Αμέσως μετά την ορκωμοσία του Μπαράκ Ομπάμα, ο στενότερος ίσως εκ των συνεργατών του, ο προσωπάρχης του, ο Εμάνουελ Ραμ, είπε και καταγράφηκε από την «Wall Street Journal» (28/1/2009):

«Ποτέ δεν αφήνεις μια σοβαρή κρίση να πάει χαμένη. Αυτό που εννοώ είναι ότι αποτελεί μια ευκαιρία για να κάνεις πράγματα που δεν μπορούσες να κάνεις πριν».

Τι να εννοούσε;...

*

Κυβερνήσεις, παγκόσμιοι οργανισμοί, οικονομικοί παράγοντες και ΜΜΕ είναι πλέον πασιφανές ότι έχουν «επενδύσει» σε μια ακατάσχετη κρισιακή «τρομο-λαγνεία». Η καθημερινή «κρισιολογία» έχει πάρει κατακλυσμιαίες διαστάσεις. Ο βομβαρδισμός της κοινής γνώμης είναι ανελέητος.

Η κρίση είναι υπαρκτή. Αλλο τόσο πρόδηλη, όμως, είναι και η επικοινωνιακή τακτική αυτών που την προκάλεσαν: Επιλέγοντας το δόγμα της «δημιουργικής καταστροφής», αντί πια να χαρίζουν «καθρεφτάκια», για να καθησυχάσουν και να εξαπατήσουν τα θύματά τους, αφού αδυνατούν να «χρυσώσουν» το χάπι, επιλέγουν να σπείρουν τον τρόμο. Να εγκαθιδρύσουν καθεστώς απελπισίας. Να καλλιεργήσουν κλίμα απέραντης ανασφάλειας στην κοινωνία.

Βέβαια, την ίδια ώρα που στους εργαζόμενους μοιράζουν απειλές για τον επερχόμενο κοινωνικό «Αρμαγεδδώνα», στις τράπεζες, στους βιομήχανους και στις πολυεθνικές μοιράζουν τρισεκατομμύρια...

*

Το σχέδιο είναι απλό: Η πολιτική τους (σ.σ.: πλήρης μετακύλιση της κρίσης στην πλάτη δισεκατομμυρίων ανθρώπων του πλανήτη) καθώς εμπεριέχει τον κίνδυνο της εξέγερσης εναντίον της, οφείλει να πάρει μέτρα, για να ναρκοθετήσει τις ενδεχόμενες αντιδράσεις. Πολύ περισσότερο που μιλάμε για έναν πλανήτη όπου - σε συνθήκες πρωτοφανούς για την ανθρωπότητα συσσώρευσης και παραγωγής πλούτου - οι καπιταλιστικοί δείκτες καταρρέουν, επειδή ακριβώς το 50% του παγκόσμιου ΑΕΠ βρίσκεται στα χέρια τριών (!) όλων κι όλων εκ των εκπροσώπων του πολυεθνικού κεφαλαίου.

*

Η ανακύκλωση και η αναπαραγωγή της ειδησεογραφίας σχετικά με την ένταση, τη διάρκεια, τις συνέπειες της κρίσης, αν είχε σκοπό να ενημερώσει, τότε θα στρεφόταν στα αίτια και στους παράγοντες που προκάλεσαν την κρίση. Η «ενημέρωση», όμως, εξαντλήθηκε στα ανώδυνα για το σύστημα περί των «γκόλντεν μπόις».

Από 'δώ και πέρα αυτό που ζούμε είναι ένα καθημερινό «πολεμικό» ανακοινωθέν προς τους εργαζόμενους, τους άνεργους, τους φτωχούς, τα λαϊκά στρώματα να ξεχάσουν ό,τι είχε απομείνει από τα δικαιώματά τους. Να παραιτηθούν κι από τις τελευταίες κατακτήσεις τους. Να παραδώσουν μαζί με το κορμί τους ακόμα και την ψυχή τους στα αφεντικά. Να αποδεχτούν να ζουν με τα μισά από τα ψίχουλα, γιατί αλλιώς θα τα χάσουν όλα!

*

Ο κόσμος που ετοιμάζουν είναι πιο ζοφερός, πιο εκμεταλλευτικός, ακόμα περισσότερο απάνθρωπος από τούτον που δημιούργησαν.

Επιδιώκουν η οικονομική κρίση του συστήματός τους, να μετατραπεί σε κρίση πανικού για το λαό, ώστε να μην μπορεί να αντιδράσει καθώς θα τον οδηγούν στο Μεσαίωνα.

Αυτή είναι η «ευκαιρία», για την οποία μιλάει ο κύριος Ραμ και την οποία αξιοποιούν με τα φιλομονοπωλιακά τους μέτρα το αμερικανικό Κογκρέσο, η ΕΕ, το ΔΝΤ, η ΕΚΤ. Για να πετύχουν να μετασχηματίσουν την «ευκαιρία» τους σε απόλυτη βαρβαρότητα, χρειάζονται την επιβολή ενός καθεστώτος γενικευμένου φόβου, ώστε να παραλύσει κάθε σκέψη ή κίνηση αντίστασης απέναντι στην πολιτική τους.

Ακριβώς αυτή η τακτική τους επιβεβαιώνει ότι, υπό τις παρούσες συνθήκες, κάθε υποχώρηση, κάθε συμβιβασμός, κάθε «συναίνεση», κάθε λογική «άμυνας» από τους εκπροσώπους της πέμπτης φάλαγγας στο εργατικό και λαϊκό κίνημα δεν εξασφαλίζει ούτε καν την «τιμή των όπλων». Ισοδυναμεί με άνευ όρων παράδοση, σημαίνει εξανδραποδισμό.

Αντίθετα, η «ευκαιρία» τους πρέπει να γίνει μπούμερανγκ εναντίον τους. Η κρίση πρέπει να μετουσιωθεί πολιτικά σε όπλο στα χέρια του λαού, ώστε μαζί με τα ιστορικά ξεπερασμένα όρια του συστήματος της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης να αναδειχτεί η δυνατότητα της κατάρρευσης και της ανατροπής της!

Τώρα, με άλλα λόγια, είναι η στιγμή όχι μόνο της απόκρουσης των αντιλαϊκών επιθέσεων, αλλά και της σποράς των αγώνων του αύριο. Της συσπείρωσης γύρω από μια πολιτική που δε συνδιαλέγεται με τον καπιταλισμό, που δεν υποκύπτει στην τρομοκρατία, αλλά οργανώνει τους εργαζόμενους και τους εξοπλίζει με την επίγνωση της δύναμής τους. Που στα κηρύγματα της ταξικής υποταγής αντιπαρατάσσει την αλήθεια του δίκιου όσων στερούνται τον αμύθητο πλούτο που οι ίδιοι παράγουν. Που απέναντι στην ενότητα των κεφαλαιοκρατών και των πολιτικών τους εκπροσώπων αντιπαραθέτει την ενότητα των εργατών, που δεν είναι διατεθειμένοι να χάσουν τίποτα άλλο, γιατί διεκδικούν όλα όσα τους ανήκουν. Τώρα είναι η ώρα της Αντεπίθεσης!