Στις 19/10/2008, δημοσιεύτηκαν οι Θέσεις του ΚΚΕ για το Σοσιαλισμό, ενόψει του 18ουΣυνεδρίου. Η μόνη αναφορά για την Κίνα και την πορεία που ακολουθεί, καταγράφεται στη σελίδα 11, στην πρώτη παράγραφο: «...Είναι αναγκαία η περαιτέρω μελέτη της πορείας της σοσιαλιστικής εξουσίας στα κράτη της Ασίας (Κίνας, Βιετνάμ, ΛΑ Κορέας και στην Κούβα)...».

Αυτή η θέση έρχεται ουσιαστικά πίσω και από τις Θέσεις του 17ουΣυνεδρίου, στις οποίες υπήρχαν αναφορές, όπως:«...Η Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας συνεχίζει την πολιτική της Οικονομίας της στη διεθνή καπιταλιστική αγορά. Εντάχθηκε στον Παγκόσμιο Οργανισμό Εμπορίου. Συνδέθηκε με το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και την Παγκόσμια Τράπεζα. Καθιέρωσε οικονομικές ζώνες ελεύθερων συναλλαγών, με σχέσεις παραγωγής σε καπιταλιστική βάση (...) Επιδιώκει να χρησιμοποιήσει ξένα κεφάλαια και υψηλή τεχνολογία (...) Η οικονομία της Κίνας επηρεάζει ήδη σημαντικά τις οικονομίες των χωρών της Ασίας και του Ειρηνικού. Προκαλεί την έντονη αντίδραση της Ιαπωνίας, που μαζί με τις ΗΠΑ ενδιαφέρονται να εμποδίσουν τη διεύρυνση της επιρροής της και τη συνεργασία της με τη Ρωσία (...). Η εμφάνιση εκμεταλλευτικών κοινωνικών δυνάμεων με πολιτικές εκφράσεις στην κινεζική κοινωνία περικλείει όχι μόνο κινδύνους για τα συμφέροντα του κινεζικού λαού αλλά και για το ρόλο της στο διεθνές αντιιμπεριαλιστικό κίνημα [...»] (Ντοκουμέντα 17ου Συνεδρίου σελ. 44-145). Αυτά στο προηγούμενο συνέδριο.

Τι συμβαίνει, πόση περαιτέρω μελέτη χρειάζεται, για πόσα ακόμα χρόνια, για να βγουν κάποια βασικά συμπεράσματα;

Αντ' αυτού, παραθέτω ένα σχετικά πρόσφατο δημοσίευμα του «Ριζοσπάστη» της 19/9/2008, όπου ο Δ. Κουτσούμπας, μετά τη συνάντησή του με τον Ζακόλα Γιου, μέλος του Τμήματος Διεθνών Σχέσεων της ΚΕ του ΚΚΚ, στο πλαίσιο του Φεστιβάλ ΚΚΕ - ΚΝΕ, όπου έγινε και πρόσκληση για το 18ο Συνέδριο, αναφέρει: «...Στη συνάντηση με το ΚΚΚ, τονίστηκαν ιδιαίτερα οι καλές διμερείς σχέσεις των δύο κομμάτων και η σταθερή σχέση αρχής του ΚΚΕ, που απορρίπτει τις επιθέσεις του ιμπεριαλισμού ενάντια στην Κίνα, με πρόσχημα δήθεν την παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και τις αποσχιστικές κινήσεις στο Θιβέτ, που ενισχύουν οι ΗΠΑ και η ΕΕ...».

Ωραία και καλά..! Σαν να μη συμβαίνει και τίποτα στην Κίνα, σαν καλά αδελφά κόμματα, που πέρα από διαφορές έχουν κοινούς στόχους κι επιδιώξεις...!! Αυτό το συμπέρασμα μπορεί να βγάλει οποιοσδήποτε αναγνώστης του συγκεκριμένου δημοσιεύματος του «Ριζοσπάστη». Εδώ, όμως, μπαίνουν τα μεγάλα ερωτήματα:

Τι μεσολάβησε από το 17ο Συνέδριο μέχρι τα σήμερα και δεν ξεκαθαρίζονται ορισμένα πράγματα, αλλά δείχνοντας το ΚΚΕ πως δε βλέπει και δεν καταλαβαίνει τίποτα, προσπερνάει όσα συμβαίνουν στην Κίνα (και όχι μόνο); Αραγε, δεν έχουν βγει νεότερα συμπεράσματα για τις εξελίξεις στην Κίνα αυτά τα χρόνια από το 17ο Συνέδριο του Κόμματος, ώστε στο 18ο να ανοιχτεί το ζήτημα; Τι είναι αυτό που φρενάρει στο να εξαχθούν κάποια βασικά συμπεράσματα, για το «είδος του σοσιαλισμού» που οικοδομείται στην Κίνα, για το τι είδους εξουσία είναι, ποιες σχέσεις παραγωγής επικρατούν, ποιος ο ρόλος του ΚΚΚ και πλήθος άλλων ερωτημάτων. Μπαίνει επιτακτικά να απαντηθούν ανοιχτά, δημόσια το ζήτημα από πολύ εργαζόμενο κόσμο, ψηφοφόρους του ΚΚΕ και μη.

Αυτή η παρελκυστική τακτική δε βοηθά σε τίποτα την υπόθεση του σοσιαλισμού και του κομμουνισμού, σύγχυση σκορπά και τίποτα άλλο. Το θέτω ευθέως: Η κινεζική καπιταλιστική οικοδόμηση με κόκκινη λεοντή φαντάζει σήμερα ό,τι απεχθέστερο σε πλατύ εργαζόμενο κόσμο, είναι η ζωντανή σημερινή δυσφήμιση, του σοσιαλισμού, είναι καυτός αντικομμουνισμός. Οσο πιο γρήγορα και κάθετα παρθούν αποστάσεις, τόσο καλύτερα είναι για το κομμουνιστικό κίνημα και το ΚΚΕ. Το 18ο Συνέδριο του ΚΚΕ δεν μπορεί να αναβάλει μία ανοιχτή και καθαρή θέση.

Κλείνοντας, θέλω να τονίσω ότι αρκετοί «διεθνείς οικονομικοί αναλυτές» αναφέρουν, αλλά και αποδεικνύουν με τα στοιχεία τους, ότι στη διεθνή καπιταλιστική κρίση η Κίνα αποδεικνύεται ως η χρυσή εφεδρεία, με τα καλύτερα οικονομικά και πολιτικά στάνταρ για την πορεία του καπιταλισμού σε παγκόσμιο επίπεδο. Σε αυτή την υπόθεση, αλλά και τις επερχόμενες ραγδαίες οικονομικές και πολιτικές εξελίξεις, δε δικαιούμαστε να κλείνουμε τα μάτια, ειδικά όταν θέλουμε να δούμε μακρύτερα από τη σημερινή καπιταλιστική βαρβαρότητα.