Εδώ και μια 20ετία σχεδόν, τα ασφαλιστικά δικαιώματα των εργαζομένων όπου Γης έχουν τεθεί στο στόχαστρο.

Από το 1990 και μετά οι «μεταρρυθμίσεις» που συντελέστηκαν στα συστήματα κοινωνικής ασφάλισης σε όλες τις χώρες του ΟΟΣΑ είναι δραματικές.

Στην Αυστραλία αυξήθηκαν 5 χρόνια τα όρια ηλικίας συνταξιοδότησης των γυναικών. Στις ΗΠΑ αυξήθηκε το όριο ηλικίας συνταξιοδότησης από τα 65 στα 67 χρόνια. Στην Ιαπωνία τα όρια ηλικίας συνταξιοδότησης πήγαν από τα 60 στα 65. Στη Νέα Ζηλανδία και τη Νότιο Κορέα επίσης αυξήθηκε κατά μια 5ετία το όριο ηλικίας για συνταξιοδότηση. Οσο για τις χώρες - μέλη της ΕΕ ακολουθούν πιστά το ίδιο μοντέλο: Στην Αυστρία, στο Βέλγιο, στη Μεγάλη Βρετανία, στην Πορτογαλία τα όρια ηλικίας συνταξιοδότησης των γυναικών εξισώθηκαν με εκείνα των αντρών και αυξήθηκαν κατά μια 5ετία. Στην Ιταλία αυξήθηκαν τα όρια κατά 5 χρόνια σε άντρες (από 60 στα 65) και γυναίκες (από 55 στα 60) και αυξήθηκαν κατά 2 έτη τα όρια για πρόωρη συνταξιοδότηση. Σε άλλες χώρες (Δανία, Γερμανία) είχαμε αύξηση στα 67 χρόνια ή κατάργηση προϋποθέσεων για πρόωρη συνταξιοδότηση (Πολωνία) κλπ.

*

Τι σημαίνουν τα παραπάνω;

Οτι τα φληναφήματα που ακούγονται στην Ελλάδα περί «γήρανσης του πληθυσμού», «δυσλειτουργίας του συστήματος» κλπ. είναι προφάσεις. Εκτός αν δεχτούμε ότι από την Αυστραλία μέχρι την Ιαπωνία και από την Τουρκία (επίσης αυξήθηκαν τα όρια ηλικίας στα 65 χρόνια) μέχρι την Πορτογαλία, το κοινό στοιχείο είναι οι ...«δυσλειτουργίες» των μηχανισμών κατά της εισφοροδιαφυγής και όχι ο καπιταλισμός.

*

Πίσω, λοιπόν, από τη νέα επίθεση που δέχονται στο Ασφαλιστικό οι Ελληνες εργαζόμενοι (και ενώ ήδη με τους νόμους Σιούφα - Σουφλιά και Ρέππα τα όρια ηλικίας συνταξιοδότησης πήγαν στα 65 και «εθελοντικά» στα 67 χρόνια) βρίσκεται η γενικευμένη επίθεση του μεγάλου κεφαλαίου κατά της εργατικής τάξης.

Μια επίθεση που συντελείται σε κάθε γωνιά του πλανήτη, με στόχο αφ' ενός τη μείωση του «εργατικού κόστους» και του «κόστους» που προκαλεί για το κεφάλαιο το όποιο «κοινωνικό κράτος» έχει απομείνει και αφ' ετέρου την ταυτόχρονη αύξηση του μέσου ποσοστού κέρδους για τους κεφαλαιοκράτες.

*

Πρόκειται, εν ολίγοις, για έναν ταξικό πόλεμο που έχουν κηρύξει οι εκμεταλλευτές εναντίον των εκμεταλλευομένων.

Τα λόγια του πρωθυπουργού και του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης, σήμερα στη Βουλή, και κυρίως τα έργα τους, είναι οι «κλαγγές» αυτού του πολέμου που οι κεφαλαιοκράτες τον δίνουν ενωμένοι. Η απάντηση των ενωμένων εργατών μπορεί να είναι νικηφόρα, στέλνοντας μήνυμα από δω, από την Ελλάδα, παντού. Αρκεί να είναι απάντηση πολιτικά στέρεη, αρνητική στον εμπαιγμό, ενάντια στα «μεσοβέζικα» και στα υποκριτικά των φερεφώνων του «διαλόγου». Δηλαδή, απάντηση ταξική και κόκκινη.