23/4/1996: Οταν η «Αυγή» πανηγύριζε για την εκλογική νίκη της κεντροαριστερής «Ελιάς» των κ.κ. Πρόντι, Ντ' Αλέμα και Βελτρόνι (εδώ εκ δεξιών του Πρόντι)...

«Είναι μεγάλη θυσία αυτό που κάνω (σ.σ.: να είναι πρωθυπουργός). Δεν μπορώ να διασκεδάσω. Εχω ένα κότερο στο οποίο τα δύο τελευταία χρόνια ανέβηκα μόνο μία ημέρα. Εχω 2-3 χρόνια να πάω στη βίλα μου στις Βερμούδες, το ίδιο και στο Πορτοφίνο. Η ζωή μου έγινε μαρτύριο»...

«Η δικτατορία στην Ιταλία ήταν καλοήθης. O Μουσολίνι δε σκότωσε ποτέ κανέναν. O Μουσολίνι έστελνε τον κόσμο διακοπές στην εξορία για να τους περιορίσει»!

*

Είναι μερικές από τις κατά καιρούς δηλώσεις του Μπερλουσκόνι. Ενδεικτικές για το «ποιόν» αυτού του επικίνδυνου «Xατζατζάρη».

Εύλογο το ερώτημα: Πώς ένας τέτοιος τύπος έχει αναδειχτεί ήδη τρεις φορές πρωθυπουργός στην Ιταλία;

Αρχικά πρέπει να επισημανθεί ότι στις σύγχρονες «δημοκρατίες» οι εκλογές βγάζουν κυβερνήτες όπως ο Σβαρτζενέγκερ (στην Καλιφόρνια), «πλανητάρχες» όπως ο Μπους (σε όλη την Αμερική), καγκελαρίους όπως ο Χάιντερ (στην Αυστρία) και προέδρους όπως ο Σαρκοζί (στη Γαλλία).

Η παραπάνω έκφραση της «λαϊκής ετυμηγορίας», θα μπορούσε να θεωρηθεί και ως το απόβλητο μιας «δικτατορίας» που κατασκευάζει δικομματικά ή διπολικά «διλήμματα», στα οποία οι ψηφοφόροι έχουν να επιλέξουν το «μη χείρον...».

*

Για το πώς η «Σκύλλα» τροφοδοτεί τη «Χάρυβδη», στο πλαίσιο αυτού του δικομματικού ή διπολικού μονόδρομου, η περίπτωση Μπερλουσκόνι και των φασιστών συνεργατών του είναι χαρακτηριστική ως προς το γεγονός ότι για την κατασκευή αυτού του πολιτικού εκτρώματος έχουν βάλει το χέρι τους όλες οι συνιστώσες της λεγόμενης «κεντροαριστεράς». Και μάλιστα από τα γεννοφάσκια τους.

*

Ο Κράξι, ηγέτης των Σοσιαλιστών από το 1976 και πρωθυπουργός της Ιταλίας το 1983-1987, δεν ήταν μόνο ο νονός των παιδιών του Μπερλουσκόνι και ο κουμπάρος του «Καβαλιέρε» στο δεύτερο γάμο του. Ηταν - κυρίως - αυτός που με σκανδαλώδεις νόμους, επί κυβέρνησης Σοσιαλιστών, το 1984 (γνωστός ως «νόμος Μπερλουσκόνι») και το 1990 (επί κυβέρνησης συνασπισμού με τη συμμετοχή των Σοσιαλιστών), παρέδωσε στον Μπερλουσκόνι την πρωτοκαθεδρία στην ιδιωτική τηλεόραση.

Αυτοί, δηλαδή, που άνοιξαν το δρόμο στον Μπερλουσκόνι για πολιτική καριέρα, οι Σοσιαλιστές, του είχαν προηγουμένως παραχωρήσει το τηλεοπτικό κοινό (το οποίο ο Μπερλουσκόνι «επιμόρφωνε» με εκπομπές όπως το «Χοντρά λεφτά - χοντρά βυζιά»...) και τον επιδοτούσαν με έναν πακτωλό χρήματος που ξεπερνούσε το 60% των διαφημιστικών εσόδων...

