Το να είναι κανείς «γαύρος» και να κάνει πλάκα με τον άλλον που είναι «βάζελος» (και τούμπαλιν), το να κατακλύζεται μεγάλο μέρος του χρόνου των ΜΜΕ στο ποδόσφαιρο, το να χτίζονται καριέρες διάφορων παρατρεχάμενων πάνω και πέριξ του ποδοσφαίρου, το να φιλοτεχνείται το «κοινωνικό προφίλ» ορισμένων Κροίσων μέσω του ποδοσφαίρου, το να κυκλοφορεί τόσο χρήμα γύρω από το «εμπόριο» του ποδοσφαίρου, αυτά κι άλλα τόσα, αν υποθέσουμε ότι έχουν ένα νόημα, το έχουν υπό μία και βασική προϋπόθεση: Οτι αυτό που παίζεται μέσα στο γήπεδο είναι ...ποδόσφαιρο.

Μετά, όμως, το φοβερό ματς που παρακολουθήσαμε προχτές μεταξύ Ολυμπιακού - Παναθηναϊκού, μήπως μπορούν οι ιθύνοντες των δύο μεγαλύτερων συλλόγων της χώρας να μας πουν πώς λέγεται, τελικά, αυτό το «νέο» παιχνίδι που παίζουν οι ομάδες τους; Γιατί ποδόσφαιρο, σίγουρα, δεν είναι, οπότε και κάθε περαιτέρω σχετική ενασχόληση (μέχρι να μάθουμε τι είδους σαβούρα είναι αυτή που μας πουλάνε) στερείται νοήματος.