Η ανεργία τούς γονατίζει, στα 14 εγκαταλείπουν το σχολείο, στα 15 ξεκινούν τη χρήση. Είναι μερικά από τα ανησυχητικά στοιχεία που παρουσίασε χτες το Κέντρο Θεραπείας Εξαρτημένων Ατόμων (ΚΕΘΕΑ) κατά τη διάρκεια συνέντευξης Τύπου που έδωσε με αφορμή τον απολογισμό του έργου του και τα κοινωνικο-δημογραφικά χαρακτηριστικά των χρηστών που απευθύνθηκαν στις υπηρεσίες του.

Στοιχεία που μαρτυρούν τις εκρηκτικές διαστάσεις του προβλήματος, επιβεβαιώνουν την πλήρη έλλειψη ουσιαστικών μέτρων για την αντιμετώπιση της τοξικοεξάρτησης και συγχρόνως αναδεικνύουν την ανάγκη για δημιουργία θεραπευτικών προγραμμάτων σε κάθε νομό της χώρας. Αντ' αυτού, θύματα της υποτιθέμενης «αντιναρκωτικής» πολιτικής που εφαρμόζεται, όπως επισημάνθηκε χτες, είναι και οι υπηρεσίες που σχετίζονται με τους τομείς της απεξάρτησης, καθώς οι δράσεις τους «σκοντάφτουν» στην υποχρηματοδότηση, στην έλλειψη προσωπικού και τη χρόνια αναμονή για την έγκριση νέων προσλήψεων.

«Καμία δημοκρατική κοινωνία δεν μπορεί να θέτει διαφορετικούς στόχους από τη θεραπεία και την κοινωνική επανένταξη. Σε όλους τους νομούς θα έπρεπε να υπάρχει τουλάχιστον από ένα πρόγραμμα όλων των τύπων που υπάρχουν στη χώρα μας. Ομως αυτό που λείπει είναι συντονισμός και το Εθνικό Σχέδιο Δράσης που εκκρεμεί από το 2006. Η παγκοσμιοποίηση και η διεθνής κρίση έχουν επιπτώσεις και στο δικό μας τομέα. Οι συνέπειες είναι βαριές για τη λειτουργία μας», σημείωσε μεταξύ άλλων ο Γεράσιμος Νοταράς, πρόεδρος του ΚΕΘΕΑ και αναφέρθηκε στους ενδογενείς παράγοντες που επιβαρύνουν την κατάσταση όπως η έλλειψη προγραμματισμού, αναντιστοιχία του μεγέθους του προβλήματος με τους πόρους που διατίθενται.

Αναφερόμενος στην έλλειψη εθνικού σχεδίου δράσης, το οποίο εκκρεμεί εδώ και τρία χρόνια, υπογράμμισε ότι «δεν μπορεί να υπάρξει συντονισμός, ο οποίος είναι απαραίτητος». Ενώ με αφορμή διάφορες απόψεις που διατυπώνονται από βουλευτές και «προφανώς εκφράζουν την αντίληψη της κυβέρνησης "φτιάχνω προγράμματα συντήρησης γιατί είναι πιο φτηνά"», έθεσε το ερώτημα «πώς μετράται το κόστος λειτουργίας όταν απλώς δίνεται ένα φάρμακο καθημερινά χωρίς έλεγχο; Για καμία δημοκρατική χώρα δεν μπορεί η φιλοσοφία της να είναι για μια μεγάλη μερίδα πληθυσμού να τελευτήσουν το βίο τους στη μαστούρα. Να υπάρχουν σε όλους τους νομούς τουλάχιστον ένα πρόγραμμα όλων των τύπων. Να προλάβουμε και να αποτρέψουμε σκέψεις που υπάρχουν, πρωτόγνωρα πράγματα, όπως η υποβάθμιση και κατ' επέκταση το κλείσιμο των Κέντρων Πρόληψης, αλλά και επιστημονικών κέντρων που σχετίζονται με το χώρο της εξάρτησης. Ο ορίζοντας είναι νεφελώδης. Το ΚΕΘΕΑ είναι αποφασισμένο να συνεχίσει να κάνει αυτό που πρέπει».

Τον απολογισμό έργου του ΚΕΘΕΑ, τα κοινωνικο-δημογραφικά χαρακτηριστικά και συνθήκες χρήσης των ατόμων που απευθύνθηκαν στα συμβουλευτικά κέντρα του ΚΕΘΕΑ για το έτος 2007, αλλά και τη διαχρονική μελέτη από τα έτη 2000 έως και 2006, παρουσίασε ο Χαρ. Πουλόπουλος, διευθυντής του ΚΕΘΕΑ. Αναφέρθηκε στις διαπραγματεύσεις που γίνονταν εδώ και 8 μήνες με το υπουργείο Δικαιοσύνης για τη θεσμοθέτηση δράσεων και προγραμμάτων απεξάρτησης στις φυλακές, που όμως και εκεί παρουσιάστηκε πισωγύρισμα.

• Για το 2007 περιλήφθηκαν στην ανάλυση 2.638 άτομα.

- Οι 8 στους δέκα είναι άνεργοι.

- Μέση ηλικία διακοπής του σχολείου είναι τα 14,2 έτη.

- Μέση ηλικία έναρξης της χρήσης ουσιών τα 15,7 έτη.

- Το 85,3% ξεκίνησε τη χρήση με κάνναβη.

- Μέση ηλικία έναρξης χρήσης της κύριας ουσίας τα 19,1 έτη.

• Ανάλογα είναι και τα στοιχεία που προκύπτουν από τη διαχρονική μελέτη για τα έτη 2000 - 2006.

- Πάνω από 6 στους 10 δηλώνουν άνεργοι.

- Αυξάνεται συνεχώς ο αριθμός των εφήβων που ζητούν θεραπεία για την κάνναβη. Από το 2005, η κάνναβη εμφανίζεται ως η επικρατέστερη ουσία κατάχρησης.

- Η μέση ηλικία έναρξης της χρήσης παραμένει σταθερή, ενώ ως ουσία έναρξης αναφέρεται από το μεγαλύτερο ποσοστό η κάνναβη.

- Σε υψηλά ποσοστά βρίσκεται και η πολυτοξικομανία, (παράλληλη χρήση ουσιών), με επικρατέστερη δευτερεύουσα ουσία την κάνναβη.

- Η επικρατέστερη ουσία κατάχρησης είναι η ηρωίνη (πάνω από 80%) και ακολουθεί η κάνναβη (σχεδόν 12%).

- Από το 2002 και μετά καταγράφεται σταθερή αύξηση του ποσοστού των ατόμων που αναφέρουν ως ανώτατο επίπεδο εκπαίδευσης το Λύκειο (από 29,1% το 2002 σε 40,6% το 2006) και παράλληλη μείωση του ποσοστού όσων αναφέρουν ως ανώτατο επίπεδο το Δημοτικό (από 24,3% σε 18,8%).