Του Γιάννη Ιωάννου από το ΕΘΝΟΣ

Οι αστοί έχουν το πεπόνι έχουν και το μαχαίρι να διαμορφώνουν πραγματικότητα και συνείδηση. Αυτός ακριβώς ο κύκλος πρέπει να σπάσει. Κι αυτός ο κύκλος σπάει μόνο όταν η επαναστατική δράση διαμορφώνει πραγματικότητα τέτοια που να μην μπορούν να τη βάλουν στην άκρη οι αστοί. Τότε μόνο θα έχει επίδραση αυτή η πραγματικότητα - αυτή που διαμορφώνει η δική σου δράση - και στη λαϊκή συνείδηση και θα την ωθεί να γίνει η ίδια δημιουργός της επόμενης πραγματικότητας και ξανά μετά της επόμενης συνείδησης κι όλο αυτό να συμποσούται σε επαναστατική διαδικασία που θα διαμορφώνει ανώτερου επιπέδου συνείδηση και θα προχωράμε.

Τα πρωτοσέλιδα - το σύνολο του προπαγανδιστικού μηχανισμού της αστικής τάξης - αυτήν ακριβώς την εξέλιξη θέλουν να προλάβουν. Κάθε μέρα διαμορφώνεται - παρουσιάζεται μια εικονική πραγματικότητα στα όρια που οι αστοί εκτιμούν ότι πρέπει να κινείται η κοινωνική συνείδηση. Ετσι που να παραμένει αδιατάρακτο το σύστημα.

Κι όμως: Η πραγματικότητα που βιώνει ο εργάτης είναι ικανή με την παρέμβαση της επαναστατικής θεωρίας και πράξης να διαμορφώνει ταξική συνείδηση. Αυτό θέλουν να αποτρέψουν οι αστοί.

Πώς το αντιμετωπίζεις; Με τον μόνο δοκιμασμένο τρόπο: Με την οργάνωση της επαναστατικής πάλης ερήμην των πρωτοσέλιδων, με προσήλωση στην επαναστατική θεωρία, με αυστηρή οργάνωση της επαναστατικής πράξης και με τη βεβαιότητα πως όταν κάθε ένας από εμάς κάνει στο ακέραιο το καθήκον που του αναλογεί σ' αυτόν τον καταμερισμό εργασίας, το αποτέλεσμα θα είναι η παραγωγή που σχεδιάζουμε. Ναι, μ' έναν ιδιότυπο τρόπο πρέπει να εφαρμόζουμε σήμερα, αυτά που σχεδιάζουμε για την κοινωνία που θα έχει εργάτες και όχι αφεντικά.

Κι άσε τους αστούς να δηλώνουν ότι καίγονται για τις εξελίξεις στο ΠΑΣΟΚ. Και χτες και σήμερα αυτό που τους καίει, είναι τι γίνεται με τις λαϊκές μάζες και τις πολιτικές τους επιλογές. Κόμματα που να στοιχίζονται στο πλευρό του κεφαλαίου έρχονται και παρέρχονται. Το κρίσιμο πάντα ήταν η διαχείριση πλατιών λαϊκών μαζών ώστε να παραμείνουν εγκλωβισμένες στο όχημα που μεταφέρει την υπεραξία από το ένα θησαυροφυλάκιο στο άλλο. Κι αν αυτό είναι μια φορά πρόβλημα για την αστική τάξη, είναι πολύ περισσότερο για την εργατική. Καθώς κάθε φορά καλείται να δώσει λύση στο πρόβλημα του συστήματος αντί να δώσει λύση στο δικό της πρόβλημα. Που ήταν, είναι και θα είναι - όσο δεν τραβάει αλλιώς - το γεγονός ότι παράγει τα πάντα, εισπράττει ίσα για να ξυπνήσει το επόμενο πρωινό και ψηφίζει τους δυνάστες της διαλέγοντας πάντα το «μικρότερο κακό».

«Μικρότερο κακό» σημαίνει πιο σφιχτή θηλιά στο λαιμό.