Ο πιο εύκολος τρόπος για να θάψεις ένα πολιτικό σύστημα, είναι να εκθειάζεις τους ηγέτες και μετά να τους κατηγορείς για δικτάτορες. Οταν αυτό γίνεται για τη σοσιαλιστική Κούβα, είναι κάτι παραπάνω από βέβαιο ότι και τα όποια... καλά καταλογίζονται σε αυτή και τους ηγέτες της, σκοπεύουν σε ένα: στη διαστρέβλωση της πραγματικότητας. Και για να εξηγούμαστε, αναφερόμαστε στο άρθρο στην «Ελευθεροτυπία» της περασμένης Τετάρτης, του ομότιμου καθηγητή του ΑΠΘ Θάνου Κακουριώτη, με τίτλο: «Θα αθωώσει η Ιστορία τον Φιντέλ Κάστρο».

Ο καθηγητής «μας» λοιπόν ξεδιπλώνει τον οίστρο του και λέει χαρακτηριστικά: «Παίζοντας ανάμεσα στο φαντασιακό στοιχείο και τα πραγματικά συμβάντα, ο Κάστρο (σ.σ. παρεμβάλλεται ένα σημείο που μιλάει για τον Τσε ως «άγιο» της μαρξιστικής επανάστασης στη Λατινική Αμερική και οραματιστή ενός «παναμερικανικού σοσιαλισμού», που χάρη σε αυτόν ο Κάστρο κατάφερε να αφυπνίσει πολιτικά τους Λατινοαμερικάνους), παρά τα όσα δεινά προξένησε στην 49χρονη διακυβέρνηση, λόγω εγκαθίδρυσης συστήματος κρατικού καπιταλισμού, όπου η πλειονότητα του λαού στερήθηκε σχεδόν τα πάντα - γεγονός βέβαια που οφείλεται κυρίως, αν όχι αποκλειστικά στην επιβολή σκληρού αμερικανικού εμπάργκο - ενώ η νομενκλατούρα έζησε στην απόλυτη χλιδή, κατά τα παλαιοκομμουνιστικά πρότυπα, μολονότι η επανάσταση έγινε, υποτίθεται, "από τους ταπεινούς για τους ταπεινούς"».

Αυτά και πολλά άλλα περί: «παράδοσης της εξουσίας στον αδελφό του», «Φιντελίσμο νο σοσιαλίσμο» και «εθνικισμού», «χώρας χωρίς ελευθερία λόγου ή ελευθερία του Τύπου και αντιδημοκρατίας» αναμασάει ο καθηγητής «μας». Αποδεικνύει πόσο λίγο γνωρίζει ή κάνει πως δε γνωρίζει την πραγματικότητα της Κούβας. Οτι δηλαδή η δημοκρατία και το κοινωνικό σύστημα που οικοδομεί δεν έχει καμία σχέση με την αστική δημοκρατία, που υπερασπίζεται ο καθηγητής. Και η Κούβα θα έχει τη στήριξη των απλών ανθρώπων σε όλο τον κόσμο για αυτό ακριβώς που είναι: ένα φωτεινό παράδειγμα, ότι όταν ο λαός θέλει μπορεί να ορίζει μόνος του την τύχη του, να κάνει την επιλογή του, με αξιοπρέπεια και αλληλεγγύη. Και ο ρόλος του Κομμουνιστικού Κόμματος και των ηγετών του για την αφύπνιση του κουβανικού λαού είναι καθοριστικός.