Κατατέθηκε χτες στη Βουλή το νομοσχέδιο για την«Οργάνωση και λειτουργία του τομέα των τηλεπικοινωνιών και άλλες διατάξεις», με το οποίο «απελευθερώνεται» η τηλεπικοινωνιακή αγορά από την 1η Γενάρη του 2001. Δηλαδή, επιτρέπεται στον κάθε «μεγαλοκαρχαρία» να ιδρύσει εταιρία παροχής τηλεπικοινωνιακών υπηρεσιών και να πλουτίσει, εκμεταλλευόμενος τις υποδομές του ΟΤΕ, που δημιουργήθηκαν με το μόχθο των εργαζομένων στον Οργανισμό και συνολικά του ελληνικού λαού.

Με βάση τα όσα προβλέπονται στο νομοσχέδιο, ο ΟΤΕ χάνει οριστικά την αποκλειστικότητα ορισμένων βασικών υπηρεσιών, με πιο σημαντική τη σταθερή τηλεφωνία. Από 1ης Γενάρη 2001 η κυβέρνηση επιτρέπει σε όποιον ιδιώτη να ιδρύσει δικό του τηλεπικοινωνιακό οργανισμό και να πουλά τις αντίστοιχες υπηρεσίες.

Οι νέες εταιρίες θα μπορούν να χρησιμοποιούν τα δίκτυα του ΟΤΕ έναντι «εύλογου τιμήματος», ή να στήσουν δικά τους. Να σημειωθεί εδώ η «πρωτοπορία» της ελληνικής κυβέρνησης, η οποία έσπευσε, από τον Ιούλη, να εξαγγείλει ότι ο ΟΤΕ αναγκαστικά θα ενοικιάζει το δίκτυό του σε κάθε επιχείρηση που θα θελήσει να πουλά τηλεφωνία. Το δε συμβούλιο των υπουργών Μεταφορών και Επικοινωνιών της Ευρωπαϊκής Ενωσης μόλις την προηγούμενη βδομάδα ενέκρινε σχετική πρόταση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής για αναγκαστική μίσθωση των γραμμών των Οργανισμών Τηλεπικοινωνιών, σε τιμή κόστους, σε κάθε ενδιαφερόμενο ιδιώτη.

Ετσι, και μέσω της προωθούμενης εδώ και χρόνια ιδιωτικοποίησης του ΟΤΕ, και μέσω της «απελευθέρωσης», δε θα ανήκει στο δημόσιο ούτε καν η υποδομή του Οργανισμού. Το δίκτυο, που τα τελευταία 50 χρόνια δημιουργήθηκε με τον ιδρώτα των χιλιάδων εργαζομένων και τα χρήματα του ελληνικού λαού, θα γίνει η βάση, πάνω στην οποία άλλες, ιδιωτικές εταιρίες, ξένες και ντόπιες, θα αναπτύξουν τις δραστηριότητές τους.

Επιπρόσθετα, οι ιδιώτες, προκειμένου να απλώσουν τα δίκτυά τους, μπορούν να χρησιμοποιούν ελεύθερα δημόσιες εκτάσεις. Ακόμα, για να στηθούν τα ιδιωτικά δίκτυα, το νομοσχέδιο προβλέπει την έναντι «εύλογης αποζημίωσης σύσταση προσωπικής δουλείας σε βάρος ακινήτων ιδιωτών». Δηλαδή, αν μια εταιρία θέλει να εγκαταστήσει μία κεραία σε ένα οικόπεδο, θα το κάνει χωρίς να ρωτήσει τον ιδιοκτήτη. Αν ο τελευταίος θεωρήσει την αποζημίωση λίγη, θα προσφεύγει στα δικαστήρια κατά του επιχειρηματικού κολοσσού...

Μεγάλη σημασία έχει και το κεφάλαιο της «καθολικής υπηρεσίας», το οριζόμενο από το νομοσχέδιο ως «προκαθορισμένο ελάχιστο σύνολο τηλεπικοινωνιακών υπηρεσιών συγκεκριμένης ποιότητας που προσφέρεται σε όλους τους χρήστες, ανεξαρτήτως γεωγραφικής θέσης, σε προσιτή τιμή». Σε απλά ελληνικά αφορά στην τηλεφωνική γραμμή που έφτανε και στο τελευταίο σπίτι, του τελευταίου χωριού, ανεξάρτητα από το κόστος για τον ΟΤΕ. Σύμφωνα με το νομοσχέδιο, ο ΟΤΕ θα είναι υποχρεωμένος για την παροχή της «καθολικής υπηρεσίας» μέχρι το τέλος του 2001 και η Εθνική Επιτροπή Τηλεπικοινωνιών-Ταχυδρομείων θα κρίνει και ποιοι άλλοι τηλεπικοινωνιακοί οργανισμοί θα μπορούν επίσης να την προσφέρουν. Αν το κόστος παροχής της είναι μεγάλο, ο όποιος οργανισμός θα μπορεί να ζητήσει από την ΕΕΤΤ τον επιμερισμό του κόστους με άλλες εταιρίες.

Ομως, σε μία κοινωνία, όπου η αγορά θεοποιείται και το αγαθό της επικοινωνίας γίνεται εμπόρευμα, τι θέση έχουν οι διαβεβαιώσεις περί καθολικής υπηρεσίας; Πώς θα εξασφαλιστεί η παροχή και χρηματοδότησή της, όταν όλοι θα προβάλλουν ενστάσεις προκειμένου να την αποφύγουν; Ποιος εγγυάται ότι δε θα επαναληφθεί το μοντέλο της κινητής τηλεφωνίας, όπου ο έχων να πληρώσει λαμβάνει και τις αντίστοιχες υπηρεσίες;