*

Υπ' αυτές τις συνθήκες, κατέχοντας την οικονομική εξουσία και την εξουσία των ΜΜΕ, ούτε η καταδίκη του Μπερλουσκόνι το 1990 για συμμετοχή στην (αντικομμουνιστική, συνδεδεμένη με τις μυστικές υπηρεσίες των ΗΠΑ και εμπλεκόμενη στην ακροδεξιά τρομοκρατία) μασονική στοά P2, ούτε η περίφημη «επιχείρηση καθαρά χέρια» θα μπορούσαν να αποτρέψουν την πολιτική του «σταδιοδρομία».

*

Το ερώτημα, πάντως, παραμένει: Εστω κι έτσι, πώς γίνεται ένας λαός με το πολιτικό και πολιτιστικό παρελθόν των Ιταλών να ψηφίζει Μπερλουσκόνι, Φίνι, Αλεμάνο;

*

*

Εν αρχή είναι ο «Ιστορικός συμβιβασμός» του ιταλικού Κομμουνιστικού Κόμματος. Το ρεύμα που ονομάστηκε «ευρωκομμουνισμός» και γέννησε τους Ντ' Αλέμα, τους Βελτρόνι και τους Ρουτέλι.

Στόχος των εμπνευστών του η άνοδος του ΚΚΙ στην κυβερνητική εξουσία μέσα από την «ευελιξία» και «ανανέωση» των ιδεών του. Ηγουν:

Αρνηση της επαναστατικής προοπτικής του εργατικού κινήματος, διάδοση της θεωρίας για τον «πανεθνικό» χαρακτήρα του κράτους, παράλειψη κάθε αναφοράς στην κομμουνιστική προοπτική, απομάκρυνση των συνδικάτων από κάθε προσανατολισμό αντικαπιταλιστικής δράσης, θεωρίες περί «ακομμάτιστου» συνδικαλισμού, πολιτική «ίσων αποστάσεων» μεταξύ του ΝΑΤΟ και του τότε Συμφώνου της Βαρσοβίας, και ένα διαρκές κατρακύλισμα σε όλο πιο δεξιές και δεξιότερες θέσεις.

*

Ολα αυτά κατέληξαν στον ευνουχισμό του κινήματος, σε μεταβάπτιση της Αριστεράς από δύναμη ανατροπής και ρήξης σε μια δύναμη του κατεστημένου, σε μια αντιδραστική συνιστώσα του πολιτικού συστήματος της κεφαλαιοκρατίας, σε δύναμη κρούσης του ακραίου συντηρητισμού ενάντια στις κοινωνικές ελευθερίες, σε φορέα του νεοφιλελευθερισμού στην οικονομία.

*

Το «κεντροαριστερό» απότοκο του «ευρωκομμουνισμού» έδρασε όπως με μαθηματική ακρίβεια προβλεπόταν:

Ως πυλώνας της καπιταλιστικής βαρβαρότητας που από τις θεωρίες περί «συνδιαχείρισης» των μέσων παραγωγής (αφού σύμφωνα με τα λεγόμενά τους η τεχνολογία είχε καταστήσει μη αναγκαία την ανατροπή των καπιταλιστικών παραγωγικών σχέσεων) πέρασε στην πράξη σε ρόλο διαχειριστή των υποθέσεων των κεφαλαιοκρατών ιδιοκτητών των μέσων παραγωγής.

Που από φορέας της «ανανεωτικής» συνταγής για την υποτίθεται «από τα μέσα» κατάληψη των ιδεολογικών μηχανισμών του κράτους, και αφού είχε αρνηθεί κάθε σκέψη περί της ανατροπής των καπιταλιστικών παραγωγικών σχέσεων, έδρασε και δρα ως βασικός προπαγανδιστής των ιδεολογικών μηχανισμών του κράτους των καπιταλιστών.

Σε αυτό το εξελικτικό πλαίσιο, ο ευνουχισμός του εργατικού κινήματος, η απόρριψη του κομμουνιστικού οράματος, η συκοφάντηση των ιδεών της Αριστεράς και η εμφάνισή της σε ρόλο μεταλλαγμένου υπηρέτη της ολιγαρχίας, οδηγεί, όπως στην περίπτωση της Ιταλίας, της Γαλλίας, της Ισπανίας, σε πολιτικά εξαμβλώματα.

(Συνεχίζεται...)