Η συνέχιση της λειτουργίας του ΝΑΤΟ, τις δύο τελευταίες δεκαετίες, επιβεβαιώνει περίτρανα τον επιθετικό του χαρακτήρα. Το ΝΑΤΟ, όχι μόνο συνέχισε να λειτουργεί, αλλά αναπροσάρμοσε και το δόγμα του, ώστε πιο αποτελεσματικά να παίζει το ρόλο του παγκόσμιου χωροφύλακα του ιμπεριαλισμού, της σιδερένιας γροθιάς της «νέας τάξης», του παγκόσμιου κατασταλτικού μηχανισμού της λυκοσυμμαχίας, που έχει συσταθεί από τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις για να ελέγχει τους λαούς. Το ΝΑΤΟ, σαν εργαλείο της ιμπεριαλιστικής στρατηγικής που είναι, σε κάθε περίπτωση λειτουργεί και σαν προπομπός της διείσδυσης στις διάφορες περιοχές του πλανήτη των πολυεθνικών μονοπωλίων αλλά και σαν εξισορροπητικός παράγοντας στις ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις και ανταγωνισμούς.

Η πορεία μετεξέλιξης του ΝΑΤΟ σηματοδοτήθηκε με τις αποφάσεις των Συνόδων Κορυφής της Ουάσιγκτον το 1999, με το «νέο δόγμα», της Πράγας το 2002, με τη διεύρυνση των ορίων του και το δόγμα περί προληπτικού πολέμου, της Κωνσταντινούπολης το 2004, όπου δρομολογήθηκαν λύσεις στα πρακτικά ζητήματα, που αφορούν στην επιχειρησιακή ετοιμότητα της λυκοσυμμαχίας και στην άμεση στρατιωτική εμπλοκή του ΝΑΤΟ σε εμπόλεμες περιοχές. Ακολούθως, στη Ρίγα της Λετονίας το 2006, μπήκαν σε πορεία υλοποίησης τα θέματα που αφορούν τη μετεξέλιξη του ΝΑΤΟ, τις Δυνάμεις Ταχείας Αντίδρασης (NRF) και την πορεία υλοποίησης των στρατιωτικών δυνατοτήτων που είχαν συμφωνηθεί στη Σύνοδο Κορυφής της Πράγας. Ειδικά η Σύνοδος της Κωνσταντινούπολης αποτέλεσε σταθμό στην πορεία και σηματοδότησε το αποφασιστικό βήμα του ΝΑΤΟ στην κατεύθυνση της εδραίωσης του ρόλου του ως παγκόσμιας κατασταλτικής δύναμης, ως ο στρατιωτικός βραχίονας του ιμπεριαλισμού. Στη Σύνοδο αυτή εγκρίθηκε και το αμερικανικό σχέδιο για την «ευρύτερη Μέση Ανατολή», με στόχο τη «δορυφοροποίηση» και καθυπόταξη στη «νέα τάξη» των λαών της περιοχής, ενώ αποφασίστηκε και «η εμβάθυνση του μεσογειακού διαλόγου με επτά κράτη - δηλαδή την Ιορδανία, τη Μαυριτανία, την Αλγερία, το Μαρόκο, την Τυνησία, την Αίγυπτο και το Ισραήλ», όπως και η συνέχιση των ναυτικών περιπολιών στην Ανατολική Μεσόγειο.

Η 11η Σεπτέμβρη 2001 και τα χτυπήματα στις ΗΠΑ μπορεί να σηματοδότησαν την ένταση της επιθετικότητας του ιμπεριαλισμού υπό την ηγεσία των ΗΠΑ, με πρόσχημα την αντιμετώπιση της τρομοκρατικής απειλής, αλλά για το ΝΑΤΟ οι διαδικασίες είχαν ήδη δρομολογηθεί πολύ πριν την έναρξη του παγκόσμιου «αντιτρομοκρατικού» πολέμου, που κήρυξαν οι Αμερικανοί, με αφορμή και πρόσχημα την καταπολέμηση της τρομοκρατίας. Είναι χαρακτηριστικό ότι ο πόλεμος κατά του Αφγανιστάν, που ξεκίνησε με αφορμή τα χτυπήματα της 11ης Σεπτέμβρη 2001, ουσιαστικά πάτησε πάνω στις αποφάσεις της συνόδου κορυφής του ΝΑΤΟ στην Ουάσιγκτον το 1999, όπου θεσμοθέτησε την αποστολή στρατευμάτων σε όλο τον κόσμο με διάφορα προσχήματα όπως «η τρομοκρατία, η καταπίεση, οι φυλετικές συγκρούσεις, η οικονομική δυσπραγία, η κατάρρευση της πολιτικής τάξης και η εξάπλωση των όπλων μαζικής καταστροφής...» (απόφαση για τη Στρατηγική Αντίληψη της Συμμαχίας).

Επίσης, «το οργανωμένο έγκλημα και η διατάραξη ροής ζωτικών πόρων» διαμορφώνουν τις προϋποθέσεις για μελλοντικές επεμβάσεις του ΝΑΤΟ σ' όλη την υδρόγειο, εξάλλου το ΝΑΤΟ έχει ήδη διακηρύξει το δόγμα περί «ενεργειακής ασφάλειας».

