Οσο πιο πολύ μιλάει ο πρωθυπουργός για το περιεχόμενο και τη μορφή της συναίνεσης, τόσο περισσότερο φαίνεται πιο καθαρά ποιος είναι ο πραγματικός στόχος. Το παράδειγμα που επικαλέστηκε χτες στη Βουλή ήταν ιδιαίτερα αποκαλυπτικό στην κατεύθυνση αυτή. Είπε συγκεκριμένα ο Κ. Καραμανλής: «Αλλες χώρες (η Ισπανία, η Φινλανδία, η Σουηδία) στις οποίες οι κοινωνικοί εταίροι και οι πολιτικές δυνάμεις κάθισαν στο τραπέζι και κατέληξαν σε κάποιες κοινές θέσεις - στα μείζονα ζητήματα, όχι σε όλα - απέφυγαν σοβαρούς κινδύνους. Αυτή είναι η πραγματικότητα. Το ίδιο έχουμε, ή θα έπρεπε να έχουμε, υποχρέωση να κάνουμε και εμείς». Πράγματι σ' αυτές τις χώρες τα προηγούμενα χρόνια τα κόμματα του ευρωμονόδρομου και οι κοινωνικοί εταίροι είχαν καταλήξει συναινετικά σε ορισμένες αποφάσεις. Ποιος ήταν όμως ο κοινός παρονομαστής τους; Να αποδεχτούν οι εργαζόμενοι τα ελαστικά ωράρια, τις μειώσεις μισθών, τη μειωμένη ασφάλιση, ακόμα και μαζικές απολύσεις. Ολα αυτά στο όνομα της ενίσχυσης της ανταγωνιστικότητας, της διάσωσης θέσεων εργασίας κ.ο.κ. Ποια ήταν τα αποτελέσματα; Οι εταιρείες ενίσχυσαν την κερδοφορία τους εντείνοντας την υπερεκμετάλλευση της εργατικής δύναμης. Εννοείται ότι οι εργαζόμενοι που είχαν αποδεχτεί τη συναίνεση δε γλίτωσαν τώρα που χτύπησε η κρίση... Πολύ διαφορετικά όμως θα ήταν τα πράγματα αν αντί της συναίνεσης, είχε προκριθεί η επιλογή της ανασύνταξης και αντεπίθεσης.