Ο Κολ ομολογούσε επισήμως ότι το κόμμα του, το κόμμα των Χριστιανοδημοκρατών (με το οποίο συγκυβερνούν σήμερα οι Σοσιαλδημοκράτες στη Γερμανία) τα 'πιανε από μεγαλόσχημους χρηματοδότες.

Ο Μπλερ, ως ένδειξη αναγνώρισης για κείνους που τα 'χωναν στο κόμμα του, τους Εργατικούς της Βρετανίας, μετά τις εκλογές μοίραζε στους «χορηγούς» του τίτλους ευγενείας και τους ανακήρυσσε «Λόρδους» και «Βαρόνους».

Ο Μπερεγκοβουά, ένας πρώην πρωθυπουργός της Γαλλίας, δεν περίμενε να ξεκαθαρίσει η υπόθεση με τα «μαύρα ταμεία» των δικών του οικονομικών δοσοληψιών. Πρόλαβε και αυτοκτόνησε...

Στην Ιταλία του Κράξι, το καθεστώς της μίζας, της διαφθοράς και της αρπαχτής έχει μετεξελιχτεί, μετά από μια δεκαετία «καθαρών χεριών», σε ένα σύστημα που έχει για πρωθυπουργό τον κουμπάρο και εκλεκτό του Κράξι, τον Μπερλουσκόνι.

*

Αραγε ποιο είναι το κοινό στοιχείο των παραπάνω περιπτώσεων με τη δική μας «Κόπρο του Αυγείου»; Μήπως θα πρέπει να εξαντλήσουμε την έρευνα γύρω από το αν πίσω από τον Κολ, τον Μπλερ, τον Μπερεγκοβουά, τον Κράξι, υπήρχαν αντίστοιχοι «στρατηγοί» σαν τον δικό μας, τον κ. Τσουκάτο;

Προφανώς, μια τέτοια διερεύνηση έχει αυταπόδεικτη αξία και σημασία, πρώτα απ' όλα για τη συγκρότηση και λειτουργία του εκάστοτε πολιτικού συστήματος, στο εσωτερικό της εκάστοτε χώρας.

Σε μια εποχή, όμως, που όλοι μιλούν περί «παγκοσμιοποίησης», όταν για ψύλλου πήδημα βλέπουμε τους «σοφούς» να παραπέμπουν στην «αναπόδραστη» (όπως λένε) κοινότητα των μεθόδων και των πολιτικών προτεραιοτήτων με τις οποίες λειτουργούν η αγορά, οι επιχειρήσεις και οι κυβερνήσεις ανά τον κόσμο, γιατί τότε - και μεις με τη σειρά μας - να μην αναζητήσουμε τις ομοιότητες μεταξύ της εγχώριας ρεμούλας με τις εκεί καταστάσεις της δυσωδίας;

*

Η ομοιότητα είναι εξόχως ορατή. Και προφανώς δεν περιορίζεται στους πιθανούς «Τσουκάτους», που μπορεί να συνέδραμαν τον Κολ, τον Μπλερ ή τον Κράξι. Το πράγμα δείχνει πιο βαθύ και πιο ενδιαφέρον από μια κουτσομπολίστικη, αστυνομική ή έστω δικαστική διερεύνηση.

Με άλλα λόγια, ανεξαρτήτως των «Τσουκάτων», είτε μιλάμε για τη «Λόντρα», είτε για τα «Παρίσια», είτε για τας Αθήνας, μεταξύ των τόπων του «εγκλήματος» υπάρχει μια βασική και εξόφθαλμη «ταυτότητα»: Οτι το σύστημα εντός του οποίου λειτουργούν οι «ΖΗΜΕΝΣ», το σύστημα δηλαδή όπου οι πολυεθνικές «κυβερνούν» και όπου το εκάστοτε πολιτικό προσωπικό διαχειρίζεται τις υποθέσεις τους, είναι κοινό. Δηλαδή, είτε εκεί, είτε εδώ, το σύστημα κάνει τις μπίζνες του με τους ίδιους κανόνες (ατομική ιδιοκτησία επί του κοινωνικά παραγόμενου πλούτου), με τις ίδιες δομές («ανταγωνιστική οικονομία της ελεύθερης αγοράς»), με την ίδια βιτρίνα («αντιπροσωπευτικού τύπου δημοκρατία») και με το ίδιο όνομα («καπιταλισμός»)...

*

Φυσικά ότι το καθεστώς της διαφθοράς και της αρπαχτής είναι σύμφυτο με τον καπιταλισμό, ουδόλως μπορεί να χρησιμοποιηθεί σαν υπερασπιστικό άλλοθι από τα λαμόγια. Τα λαμόγια είναι λαμόγια. Τα αρπακτικά είναι αρπακτικά. Και τα τρωκτικά είναι τρωκτικά. Και τους αρμόζει, σε προσωπικό, δικαστικό, κοινωνικό επίπεδο, κάθε ποινή, τιμωρία και καταισχύνη.

