Την ίδια συνταγή που συνιστούσε στις «εποχές της ανάπτυξης», δηλαδή την επιτάχυνση των αντιδραστικών μεταρρυθμίσεων, την ίδια συνιστά και σήμερα για την έξοδο από την κρίση ο Κ. Μητσοτάκης, επιδεικνύοντας συνέπεια στην αντιλαϊκή πολιτική.

Μιλώντας χτες το βράδυ σε εκδήλωση της τοπικής οργάνωσης της ΝΔ στην Κηφισιά, ο επίτιμος πρόεδρος της ΝΔ χαρακτήρισε «πολύ ήπια»(!) την πολιτική που εφαρμόστηκε τα προηγούμενα χρόνια της γαλάζιας διακυβέρνησης και ζητά μεγαλύτερη αποφασιστικότητα στην υλοποίηση των αντιδραστικών μεταρρυθμίσεων, που θεωρεί ότι ειδικά στην εποχή της κρίσης αποκτούν χαρακτήρα μονόδρομο. «Σήμερα επιβεβαιώνεται από όλους - και από τον ίδιο τον πρωθυπουργό - η άποψη που εξ αρχής είχα εκφράσει, ότι θα έπρεπε να είχαμε προχωρήσει με μεγαλύτερη αποφασιστικότητα και ταχύτητα στις διαρθρωτικές τομές, που ούτως ή άλλως απαιτούνται», τόνισε, συμπληρώνοντας ότι «η ήπια προσαρμογή παρά ήταν ήπια, για να δανειστώ μια φράση από τον γιο μου Κυριάκο».

Την ίδια στιγμή θεωρεί ότι «έχουμε μπει πλέον σε μια περίοδο βαθιάς πολιτικής κρίσης», επισημαίνοντας μάλιστα δύο βασικά χαρακτηριστικά της. Πρώτον ότι δεν έχει επιτευχθεί συναίνεση και συνεννόηση, τουλάχιστον μεταξύ των δύο μεγάλων κομμάτων, ακόμα και στην «αποτίμηση της σκληρής πραγματικότητας». Δεύτερον ότι δεν επιβάλλεται ο νόμος και η τάξη, στοχοποιώντας μάλιστα τις διαδηλώσεις και τις λαϊκές κινητοποιήσεις από τις μειοψηφίες, πράγμα που καταλήγει όπως είπε «σε ευθεία αμφισβήτηση της λαϊκής κυριαρχίας, σ' έναν ιδιότυπο φασισμό των μειοψηφιών»(!). Μάλιστα, δε δίστασε να δώσει μαθήματα δημοκρατίας «ιδιαίτερα στην ευρύτερη Αριστερά», λέγοντας ότι «πρέπει να είναι ιδιαίτερα προσεκτική, όταν με πολλή ευκολία, χωρίς ίσως να καταλαβαίνει τι κάνει, διακηρύττει την άρνηση εφαρμογής ψηφισμένων νόμων»...

Αναφερόμενος γενικότερα στην καπιταλιστική κρίση, τη συνέκρινε με αυτή του κραχ του 1929, που οδήγησε όπως είπε σε δύο πολέμους (ένα θερμό, το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και ένα ψυχρό στη συνέχεια), εκφράζοντας την ευχή να μην έχει η σημερινή κρίση την ίδια κατάληξη. «Η ανθρωπότητα είναι σήμερα πολύ περισσότερο ώριμη, πολύ καλύτερα οργανωμένη θεσμικά, διαθέτει περισσότερη επιστημονική γνώση για το τι πράγματι συμβαίνει και προπαντός εξαιτίας του φαινομένου της παγκοσμιοποίησης αισθανόμαστε πολύ περισσότερο ότι ανήκουμε σε ένα ενιαίο σύστημα, ότι πλέουμε όλοι μαζί στο ίδιο καράβι», ήταν τα επιχειρήματα που επικαλέστηκε. Αλλά «ακόμα και αν η κρίση περιοριστεί στην οικονομική της μόνο διάσταση», δεν πρόκειται να αποφευχθεί το κόστος που αυτή συνεπάγεται, δηλαδή «τη μείωση της παγκόσμιας ανάπτυξης για χρονικό διάστημα που δεν μπορεί να προσδιοριστεί, ας ελπίσουμε ότι θα διαρκέσει μόνο ένα, δύο χρόνια - μείωση που θα είναι εντονότερη στις αναπτυγμένες οικονομίες - και στη συνέχεια το χαμηλότερο ρυθμό ανάπτυξης που επί μακρότερο χρόνο θα ακολουθήσει». Επιπλέον ανέφερε ότι από πλευράς παγκόσμιου εισοδήματος θα υπάρξει καθίζηση στα επίπεδα του 2007 ή του 2006, αλλά θεωρεί ότι η ζημιά αυτή είναι υπαρκτή, αλλά αντιμετωπίσιμη. Το πρόβλημα, σύμφωνα με τον Κ. Μητσοτάκη, βρίσκεται αλλού: «Η πραγματική δυσκολία βρίσκεται στη μοιρασιά», τόνισε και διευκρίνισε: «Πώς θα μοιραστεί δηλαδή η ζημιά και διεθνώς αλλά και στο εσωτερικό της κάθε χώρας. Εκεί είναι που υπό την απειλή του πολιτικού κόστους οι κυβερνήσεις σ' ολόκληρο τον κόσμο είναι πιθανό να κάνουν λάθη, είτε αδρανώντας, είτε προχωρώντας σε σπασμωδικές κινήσεις, που πολλαπλασιάζουν τη ζημιά που προκαλεί η ίδια η κρίση».