Οι θέσεις των κομμάτων για την οικονομική κρίση, έτσι όπως διατυπώθηκαν στην προ ημερήσιας διάταξης συζήτηση στη Βουλή για την οικονομία, ήταν ιδιαίτερα αποκαλυπτικές για τις δύο, ουσιαστικά, επιλογές αντιμετώπισης του μεγάλου αυτού προβλήματος. Αυτό που διαπίστωσε ο πρωθυπουργός στην ομιλία του, ήταν ότι η κατάσταση είναι δύσκολη, ότι η χώρα μας δέχεται ολοένα και πιο έντονες τις επιπτώσεις της κρίσης και με το σκεπτικό αυτό κάλεσε την εργατική τάξη, το συνδικαλιστικό κίνημα, να υποστείλει τη σημαία των κινητοποιήσεων και να επιδείξει πνεύμα συναίνεσης. Να συνεργαστεί, δηλαδή, με την εργοδοσία, προκειμένου, όλοι μαζί, εργοδότες και εργαζόμενοι, εκμεταλλευτές και εκμεταλλευόμενοι, αστοί και προλετάριοι, να ενώσουν τις δυνάμεις τους, προκειμένου να ξεπεράσουν το σκόπελο της καπιταλιστικής κρίσης.

Αν ξεκαθαρίσει το τοπίο από την ομίχλη της άνευ ουσίας αντιπαράθεσης (δεν έχετε πρόγραμμα για την κρίση), είναι ευδιάκριτο ότι τα δύο κόμματα της μεγαλοαστικής τάξης της χώρας έχουν κοινή γραμμή πλεύσης στην αντιμετώπιση των συνεπειών της καπιταλιστικής κρίσης. ΝΔ και ΠΑΣΟΚ είναι απόλυτα σύμφωνοι ότι η μεγαλοεργοδοσία θα πρέπει να βγει απ' αυτή με τις λιγότερες δυνατές απώλειες. Απλώς, διαφωνούν σε θέματα διαχείρισης των πολιτικών πρωτοβουλιών, αλλά η διαφωνία αυτή κινείται εντός του πλαισίου της γενικότερης στρατηγικής τους συμφωνίας, για λήψη μέτρων στην κατεύθυνση της θωράκισης της αστικής τάξης και των συμφερόντων της.

Αλλά σ' αυτό το περιβάλλον δε γίνεται να μην υπάρχουν απώλειες, δε γίνεται κάποιοι να μη βγουν ζημιωμένοι. Τι συμβαίνει σε περιόδους οικονομικής κρίσης; Δεν μπορεί να αναπαραχθεί ομαλά το κεφάλαιο, επειδή έχουν πληγεί οι αγορές. Δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί η παραγμένη υπεραξία. Πέφτει το ποσοστό κέρδους, αλλά και η μάζα του κέρδους. Μπροστά σ' αυτήν την κατάσταση, οι κάτοχοι των μέσων παραγωγής αντιδρούν με περιστολή της παραγωγής, με μαζικές απολύσεις εργατικού δυναμικού. Η άνοδος της ανεργίας είναι το αναγκαίο αποτέλεσμα, η οποία, με τη σειρά της, πιέζει καθοδικά τους μισθούς. Με τον τρόπο αυτό απαντά η αστική τάξη στην εκδήλωση της οικονομικής κρίσης. Μεταφέροντας τις συνέπειές της στους εργαζόμενους, οι οποίοι δεν έχουν την παραμικρή ευθύνη για την εκδήλωσή της. Η καπιταλιστική κρίση ήταν και παραμένει εκδήλωση των αντιθέσεων και αντιφάσεων των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής.

Σε περιόδους οικονομικής κρίσης, η ταξική πάλη οξύνεται. Αδίστακτη η αστική τάξη επιτίθεται με μανία κατά των εργατών, κάτι που διαπιστώσαμε και στο πρόσφατο ΕΚΟΦΙΝ, όπου προωθούν την εκ περιτροπής εργασία και τη ...μερική ανεργία.