Ως προσκυνητής στα ιερά και όσια του καπιταλισμού συστήθηκε χτες βράδυ ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ διά στόματος Αλ. Αλαβάνου, επικεφαλής της Κοινοβουλευτικής του Ομάδας, σε ομιλία του στην παρουσίαση του βιβλίου «Το τέλος του δικομματισμού;» των Τ. Παπά και Τρ. Δραβαλιάρη. Ο Αλ. Αλαβάνος απαρίθμησε «δέκα απαιτήσεις για τον ΣΥΡΙΖΑ», πολλές εξ αυτών είναι διαπιστευτήρια νομιμοφροσύνης στο σύστημα, στο οποίο, όπως διευκρίνισε, ο ΣΥΡΙΖΑ θέλει να παίξει πρωταγωνιστικό ρόλο. Αναγνωρίζοντας τη σημασία ευρύτερων συνεργασιών για την κατάκτηση ενός τέτοιου ρόλου ο Αλ. Αλαβάνος ανέφερε στην έκτη απαίτηση: «Δεν είμαστε εμείς οι οποίοι θέλουμε να κάνουμε τους εισαγγελείς σε κανέναν. Κατανοούμε την περιπέτεια της εποχής που ζουν όλες οι δυνάμεις που βρίσκονται στο πολιτικό σκηνικό. Δεν κρατάμε φακέλους. Δε ζητάμε πιστοποιητικά προγενεστέρου εντίμου βίου».

Μια φράση που εκλήφθηκε, δικαίως, ως χειρονομία φιλίας προς το ΠΑΣΟΚ κι αυτό με δεδομένο ότι μέχρι προχτές ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ επέμενε να καλεί το ΠΑΣΟΚ να αποστασιοποιηθεί απ' τα πεπραγμένα των κυβερνήσεων Σημίτη, έχοντας μάλιστα ο ίδιος ο Αλ. Τσίπρας καλέσει τον Γ. Παπανδρέου να ζητήσει εκ μέρους του Κ. Σημίτη συγνώμη!

Παρουσιάζουμε, στη συνέχεια, σύντομα τις σημαντικότερες από τις δέκα απαιτήσεις.

Η πρώτη απαίτηση για τον ΣΥΡΙΖΑ κατά τον Αλ. Αλαβάνο είναι να κατατροπώσει στη «μάχη των ιδεών» τον ...«ακραίο καπιταλισμό, με την αγορά χωρίς ελέγχους, τη συρρίκνωση μέχρι κι εξαφάνιση του δημόσιου χώρου και των δημόσιων εργαλείων, την υπονόμευση του κοινωνικού κράτους». Να κατατροπωθεί ο ακραίος καπιταλισμός λοιπόν. Να ο ρηξικέλευθος στόχος του οπορτουνιστή ο οποίος υποστηρίζει ένα εκμεταλλευτικό σύστημα που, βέβαια, δε διαχωρίζεται σε «ακραίο» και «μετριοπαθές». Με τους καπιταλιστές και την αγορά ο ΣΥΡΙΖΑ αλλά τους «ηθικούς». Αποψη που υπονομεύει την ταξική πάλη, αφοπλίζει το λαό, σέρνοντάς τον στην υπεράσπιση ενός ανύπαρκτου «καλού» καπιταλισμού!