Το ερώτημα, όμως, είναι άλλο: Ακόμα κι αν υποθέσεις όπως της «ΖΗΜΕΝΣ» δεν καταλήξουν, όπως τόσες και τόσες, σε κουκούλωμα και σε συμψηφισμό μεταξύ των τρωκτικών, ή δεν περιοριστεί (όπερ και το πιθανότερο) σε περιφερειακού τύπου αποκαλύψεις, τι θα προκύψει ως όφελος για τον ελληνικό λαό; Το παραμύθι της «κάθαρσης» με επικεφαλής τους ίδιους που εμπλέκονται από τα «δωράκια» της ΔΕΗ μέχρι τα «δωράκια» της «ΖΗΜΕΝΣ», το έχουμε ξαναδεί. Την επιχείρηση μετατροπής του ίδιου τους του βούρκου σε κολυμπήθρα του Σιλωάμ, επίσης την έχουμε ξαναζήσει.

Με άλλα λόγια, η ήδη διαφαινόμενη προσπάθεια η υπόθεση «ΖΗΜΕΝΣ» να αξιοποιηθεί ως καταλύτης ανασύνθεσης του πολιτικού σκηνικού, με φορείς τους ίδιους εκείνους κομματικούς μηχανισμούς που γεννούν τους «Τσουκάτους» και τους «κουμπάρους», το μόνο που μπορεί να εγγυηθεί είναι την αναπαραγωγή του εδάφους πάνω στο οποίο καρπίζουν οι μίζες και οι «λαδιές».

*

Η «ΖΗΜΕΝΣ» στην Ελλάδα (και σε ακόμα 160 χώρες!) «λάδωνε» γιατί της το επέτρεπε το κομματικό, πολιτικό και οικονομικό περιβάλλον.

Το ποια πρόσωπα τα πήραν έχει μέγιστη σημασία από την άποψη του επιμερισμού της ευθύνης, αλλά από την άποψη του γενικού συμφέροντος οι συγκεκριμένοι «κύριοι» δεν είναι παρά τα απλά και ανακυκλούμενα γρανάζια μιας μηχανής που ο λαός την περιγράφει με την εξής φράση: «Ετσι δουλεύει το σύστημα». Και το σημαντικότερο: Μέχρι σήμερα, η ζωή, στην Ελλάδα και παντού, έχει αποδείξει ότι το σύστημα μόνο έτσι δουλεύει.

Το σκάνδαλο, επομένως, ξεκινάει από τη βάση του συστήματος. Για παράδειγμα: Οτι η «ΖΗΜΕΝΣ» τα 'χωσε για τους Πάτριοτ (αν τα «'χωσε) ξεκινάει από το σκάνδαλο της υπαγωγής των Ενόπλων Δυνάμεων όχι στην υπηρεσία της άμυνας της χώρας αλλά των ΝΑΤΟικών δομών και του στρατιωτικοβιομηχανικού συμπλέγματος που καθορίζει αυτές τις δομές. Οτι η «ΖΗΜΕΝΣ» τα 'χωσε για το C4i (αν τα 'χωσε) ξεκινάει από το σκάνδαλο της μετατροπής της χώρας σε πρόθυμο σύμμαχο των «αντιτρομοκρατικών σταυροφοριών» του ιμπεριαλισμού. Οτι η «ΖΗΜΕΝΣ» τα 'χωσε για τις προμήθειες του ΟΣΕ, του ΟΤΕ κλπ. (αν τα 'χωσε) ξεκινάει από το σκάνδαλο της μετατροπής σε πεδίο πλειστηριασμού και σε κομματικό φέουδο της δημόσιας περιουσίας.

Συνεπώς, η μόνη κάθαρση που παίρνει αυτό το σύστημα είναι το ξεθεμελίωμά του. Η λύση δε θα έρθει ούτε από τα πρόσωπα, ούτε από τα κόμματα που υπηρετούν τις παραπάνω πολιτικές, ούτε από τα πολιτικά παιχνίδια που εξυφαίνονται και που λανσάρουν σαν «νέο» και «άφθαρτο» ένα πολιτικό σκηνικό που το σχεδιάζουν στα «μαγειρεία» μιας οικονομίας και μιας εξουσίας που θα συνεχίσει τις δουλειές της με τις «ΖΗΜΕΝΣ», με τις «Καλτσεστρούτσι» και τις «JP Morgan», αλλά ...«έντιμα» και «ηθικά».