Εγραφε στις 15 του Σεπτέμβρη ο Σ. Πολυμίλης από τη στήλη του στην «Ελευθεροτυπία»: «Και όμως έρχονται τώρα κάποιοι και επιβάλλουν με το έτσι θέλω την απαγόρευση ουσιαστικά μιας δημόσιας εκδήλωσης. Και το χειρότερο, την επιχείρηση αυτή τρομοκρατίας την ανέχονται οι αρχές, που υποτίθεται έχουν κάθε υποχρέωση να διαφυλάσσουν την ελεύθερη έκφραση όλων των πολιτών. Με αθλιότητες ταυτίζουν τις ΝΑΤΟικές επιδρομές κατά της Γιουγκοσλαβίας με όσους αγωνίζονται για τη δημοκρατία σ' αυτή την ταλαίπωρη χώρα, προσπαθώντας να ταυτίσουν όλους τους Ελληνες με τις αθλιότητες του καθεστώτος Μιλόσεβιτς... Και το χειρότερο απ' όλα, ουδείς συγκινείται, ουδείς ασχολείται μην τυχόν κι ενοχληθεί το ΚΚΕ».

Και ο Αγγελος Στάγκος από το χτεσινό «Βήμα»: «Δεν είναι δυνατό η "Washington Post" να τονίζει ότι οι ΗΠΑ ενισχύουν "φοιτητικές οργανώσεις" της Γιουγκοσλαβίας και να μην τίθεται το ερώτημα αν σε αυτές περιλαμβάνεται και η ΟΤΡΟR, με στελέχη της οποίας ήθελε να συναντηθεί ο Ελληνας υπουργός Εξωτερικών στο Βελιγράδι. Ούτε είναι δυνατό η ίδια εφημερίδα να αναφέρει ότι οι ΗΠΑ ενισχύουν και μουσικά συγκροτήματα για να κάνουν συναυλίες κατά του Μιλόσεβιτς και να μην τίθεται το ερώτημα αν μια τέτοια συναυλία ήταν και της Θεσσαλονίκης, όταν μάλιστα οι "New York Times" προσθέτουν ότι οι συναυλίες αυτές οργανώνονται σε πόλεις εκτός Γιουγκοσλαβίας».

Σ' ένα έχει δίκιο ο κ. Πολυμίλης, στο ότι είναι απίστευτη η αθλιότητα που μας περιβάλλει. Συνήθως, μάλιστα, ντυμένη με τα ρούχα της δημοκρατίας και της ελευθερίας και με το δολάριο, ως... εσώρουχο.