμπεριαλιστικό αντιπολεμικό μέτωπο, στην παιδεία, στην υγεία, στις μεγάλες πολιτικές αναμετρήσεις. Και αν εκτιμούμε ότι στην πολιτική του ΚΚΕ βρίσκει διέξοδο η μεγάλη δυσαρέσκεια και αγανάκτηση του λαού, που πρέπει να μετουσιώνεται σε κοινωνικοπολιτικούς αγώνες, σε συσπείρωση στο Κόμμα, στην ενίσχυσή του, ώστε να δρομολογείται η συγκρότηση της μεγάλης λαϊκής συμμαχίας, τότε σημαίνει πως υπάρχει γόνιμο έδαφος να οργανώνουμε την αντίσταση και αντεπίθεση στην πολιτική της άρχουσας τάξης. Και πράγματι υπάρχει. Αλλά χωρίς εμάς, τη δική μας δουλειά, δεν μπορούν να γίνουν βήματα σ' αυτή την κατεύθυνση. Και εδώ πράγματι ο καλύτερος βοηθός μας, είναι ο «Ριζοσπάστης».

Οχι μόνο για την καθημερινή προπαγάνδα και ζύμωση. Αλλά και για να δίνουμε θέματα στην εφημερίδα από τη δράση μας στους χώρους δουλειάς και κατοικίας των λαϊκών στρωμάτων, τα προβλήματα που βιώνουν και αντιπαλεύουμε, προσπαθώντας να τραβήξουμε στον αγώνα ολοένα και περισσότερες δυνάμεις. Να τον εμπλουτίζουμε με θεματολογία, αρθρογραφία από την πείρα της δουλειάς, να είμαστε «ρεπόρτερ» και «ανταποκριτές» από το χώρο δράσης μας, να δημιουργούμε ολοένα και μια πιο στενή αμφίδρομη σχέση της δράσης των Κομματικών Οργανώσεων, των στελεχών και των μελών του Κόμματος με την εφημερίδα.

Πρέπει λοιπόν να αξιοποιούμε καθημερινά τις δυνατότητες, οι οποίες είναι υπαρκτές (πολιτική επιβολής καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων, ιμπεριαλιστικός πόλεμος, περιστολή λαϊκών δικαιωμάτων και ελευθεριών, πρώτ' απ' όλα στους τόπους δουλειάς κλπ.), λόγω των αρνητικών συνεπειών στην εργατική τάξη, στ' άλλα λαϊκά στρώματα, στη νεολαία, της εξελισσόμενης κοινωνικοπολιτικής και οικονομικής πραγματικότητας, για να γινόμαστε ολοένα και ικανότεροι φορείς της διάδοσης και εκλαΐκευσης της στρατηγικής του ΚΚΕ.

Τα εφόδια ιδεολογικοπολιτικής προετοιμασίας (Πρόγραμμα του ΚΚΕ στο 15ο Συνέδριο, Αποφάσεις 16ου Συνεδρίου, Αποφάσεις 17ου Συνεδρίου, επεξεργασίες Τμημάτων της ΚΕ, Αποφάσεις της ΚΕ, κλπ.) είναι σημαντικά υλικά τόσο για ιδεολογικό εξοπλισμό, όσο και για την εξασφάλιση ικανότητας εκλαΐκευσης της πολιτικής του Κόμματος, μαζικής πολιτικής δράσης, για τη δημιουργία κοινωνικοπολιτικών συσπειρώσεων, για το τράβηγμα πλατιών λαϊκών μαζών στην κοινωνικοπολιτική δράση.

Αλλά επίσης η δουλειά με τη γενική πολιτική δεν μπορεί να συμβάλλει αποτελεσματικά στη δική μας δράση, αν μείνουμε μόνο σ' αυτήν. Οι εργαζόμενοι έχουν ένα συγκεκριμένο επίπεδο πείρας γνώσεων και πολιτικής συγκρότησης. Και εμείς πρέπει, πατώντας στην πείρα τους, με βάση το πρόβλημά τους, να συνδέουμε τη λύση τους με την προοπτική του σοσιαλισμού και να πείθονται να παλεύουν γι' αυτά.

