Η πολεμική σύγκρουση μεταξύ της Ρωσίας και της Γεωργίας και η πρόσφατη απόφαση της Ρωσικής Ομοσπονδίας να προχωρήσει στην αναγνώριση της «ανεξαρτησίας» της Νότιας Οσετίας και της Αμπχαζίας αποτελούν ένα ακόμα «επεισόδιο» στο πλαίσιο των γενικότερων ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων μεταξύ των ΗΠΑ, της ΕΕ, της Ρωσίας και άλλων περιφερειακών δυνάμεων στην ιμπεριαλιστική πυραμίδα, για τον έλεγχο της περιοχής του Καυκάσου και της Κασπίας. Κάθε κίνηση πάνω στη «σκακιέρα» από τους ιμπεριαλιστές, όπως επιβεβαιώθηκε και στην περίπτωση της Νότιας Οσετίας, μπορεί με συνοπτικές διαδικασίες να οδηγήσει σε συρράξεις, πολέμους και σφαγές.

Η πολιτική της καπιταλιστικής Ρωσίας δοκιμάστηκε τα προηγούμενα χρόνια από τις ευρωατλαντικές ιμπεριαλιστικές δυνάμεις στην περιοχή των Βαλκανίων με το διαμελισμό της ενιαίας Γιουγκοσλαβίας. Οι εξελίξεις στον Καύκασο αποτελούν το επόμενο κομμάτι του «ντόμινο» των ιμπεριαλιστικών σχεδιασμών που βιώνουμε τα τελευταία χρόνια, με τις αλλαγές των συνόρων στα Βαλκάνια, την έξαρση του εθνικισμού, την απόσχιση του Κοσσόβου και την άμεση αναγνώρισή του από τις ΗΠΑ και την ΕΕ. Το ΚΚΕ είχε προειδοποιήσει από πολύ νωρίς ότι η απόσχιση του Κοσσόβου θα ανοίξει τον «ασκό του Αιόλου» για νέους «ακρωτηριασμούς» κρατών, για αλλαγές συνόρων και νέες αιματοχυσίες.

Το επιχείρημα που χρησιμοποιούν τα διάφορα ιμπεριαλιστικά κέντρα περί του «δικαιώματος του αυτοπροσδιορισμού» και της «ανεξαρτησίας» λαών και κρατών αποτελεί μια φενάκη ολκής και σε καμιά περίπτωση δεν πρέπει να ξεγελάσει τους λαούς. Οι «κορόνες ελευθερίας» των ιμπεριαλιστών χρησιμοποιούνται για να δημιουργήσουν προβλήματα, στο πλαίσιο της πολιτικής του «διαίρει και βασίλευε» που θα εξυπηρετήσει την προώθηση των ταξικών και γεωπολιτικών συμφερόντων τους. Αυτούς τους σχεδιασμούς έρχονται να εξυπηρετήσουν και οι ίδιες οι αστικές ηγεσίες των χωρών που βρίσκονται μέσα στο «μάτι του κυκλώνα», οι οποίες επιδιώκουν την «ανεξαρτησία» δήθεν για να απελευθερώσουν τους λαούς τους, δημιουργώντας όμως επί της ουσίας ένα κράτος - προτεκτοράτο, που στη συνέχεια ενσωματώνουν μέσα στη γενικότερη νέα ιμπεριαλιστική τάξη πραγμάτων, ακολουθώντας μια πολιτική επιλογή που συμφέρει την άρχουσα τάξη τους, αφού διαιωνίζει το καθεστώς της εκμετάλλευσης.

Οι λαοί της Γεωργίας, της Οσετίας, της Αμπχαζίας, της Ρωσίας έδειξαν στο παρελθόν, πριν την αντεπανάσταση, σε σοσιαλιστικό καθεστώς, ότι μπορούσαν να συνυπάρξουν ειρηνικά μεταξύ τους, σεβόμενοι τα πολιτιστικά ήθη και τα έθιμά τους. Αυτό που πρέπει να συνειδητοποιήσουν οι λαοί είναι ότι σε συνθήκες ιμπεριαλισμού «το ζήτημα της αυτοδιάθεσης των εθνών» χρησιμοποιείται από τις κυρίαρχες τάξεις για την υποδαύλιση εθνικιστικών αντιθέσεων, ως χρήσιμο εργαλείο της πολιτικής τού «διαίρει και βασίλευε», προκειμένου να εξυπηρετούνται τα συμφέροντα των μονοπωλίων στο πλαίσιο της όξυνσης των μεταξύ τους ανταγωνισμών. Γι' αυτό για τους λαούς είναι μονόδρομος η χειραφέτησή τους από την κυρίαρχη πολιτική, ότι τα κοινά ταξικά συμφέροντα τους αποτελούν τη βάση για την αντιμετώπιση των διαιρετικών προσπαθειών των ιμπεριαλιστών, με την οργάνωση του κοινού τους ταξικού αγώνα για την ανατροπή των κυρίαρχων τάξεων.