Η ποινικοποίηση του πολιτικού λόγου που συνιστά η αγωγή Βγενόπουλου κατά Παπανδρέου - Τσίπρα είναι η εκδήλωση στην πιο κυνική του μορφή του ανομολόγητου δόγματος πως «νόμος είναι το δίκιο του κεφαλαίου».

Ο Πρόεδρος των ΗΠΑ Χένρι Φορντ έλεγε πως «ό,τι συμφέρει την Τζένεραλ Μότορς συμφέρει την Αμερική». Χρόνια αργότερα, ο πρώην πρεσβευτής των ΗΠΑ στον ΟΗΕ Αντριου Γιανγκ συμπλήρωνε: «Τίποτα δεν είναι παράνομο, αν 100 επιχειρηματίες αποφασίσουν να το κάνουν»...

*

Ολη η συζήτηση λοιπόν που επανέρχεται εδώ και σχεδόν δυο δεκαετίες και κατατείνει στα περί «ποδηγέτησης της πολιτικής από την οικονομία» και συνακόλουθα των πολιτικών από τα οικονομικά κέντρα και τους επιχειρηματίες, αναφέρεται σε ένα τόσο παλιό φαινόμενο, όσο ο καπιταλισμός και ακόμα πιο πίσω.

*

Σε πλήρη αντίθεση με την πραγματικότητα, οι αστικές θεωρίες πασχίζουν να εμφανίζουν την πολιτική ξεκομμένη από την οικονομία. Ο Λένιν απαντούσε σε αυτή τη φενάκη με πέντε λέξεις: «Η πολιτική είναι συμπυκνωμένη οικονομία».

Είναι, επομένως, η κυρίαρχη πολιτική, ως προϊόν, παράγωγο και εργαλείο αναπαραγωγής ενός συγκεκριμένου κοινωνικού και οικονομικού συστήματος, που επιτρέπει στον καπιταλιστή Βγενόπουλο να δηλώνει «φόρα παρτίδα», στην ταυτότητα της εταιρείας του, τα εξής:

«Σκοπός της Εταιρείας είναι να προσφέρει υψηλές αποδόσεις στους μετόχους, πραγματοποιώντας επενδύσεις κυρίως σε εξαγορές αλλά και σε ιδιωτικοποιήσεις κρατικών οργανισμών...» (σ.σ.: από την ηλεκτρονική σελίδα της MIG).

*

Η τάξη του κυρίου Βγενόπουλου, η τάξη των κεφαλαιοκρατών, κυβερνάει διά των πολιτικών της εκπροσώπων. Οχι ντε και καλά με την έννοια ότι οι τελευταίοι είναι υποχείρια και αχυράνθρωποι (για να θυμηθούμε και τις ομολογίες Τζουμάκα περί «πολιτικών που βρίσκονται στα "payroll" επιχειρηματιών»), αλλά με την έννοια ότι αντικειμενικά η πολιτική, η κάθε πολιτική, εξυπηρετεί συγκεκριμένα ταξικά και οικονομικά συμφέροντα.

Οι στόχοι του Βγενόπουλου και της εταιρείας του να επενδύει «σε ιδιωτικοποιήσεις κρατικών οργανισμών» έχουν συγκεκριμένο αγωγό «νομιμοποίησης»: Περνάνε μέσα από την πολιτική ξεπουλήματος τόσο του κ. Καραμανλή, όσο και του του εναγόμενου κ. Παπανδρέου, όπως και όσων εκ των εναγομένων (όπως ο κ. Τσίπρας) ψηφίζουν Μάαστριχτ και παραχωρούν πλήρη «ελευθερία κίνησης κεφαλαίων» στους Βγενόπουλους.

*

Το νέο στοιχείο στην περίπτωση Βγενόπουλου είναι ότι μια μερίδα της άρχουσας τάξης - κατά τα πρότυπα του εκδοτικού κατεστημένου που ως εκπρόσωπος της τάξης του κεφαλαίου εφέρετο παλιότερα να «ανεβοκατεβάζει κυβερνήσεις» - ρίχνει τροχιοδεικτικές βολές περαιτέρω αμφισβήτησης των ορίων της (έτσι κι αλλιώς σχετικής) αυτοτέλειας των πολιτικών φορέων και των προσώπων, που πολιτεύονται ακόμα και για λογαριασμό της.

Πρόκειται για αποθράσυνση που δεν προέκυψε ως κεραυνός εν αιθρία. Αλλωστε, δεν πάνε και πολλά χρόνια από τότε που ο μακαρίτης Λάτσης φώναζε έξω από το γραφείο του Μητσοτάκη ότι «έχω τους πολιτικούς γραμμένους στα α... μου». Την ίδια εποχή ο τότε πρόεδρος του ΣΕΒ απαντούσε στον μακαρίτη Αντρέα Παπανδρέου και στις υποσχέσεις του ΠΑΣΟΚ περί «δημόσιου ΟΤΕ» ότι «οι δηλώσεις (σ.σ.: του Αντρέα) αξίζουν για όσο αξίζουν αυτοί που τις κάνουν»...

*

Το φαινόμενο δεν είναι καν ελληνικό. Ο Μπερλουσκόνι έγινε πρωθυπουργός του συστήματος που υποτίθεται ότι τον πολεμούσε μέσω των «καθαρών χεριών». Η Κοντολίζα Ράις πριν γίνει υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ είχε γίνει ...τάνκερ, αφού η πετρελαϊκή «Σέβρον» βάφτισε με το όνομά της ένα από τα τάνκερ της για να την τιμήσει για την προσφορά της στην εταιρεία. Ο Σρέντερ δεν πρόλαβε να παραιτηθεί από καγκελάριος και διορίστηκε σύμβουλος της «Γκάζπρομ».

*

Τα «νέα ήθη» που εισάγει η τακτική Βγενόπουλου είναι το αποτέλεσμα μιας μακράς παρέμβασης του κεφαλαίου στους χώρους της πολιτικής εξουσίας. Τακτική που αφενός πατάει πάνω στην κρίση της κυρίαρχης πολιτικής, όπως αυτή εκδηλώνεται στις υποτελείς σχέσεις της με το κεφάλαιο. Αφετέρου αξιοποιεί την εμπέδωση ενός κλίματος «νομιμότητας» που επιτρέπει στους κεφαλαιοκράτες να θέτουν εκτός νομιμότητας οτιδήποτε κινείται εναντίον τους, από το απεργιακό δικαίωμα και τις συνδικαλιστικές ελευθερίες (περιπτώσεις διώξεων σε ΔΕΗ, ΟΤΕ κλπ.) μέχρι και πολιτικούς αγώνες που στρέφονται εναντίον των επιδιώξεών τους (π.χ., ιδιωτικοποίηση Παιδείας).

*

Εν ολίγοις, οι καπιταλιστές όλο και περισσότερο αδιαφορούν στο να δρουν συγκαλυμμένα, διεκδικώντας τις όσο γίνεται λιγότερες διαμεσολαβήσεις για τη διεκπεραίωση των υποθέσεών τους.

Που σημαίνει ότι πριν φτάσουν οι ενάγοντες στην κατάθεση των αγωγών, είναι οι ίδιοι οι εναγόμενοι που (αγόμενοι και φερόμενοι από την τάξη των Βγενόπουλων) τους άνοιξαν το δρόμο.