Η αποξένωση, η αλλοτρίωση, η απανθρωποίηση, η μετατροπή του «ανθρώπου σε λύκο για τον άνθρωπο» στην πιο αποκρουστική τους εκδήλωση.

Η τελευταία υπόθεση με το νέο κύκλωμα παιδεραστίας σοκάρει. Η αποκάλυψη για την περίπτωση του αιμομείκτη πατέρα στην Αυστρία συνεχίζει να συγκλονίζει. Δύσκολα μπορεί ο νους να εξηγήσει τέτοια ποταπότητα, τέτοια κτηνωδία.

Ο νους, ωστόσο, έχει αρχίσει να συνηθίζει στην ιδέα ενός κόσμου όπου κάθε τρία δευτερόλεπτα πεθαίνει κι ένα παιδί από την πείνα και τις ασθένειες. Θέλουν να συνηθίσουμε ότι κάθε μέρα 30.000 παιδιά θανατώνονται σε όλο τον πλανήτη, ως τα πιο ευάλωτα θύματα της φτώχειας και της αγριότητας που βασιλεύει παντού, από τη βιομηχανία καταναλωτικών ειδών που αλέθει παιδιά - εργάτες στο Μπαγκλαντές μέχρι τη «βιομηχανία του έρωτα» που διοργανώνει «σαφάρι σεξ», με θύματα παιδιά στα Πουκέ.

*

Ο μιθριδατισμός από τις εικόνες της εξαθλίωσης και της εκμετάλλευσης εκατομμυρίων παιδιών που δουλεύουν σαν εξαρτήματα στις μηχανές της παγκοσμιοποιημένης βιομηχανίας θέλει να κάνει εύπεπτο το δηλητήριο της βαρβαρότητας.

Ποιος κινεί τα νήματα αυτής της αθλιότητας; Μπορεί το σύστημα που «νομιμοποιεί» τους εκμεταλλευτές παιδιών, που επιτρέπει τα παιδιά να χρησιμοποιούνται σαν «εργαλεία» στην κεφαλαιοκρατική παραγωγή και να καταγράφονται σαν «παράπλευρες απώλειες» στους πολέμους των πολυεθνικών, να λειτουργήσει σαν προστάτης των παιδιών όταν αυτά μετατρέπονται σε «εργαλεία» για την ικανοποίηση της νοσηρότητας και του σαδισμού;

Τα ξεφτέρια της «ευρύτητας πνεύματος» ας μιλήσουν για «δογματισμό». Εμείς θα υπενθυμίσουμε ότι:

Ο «πολιτισμός» ενός κόσμου που ανέχεται τους εκμεταλλευτές, αλλά «φρίττει» με τους παιδεραστές, έχει ως οικονομική του βάση το βιασμό της ανθρώπινης ύπαρξης μέσα από το σύστημα της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο.

*

Ο «πολιτισμός» αυτού του οικονομικού και κοινωνικού μοντέλου, στο πλαίσιο του οποίου οι παιδεραστές διεκδικούν ακόμα και τη νομιμοποίησή τους ως πολιτικό κόμμα (όπως συνέβη πρόσφατα στην Ολλανδία) δείχνει να έχει ξεχειλίσει.

Υπάρχει διέξοδος; Υπάρχει λύση;

Σε μια παράγραφο του Κομμουνιστικού Μανιφέστου, οι Μαρξ - Ενγκελς σημείωναν:

«Οι αστικές φλυαρίες για την οικογένεια και την ανατροφή, για τις προσφιλείς σχέσεις των γονιών με τα παιδιά, γίνονται τόσο πιο αηδιαστικές, όσο περισσότερο, εξαιτίας της μεγάλης βιομηχανίας, σπάνε όλοι οι οικογενειακοί δεσμοί για τους προλετάριους και τα παιδιά μεταβάλλονται σε απλά είδη εμπορίου και σε όργανα εργασίας».

Λόγια γραμμένα το 1848. Λόγια τόσο επίκαιρα, όσο και η βρωμιά του κόσμου που περιγράφουν, και καλούν για την εκ θεμελίων ανατροπή του.