Οταν εκτιμούμε ότι οι καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις είναι στρατηγικού χαρακτήρα για το κεφάλαιο, αυτό σημαίνει ότι απαιτείται να ξεδιπλώσουμε όλη τη στρατηγική μας για το Μέτωπο, τη λαϊκή εξουσία και τη λαϊκή οικονομία. Πώς μπορεί αυτό να εξασφαλίζεται καθημερινά, αν δε μελετάμε, μαζί με τα ντοκουμέντα του Κόμματος, και το «Ρ», την ΚΟΜΕΠ, το μαρξιστικό βιβλίο; Μπορούμε να εξηγήσουμε γιατί και πώς εντείνεται η εκμετάλλευση με τις ελαστικές εργασιακές σχέσεις (φτηνός εργάτης) χωρίς μελέτη; Πώς θα εξηγήσουμε ότι αυτή η πολιτική είναι ζωτική ανάγκη για την αναπαραγωγή του κεφαλαίου και γι' αυτό δεν υπάρχει καμιά πολιτική διαχείρισης που να ωφελήσει σ' αυτές τις συνθήκες τους εργαζόμενους, άρα χρειάζεται πάλη για την ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων; Μπορούμε να στηρίξουμε την αναγκαιότητα του σταθερού ημερήσιου εργάσιμου χρόνου ή το γεγονός ότι οι αντιδραστικές αλλαγές στην Ασφάλιση απαιτούνται για να μεγαλώνει η κερδοφορία του κεφαλαίου και να γίνεται πιο ανταγωνιστικό, χωρίς έστω ένα στοιχειώδη ιδεολογικοπολιτικό εξοπλισμό; Αυτά, βεβαίως, μπορούν να επιτυγχάνονται με συλλογικές διαδικασίες (συνεδριάσεις οργάνων και ΚΟΒ, μαθήματα, διαλέξεις κλπ.), αλλά οι εξελίξεις στα διάφορα μέτωπα, η σύνδεση της τρέχουσας πραγματικότητας με τη γενική πολιτική μας, οι στόχοι πάλης και οι άλλες επεξεργασίες που παίρνουν υπόψη τις εξελίξεις, η ταχτική του αντιπάλου, αναλύονται καθημερινά στην εφημερίδα, με σχόλια, με αρθρογραφία, δίνοντας επιχειρήματα, εξοπλίζοντάς μας για τις ανάγκες της καθημερινής δράσης. Γεγονός που συμβάλλει να δίνουμε τέτοιες μάχες πιο αποφασιστικά και με καλύτερα αποτελέσματα. Ακόμη περισσότερο πρέπει να μπορούμε να διαφωτίζουμε τους εργαζόμενους ότι η κατανομή του κοινωνικού πλούτου που παράγουν έχει σχέση με την ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής, οι ιδιοκτήτες των οποίων τον καρπώνονται. Επομένως, για να γίνεται κτήμα όλης της κοινωνίας πρέπει να καταργηθούν οι ιδιοκτήτες των μέσων παραγωγής.

Συνεπώς είναι αξεχώριστη η καθημερινή μας σχέση με το «Ριζοσπάστη», ως το βασικό καθημερινό μας όπλο, για την αποτελεσματικότητα στην κομματική δουλειά. Η εφημερίδα μας όμως δεν αντιμετωπίζεται απ' όλους μας ως ο καθημερινός συλλογικός ιδεολογικοπολιτικός καθοδηγητής για δράση. Ενώ σ' ορισμένες περιπτώσεις ούτε καν ως μέσο τρέχουσας ενημέρωσης. Αυτό αποδεικνύει ότι δε συνειδητοποιείται το γεγονός ότι ο «Ριζοσπάστης», αποτελεί συστατικό στοιχείο της καθημερινής πρακτικής πολιτικής δράσης, αφού ως μέσο ιδεολογικοπολιτικού εξοπλισμού διαφώτισης, ζύμωσης και ενημέρωσης αποτελεί έναν από τους πιο βασικούς κρίκους στη συνένωση της θεωρητικής δουλειάς με την πρακτική δράση. Χωρίς την αγορά, τη μελέτη, τη διάδοση του «Ριζοσπάστη» καθημερινά δεν μπορούμε να ανταποκριθούμε σ' αυτή τη δουλειά αποτελεσματικά, ανεξάρτητα από το γεγονός ότι δίνουμε τα πάντα χωρίς να σκεφτόμαστε κόπο και κούραση.