Η δεύτερη απαίτηση είναι «η ικανότητα να ενσωματώσουμε στο πρόγραμμά μας στόχους ρήξης, πλήρους ρήξης με τις πολιτικές που εφαρμόστηκαν στην Ελλάδα τις τελευταίες δεκαετίες. Και με πιο ακραίο τρόπο από τη ΝΔ». Ρήξη αλλά όχι με το μεγάλο κεφάλαιο, για τα συμφέροντα του οποίου αυτές οι πολιτικές εφαρμόστηκαν. Ρήξη που δεν προκύπτει πουθενά μέχρι σήμερα στις όποιες πολιτικές προτάσεις έχει αρθρώσει ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, μιας που όλες κινούνται στις ράγες του «ευρωμονόδρομου». Εδώ, υπερασπίστηκε ο Αλ. Αλαβάνος το «περισσότερο κράτος (...) με την έννοια της αναζήτησης ενός δημόσιου χώρου εκφραστή της κοινωνικής συλλογικότητας», δηλαδή το ίδιο αντιδραστικό κράτος που θα δείχνει και λίγο «κοινωνική ευαισθησία», έτσι για να μην οξύνονται οι αντιθέσεις και ξεσηκώνονται οι λαϊκές δυνάμεις αμφισβητώντας το ίδιο το κράτος, την πολιτική του και την πλουτοκρατία, της οποίας είναι δικό της το κράτος. Αυτό σημαίνει να υπηρετεί την «κοινωνική συλλογικότητα», σαν να μην είναι ταξική η κοινωνία και διαιρεμένη από εκ διαμέτρου αντίθετα και συγκρουόμενα ταξικά συμφέροντα.

«Αυτό σημαίνει - διευκρίνισε - την ικανότητα του ΣΥΡΙΖΑ να ενσωματώσει στο πρόγραμμά του θέσεις όπως: Η ανάγκη ύπαρξης δημοσίων επιχειρήσεων στο στρατηγικό χώρο των τηλεπικοινωνιών, της πληροφορικής, που θα κρίνει μακροπρόθεσμα την πορεία κάθε χώρας. Η ισχυρή παρουσία του δημοσίου στο τραπεζικό τομέα. Η ματαίωση κάθε νέας ιδιωτικοποίησης». Αυτές οι δημόσιες επιχειρήσεις που οραματίζεται θα είναι αποκλειστικά δημόσιες ή θα συνυπάρχουν με τις ιδιωτικές; Μάλλον το δεύτερο. Και τι θα γίνει μ' αυτές που δρουν και είναι ήδη ιδιωτικές όπως και οι τέως δημόσιες και ιδιωτικοποιημένες; Θα εναντιωθεί στην πολιτική της ΕΕ που επιβάλλει αυτή την πραγματικότητα και την οποία προσκυνά με ευλάβεια ο ΣΥΡΙΖΑ; Επίσης, πόσο υπέρ των λαϊκών στρωμάτων αποβαίνει η συνύπαρξη δημόσιου τομέα και μονοπωλίων σε έναν κλάδο;

Στο πλαίσιο της άκρως αποπροσανατολιστικής και επικίνδυνης για τα λαϊκά συμφέροντα άποψης ότι το κράτος μπορεί να είναι ουδέτερος παρατηρητής, που θα εγγυάται τα συμφέροντα όλων, και ότι μπορεί να συνυπάρχουν αρμονικά και να αναπτύσσονται εξίσου τα συμφέροντα του λαού και του κεφαλαίου, ο Αλ. Αλαβάνος ζήτησε ακόμα και «προϋπολογισμό νέου τύπου (...) από μηδενική βάση, παίρνοντας υπόψη το κρισιακό πεδίο στο οποίο βρισκόμαστε, με βασικές κατευθύνσεις τη στήριξη των εισοδημάτων των εργαζομένων, την ενίσχυση των ασθενέστερων, τη στήριξη των δημοσίων επενδύσεων στη χώρα μας».

