Σαν έτοιμη από καιρό η κυβέρνηση βρήκε τη μαγική συνταγή για τη «θεραπεία» της σαπίλας που επικρατεί στην ακτοπλοΐα: Απελευθέρωση, ανταγωνισμός, πρόωρη άρση του καμποτάζ. Αλλά τι σημαίνει απελευθέρωση; Τι θα αλλάξει αν αντί οι «Μινωικές» ελέγχουν το 85% της ακτοπλοΐας, το μοιραστούν με δύο ή τρεις ακόμη; Θα πάψει η ασυδοσία τους; Αστεία πράγματα με δεδομένη την κυβερνητική πολιτική που τα δίνει όλα στους εφοπλιστές. Θα γίνουν ασφαλέστερα τα δρομολόγια; Οι πάντες γνωρίζουν ότι μονοπωλιακός ανταγωνισμός και ασφάλεια είναι έννοιες ασύμβατες. Θα ναυπηγήσουν καινούρια πλοία ή θα μειώσουν τις τιμές των εισιτηρίων; Μόνο αφελείς δε βλέπουν ότι αυτό που επιδιώκουν οι εφοπλιστές είναι το αυγάτεμα των κερδών.

Γενικότερα, όμως, έχει αποδειχθεί ότι όπου επικρατεί ο «ανταγωνισμός», δηλαδή η πλήρης υποταγή των πάντων στο κεφάλαιο, αυτοί που πληρώνουν τα σπασμένα είναι οι λαϊκές μάζες και βέβαια οι εργαζόμενοι στους «απελευθερωμένους» τομείς. Η πρόταση εξόδου από την κρίση στην ακτοπλοΐα, που προτείνει η κυβέρνηση Σημίτη, δεν είναι παρά επιβολή της νεοφιλελεύθερης πολιτικής. Το ΚΚΕ έχει επεξεργαστεί και προτείνει την άλλη πρόταση, τη μόνη που ανταποκρίνεται στα συμφέροντα της συντριπτικής πλειοψηφίας του λαού: Να συγκροτηθεί εθνικός οργανισμός ακτοπλοϊκών συγκοινωνιών. Διατήρηση του καμποτάζ και ανάκληση του κανονισμού 3577/1992 που τις απελευθερώνει.