Και ισχύει για όλα τα μέτωπα πάλης. Ο «Ριζοσπάστης», για παράδειγμα, καθημερινά προβάλλει τις θέσεις του ταξικού κινήματος, το πλαίσιο πάλης, την πολύμορφη δραστηριότητα των στελεχών του, την πείρα απ' αυτή τη δουλειά. Ολ' αυτά είναι τα καθημερινά μας εφόδια για να οργανώσουμε τους ταξικούς εργατικούς αγώνες, ενάντια στην πολιτική του κεφαλαίου, αλλά και τη στάση των ξεπουλημένων ηγεσιών των συνδικάτων. Εφόδια που πρέπει να τα αξιοποιούμε αγοράζοντας και διαβάζοντας το «Ριζοσπάστη», αλλά και διαδίδοντάς τον στους φίλους του Κόμματος, στους εργάτες στους χώρους δουλειάς, στον καθένα που πασχίζουμε να συμμετέχει στους ταξικούς αγώνες. Ετσι θα συνδέεται και η υπόθεση «ανάπτυξης της κυκλοφορίας του "Ριζοσπάστη"» με τη μαζική πολιτική δράση.

Το ίδιο επίσης ισχύει με τη μόνιμη και σταθερή δουλειά με τα άρθρα του, η συζήτηση των οποίων μπορεί και πρέπει να γίνεται σε οργανωμένη βάση, στα όργανα και τις ΚΟΒ, μαζί με την ατομική μελέτη. Και αυτό πρέπει να 'ναι συστατικό στοιχείο της δουλειάς μας και ένας από τους βασικούς τρόπους απόκτησης γνώσεων στην πολιτική και την ιδεολογία του Κόμματος.

Τη σχέση μας με το «Ριζοσπάστη», πρέπει να την κατανοήσουμε ως αναγκαιότητα μελέτης της εφημερίδας, σε συνδυασμό με την ατομική μας αλλά και τη συλλογική δράση για την προώθηση της πολιτικής του Κόμματος, τη δράση για την ανάπτυξη της λαϊκής κοινωνικοπολιτικής πάλης, της δουλειάς για το Μέτωπο. Ετσι θα αρχίσει να γίνεται ανάγκη η καθημερινή μελέτη του «Ριζοσπάστη», ενώ η διάδοσή του θα συνδυάζεται με το σύνολο της δραστηριότητάς μας. Στους τόπους δουλειάς, στους τόπους κατοικίας, στη δραστηριότητα των κομμουνιστών στα συνδικάτα, στις μαζικές οργανώσεις κλπ. Ενα ερώτημα πρέπει να βασανίζει τη συνείδηση όλων μας: «Είμαστε ικανοί να κάνουμε καθημερινά ιδεολογικοπολιτική δουλειά με τους εργάτες, στο χώρο του ο καθένας, αν δεν έχουμε διαβάσει το «Ριζοσπάστη»; Σ' αυτό πρέπει να απαντάμε καθημερινά, σ' αυτό κρινόμαστε. Και όλη η δουλειά μας με την εφημερίδα, από το διάβασμα ως τη διάδοση, θα μας ανοίγουν το δρόμο ώστε και η εφημερίδα να αναπτύσσεται, να ανεβάζει την κυκλοφορία της και θα γινόμαστε πιο ικανοί να δρούμε στην κατεύθυνση της οικοδόμησης του Μετώπου για τη λαϊκή εξουσία.