Βγενόπουλος, Ρέστης, Λαμπράκης σε ενιαία χορηγία στην εκπαίδευση παιδιών. Ανακοινώθηκε τηλεοπτικά χτες. Ως αστική τάξη επενδύουν από κοινού στο μέλλον. Κάτσε εσύ και ψάχνε πού διαφέρουν για να καθορίσεις τη στάση σου. Θα 'σαι χαμένος μια ζωή όσο ως τάξη ενιαία δεν τους αντιμετωπίζεις, όσο ως τάξη αυτή καθαυτή δε βλέπεις τον εαυτό σου και τους συντρόφους σου στο καθημερινό πάλεμα.

Κράτα το αυτό στα υπόψη κι έλα μετά να σχολιάσουμε τα επιμέρους.

Γιατί έρχεται πάντα η ζωή αυτή καθαυτή να βάλει τα πάντα στη θέση τους. Σαν το ποτάμι που δεν το σταματάς όσα φράγματα κι αν χτίσεις.

Ολα, μα όλα, όσα σου συμβαίνουν, από τα πιο σοβαρά ως τα πιο ξώφαλτσα έχουν αιτία το ίδιο το πρόβλημα του καπιταλιστικού συστήματος, τον πυρήνα του, που δεν είναι άλλος από την άλυτη αντίθεση ανάμεσα στις διαρκώς αναπτυσσόμενες παραγωγικές δυνάμεις και στις παραγωγικές σχέσεις που δεν μπορούν να χωρέσουν αυτήν την εξέλιξη. Η αντίθεση ανάμεσα στην κοινωνική παραγωγή και την ατομική ιδιοποίηση του παραγόμενου πλούτου είναι πρόβλημα οικονομικής βάσης. Οπως, ο ανταγωνισμός μεταξύ των καπιταλιστών για το ποιος θα παραμείνει καβάλα για μεγαλύτερο διάστημα - ώσπου αναπόφευκτα όλοι μαζί να γκρεμοτσακιστούν - είναι κάτι που αφορά στην οικονομική βάση του συστήματος, αλλά επιδρά και αποκτά έκφραση και στο εποικοδόμημα.

Εσύ, δεν πρέπει να ξεχνάς ποτέ ποια είναι η βάση. Αυτό που πρέπει να γκρεμίσεις, γκρεμίζοντας το εποικοδόμημα. Οπως αυτοί, οι καπιταλιστές, δε θα πάψουν να σου επιβάλλουν το εποικοδόμημα και ως δικό σου, άρα ως αναγκαίο απόλυτο, ακριβώς για να μη βλέπεις τι πρέπει να ανατρέψεις.

Ετσι, πρέπει να προσπερνάς, εξηγώντας στο γρήγορο, διάφορες επιμέρους αντιθέσεις που σου προβάλλουν ως αυθύπαρκτες ενώ τις έχουν στήσει οι ίδιοι (π.χ., κάθε μέρα θα σου δείχνουν έναν απ' τους από κάτω να πλακώνεται με κάποιον άλλον επίσης απ' τους από κάτω, προσπέρασέ το, δες το στημένο του πράγματος, κοίτα αν μπορείς να πεις σ' αυτούς που πλακώνονται ότι τζάμπα χαλάνε τις μπουνιές τους, άλλον, τον κοινό εχθρό, πρέπει να χτυπήσουν). Κι επειδή - ας μη γελιόμαστε - δεν μπορείς να αντιμετωπίσεις με όρους οσιομάρτυρα που κηρύσσει το «ειρήνη υμίν» τέτοιες στημένες αντιθέσεις, κράτα το ίσο, ασχολήσου με τη βασική αντίθεση, κοίτα να οργανώσεις το πάλεμα έτσι που ακριβώς μέσα από κορυφαίες συγκρούσεις να διαμορφώνεται και συνείδηση ανατροπής. Οσο αλήθεια είναι πως ο άνθρωπος είναι οι κοινωνικές του σχέσεις - και είναι αλήθεια - άλλο τόσο συνέπειά της είναι πως η συνείδηση διαμορφώνεται μέσα στις κοινωνικές σχέσεις - συγκρούσεις.

Αρα, τη δουλειά σου εσύ: Εχεις επαναστατική θεωρία που καιρό πριν έχει αναλύσει το γιατί συμβαίνει ό,τι παθαίνεις, έχεις και επαναστατικό κόμμα που με τον πλέον καθαρό τρόπο διακηρύσσει και οργανώνει καθημερινά πλέον τη δράση του έτσι που να διαμορφώνεται συνθήκη μαζικής αλλαγής των συνειδήσεων. Σταθερά σ' αυτό.

Πέτα στα σκουπίδια γρήγορα όσους ξανά αύριο θα σου μιλήσουν για τη «διασπαστική τακτική του ΠΑΜΕ» και πρόβαλε την εμπειρία σου: Την καθημερινή οργάνωση στους χώρους δουλειάς, στις γειτονιές, στα σχολειά, στα μικρομάγαζα, στα χωριά, αυτήν που χτίζει ενότητα ενάντια στα μονοπώλια, αυτήν που την καπιταλιστική κρίση την αντιμετωπίζει με δυνάμωμα του ενιαίου αντικαπιταλιστικού αγώνα.

Κι άσε τους αστούς να ψάχνουν ποιο μείγμα πολιτικών δυνάμεων θα παρατείνει την εξουσία τους. Μπορείς εσύ να χτίσεις ατσάλινη την ταξική ενότητά σου; Ετσι θα τους το χαλάς. Μπορείς να κάνεις το ΚΚΕ μονόδρομη επιλογή των εργατών; Θα τους τσακίσεις, όποιες πολιτικές συμμαχίες κι αν στήσουν οι αστοί. Να θυμάσαι: Η ζωή δεν είναι θέαμα. Στο τέλος το ποτάμι τραβάει το δρόμο του.