Τη στιγμή που η κυβέρνηση με την πολιτική και τη στάση της υπονομεύει το Σώμα Επιθεωρητών Εργασίας, με αποτέλεσμα να γίνονται με δυσκολία έλεγχοι στους εργοδότες, δίνοντάς τους τη δυνατότητα να ασυδοτούν, το υπουργείο Εργασίας εκφράζει την «υπερηφάνειά» του για το νομοθετικό έργο στον τομέα της υγιεινής και ασφάλειας των εργαζομένων. Ωστόσο, οι τραυματισμοί και οι θάνατοι συνεχίζονται, ενώ οι επαγγελματικές ασθένειες αγνοούνται συστηματικά.

Στην ημερίδα με τίτλο «Τα μυοσκελετικά προβλήματα που σχετίζονται με την εργασία», η οποία πραγματοποιήθηκε χτες, με αφορμή την Ευρωπαϊκή Βδομάδα για την Ασφάλεια και την Υγεία στην Εργασία (από 16 έως 20 του Οκτώβρη), και διοργανώθηκε από τη Διεύθυνση Συνθηκών Υγιεινής της Εργασίας του υπουργείου Εργασίας, υπογραμμίστηκαν τα προβλήματα που δημιουργούνται στους εργαζόμενους, όχι όμως και οι βαθιές αιτίες τους, που είναι η αδιαφορία των εργοδοτών να εφαρμόσουν ακόμα και αυτή τη νομοθεσία που υπάρχει.

Τόσο ο υφυπουργός Εργασίας Χρ. Πρωτόπαππας όσο και η κ. Καφετζοπούλου, ειδική γραμματέας του Σώματος Επιθεωρητών Εργασίας (ΣΕΠΕ), μίλησαν για μια εικόνα ιδανική, η οποία αποτελείται από νόμους και κανόνες, που όμως ποτέ δεν εφαρμόζονται. Ο υφυπουργός αρκέστηκε να αναφερθεί στην ύπαρξη ενός «ολοκληρωμένου συστήματος ελέγχου με την ίδρυση και λειτουργία, από 1η Ιουλίου 1999, του ΣΕΠΕ, που απλώνει ένα δίκτυο προστασίας σε εθνικό και περιφερειακό επίπεδο», ξεχνώντας ότι σε πολλές περιοχές αυτό το δίκτυο του ΣΕΠΕ όχι μόνο υπολειτουργεί αλλά δεν υπάρχει, με αποτέλεσμα οι εργοδότες στις συγκεκριμένες περιοχές να κάνουν στην κυριολεξία ό,τι θέλουν.

Από την πλευρά των εργαζομένων το λόγο πήρε ο Αλέξης Τσώλης, μέλος του ΔΣ της ΓΣΕΕ και γραμματέας Υγιεινής και Ασφάλειας της Συνομοσπονδίας, ο οποίος αναλύοντας την εικόνα που υπάρχει όσον αφορά την ασφάλεια και την υγιεινή στους χώρους εργασίας τόνισε: «Τα προβλήματα είναι πολλά. Οι εργοδότες δεν εφαρμόζουν τη νομοθεσία, η πολιτεία έχει ελλιπέστατους ελεγκτικούς μηχανισμούς, αλλά και αναποτελεσματικούς. Οι εργαζόμενοι λόγω της πίεσης της ανεργίας αλλά πολλές φορές και της άγνοιας δεν απαιτούν τη λήψη μέτρων και, τέλος, τα συνδικάτα λόγω της δικής τους κρίσης αδυνατούν να παρέμβουν όπως έχουν υποχρέωση».