Η τρίτη απαίτηση ισοδυναμεί με θαύμα. Ο Αλ. Αλαβάνος έθεσε το καθήκον στον ΣΥΡΙΖΑ της «ανατροπής της πορείας η οποία ακολουθείται σήμερα από την Ευρώπη»! Εξέδωσε πιστοποιητικό θανάτου του Συμφώνου Σταθερότητας, που «είναι νεκρό σε σχέση με τις σωρευτικές κρατικές παρεμβάσεις στην οικονομία, την κρατική στήριξη τραπεζών, την παραβίαση των κοινοτικών αρχών του ανταγωνισμού», και εκτίμησε ότι «για όλα αυτά η Ευρωπαϊκή Ενωση παριστάνει την τυφλή»! Τόσο τυφλή που αποφασίζει μέτρα στήριξης του κεφαλαίου και συνέχιση της στρατηγικής της Λισαβόνας. Λέει ψέματα λοιπόν ότι είναι τυφλή γιατί την υποστηρίζει. Η αλήθεια πως το ευρωενωσιακό οικοδόμημα ήταν και είναι των μονοπωλίων, αποφασίζει κατά τα συμφέροντά τους, λαμβάνοντας όποια μέτρα χρειάζεται για τη διασφάλισή τους, αναλόγως των συνθηκών, καθορίζει και την πολιτική της και όχι οι ουτοπίες του ΣΥΡΙΖΑ.

Για να μην παραδεχτεί το αυταπόδεικτο ο Αλ. Αλαβάνος αναλώθηκε σε σαθρές αοριστολογίες και απόλυτα ουτοπικές προτάσεις, όπως για «Ευρώπη που θα ανταποκρίνεται στις μεγάλες σημερινές ανάγκες των λαών», για «ένα Σύμφωνο Ανάπτυξης και Απασχόλησης», για «τέλος της βασιλείας των τραπεζιτών», για «ενσωμάτωση της νομισματικής πολιτικής σε κοινωνικούς και αναπτυξιακούς στόχους» και «τέλος της αυθαιρεσίας της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας»! Μπούρδες οπορτουνιστικές.

Η τέταρτη απαίτηση αφορά στο να γίνει ο ΣΥΡΙΖΑ «δύναμη εξόδου από το σημερινό δικομματικό σύστημα». Δηλαδή, κυβερνήσεις μαζί με τον ΣΥΡΙΖΑ, που φιλοδοξεί να παίξει σημαντικό ρόλο στη διαχείριση των υποθέσεων της ολιγαρχίας, πλασάροντας τάχα λύση λαϊκών προβλημάτων. Καλεί το λαό σε υποταγή ή στην αστική πολιτική.

Ο Αλ. Αλαβάνος σε πρωτοφανή στρεψοδικία ισχυρίστηκε πως όποιος δεν επιθυμεί να διαχειριστεί αυτό το σύστημα ουσιαστικά συμβιβάζεται! Οπως είπε αναφερόμενος στην πέμπτη απαίτηση για τον ΣΥΡΙΖΑ, «η ικανότητά μας να λειτουργήσουμε πέρα από τα στερεότυπα, που προσπαθούν να επιβάλουν ή και είχε αποδεχτεί η Αριστερά (...) να έχει μια θέση κομπάρσου στο σύστημα με το οποίο έχει έτσι επί της ουσίας συμβιβαστεί». Απεναντίας ο ...ασυμβίβαστος ΣΥΡΙΖΑ «προσπαθεί με πάθος - γνωρίζοντας ότι είναι εξαιρετικά δύσκολο αλλά γνωρίζοντας επίσης ότι και άλλα ήταν δύσκολα, αλλά έγιναν - να διαμορφωθούν οι συνθήκες για μια νέα κοινωνική πλειοψηφία στην οποία η ενωμένη ριζοσπαστική αριστερά θα είναι το επίκεντρο».

Ο επικεφαλής της ΚΟ του ΣΥΡΙΖΑ παρότι, όπως είπε, περασμένη - ξεχασμένη, για τους ίδιους, όχι για το ΠΑΣΟΚ η πολιτική που αυτό εφάρμοσε, αποσαφήνισε ότι το κόμμα του ζητά «προγραμματική σύγκλιση σε θέσεις οι οποίες θα είναι θέσεις τομής με τις πολιτικές των τελευταίων δεκαετιών και οι οποίες θα ανοίγουν νέες δυνατότητες στη χώρα μας». Τίποτα ωστόσο σχετικό με «τομή» δεν ανιχνεύτηκε ούτε σ' αυτό το λόγο του.