Ετσι το ΝΑΤΟ γίνεται πιο ευέλικτο και ετοιμοπόλεμο και εξορμά για την επιβολή της «νέας τάξης» του ιμπεριαλισμού. Στο πλαίσιο των αποφάσεων υπάγεται και η κατεύθυνση προς τα κράτη - μέλη της συμμαχίας «να αποδεσμεύσουν» δυνάμεις μέσα από τους εθνικούς στρατούς, προκειμένου να στηριχτούν οι ιμπεριαλιστικές «επιχειρήσεις» του ΝΑΤΟ ανά τον κόσμο. Γι' αυτό, στην Κωνσταντινούπολη, αποφασίστηκε το 40% των δυνάμεων κάθε «εθνικού στρατού», να τεθεί στην υπηρεσία του ΝΑΤΟ, ενώ το 8% των δυνάμεων κάθε χώρας θα πρέπει να βρίσκεται σε αποστολές εκτός συνόρων. Αυτό το 8% αντιπροσωπεύουν οι 300.000 στρατιώτες, οι οποίοι σύμφωνα με μεταγενέστερη Υπουργική Οδηγία θα τελούν σε πολεμική ετοιμότητα για ταυτόχρονη διεξαγωγή δύο πολέμων και έξι μικρότερων επιχειρήσεων. Στο πλαίσιο της μετεξέλιξης του ΝΑΤΟ ορίστηκε και η «νέα δομή διοίκησης», που αποφασίστηκε το 2003. Αυτή έχει περισσότερο χαρακτήρα ενός επιχειρησιακού επιτελείου, όπου ο αρχιστράτηγος - που είναι Αμερικανός - στη διάρκεια των επιχειρήσεων αποφασίζει και διατάζει, παρά ενός υποτιθέμενου «συμμαχικού» κέντρου. Με τον τρόπο δε που είναι διαρθρωμένα τα στρατηγεία, θεσμοθετείται και σε επίπεδο μηχανισμών του ΝΑΤΟ η αμερικανική ηγεμονία. Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι και οι δύο στρατηγικές διοικήσεις, η επιχειρησιακή στην Ευρώπη και η νεοταξική στις ΗΠΑ, είναι υπό απόλυτο αμερικανικό έλεγχο.

Στο επίκεντρο της στρατηγικής του ΝΑΤΟ, βρισκόταν και βρίσκεται η επιβολή της ιμπεριαλιστικής κυριαρχίας. Η στρατηγική του ΝΑΤΟ αποτυπώνεται τα τελευταία χρόνια σε δύο βασικούς άξονες: Ο ένας είναι η «κατάκτηση» των πρώην χωρών - μελών του Συμφώνου της Βαρσοβίας και ο άλλος η εδραίωση του ρόλου του ως παγκόσμιου χωροφύλακα του ιμπεριαλισμού. Ο πρώτος, ήδη σχεδόν έχει ολοκληρωθεί με τη διείσδυσή του στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης, ενώ πιο δειλά είναι τα βήματά του προς τα κράτη που προήλθαν από τη διάλυση της Σοβιετικής Ενωσης, καθώς σκόνταψε στη ρωσική αντίδραση για την ένταξη στο ΝΑΤΟ της Ουκρανίας και της Γεωργίας, ωστόσο πρόφτασε να «αγκαλιάσει» τις τρεις πρώην σοβιετικές Δημοκρατίες της Βαλτικής. Οπου σκοντάφτει το ΝΑΤΟ, η διείσδυση γίνεται μέσω του λεγόμενου «Συνεταιρισμού για την Ειρήνη» (PFP), δηλαδή του προγράμματος στρατιωτικής συνεργασίας του ΝΑΤΟ με χώρες του πρώην Συμφώνου της Βαρσοβίας. Ομως η εξάπλωση του ΝΑΤΟ δε σταματάει στην Ευρώπη. Εχει ήδη αρχίσει να στοχεύει σε όλες τις ηπείρους. Στο στόχαστρό του μπαίνει η Μ. Ανατολή, η Β. Αφρική, αλλά και η Αυστραλία και η Λ. Αμερική. Ο άλλος, ο δεύτερος άξονας της νέας στρατηγικής του ΝΑΤΟ, αυτός της καθιέρωσής του ως παγκόσμιου χωροφύλακα, ως παγκόσμιας κατασταλτικής δύναμης, έχει αρχίσει να εδραιώνεται και στο πλαίσιο αυτό υπάγεται και η μετατροπή του ΟΗΕ σε μηχανισμό νομιμοποίησης του επεμβατικού ρόλου του ΝΑΤΟ. Βέβαια, προωθείται παράλληλα και η ιδέα για αυτεπάγγελτη επέμβαση του ΝΑΤΟ, όπου αυτό κρίνει ότι το απαιτούν τα συμφέροντα των ιμπεριαλιστών πρώτ' απ' όλα και κυρίως των Αμερικανών. Δημιουργείται με τον τρόπο αυτό μια νέα κατάσταση στις διεθνείς σχέσεις, που το Διεθνές Δίκαιο καταργείται και βασικές αρχές του, όπως της μη επέμβασης και του σεβασμού των συνόρων, αποκτούν σχετική μόνο αξία. Οι διεθνείς σχέσεις μπαίνουν πιο βαθιά στη νέα εποχή της βαρβαρότητας, όπου ανάγεται σε υπέρτατη αρχή ο νόμος της ζούγκλας, ο νόμος του ισχυρότερου. Εξάλου, αυτός είναι ο ιμπεριαλισμός. Το ΝΑΤΟ αποτελεί έναν επιθετικό ιμπεριαλιστικό στρατιωτικοπολιτικό οργανισμό, που διαρκεί έξι δεκαετίες. Η διαφορά που δίνει το στίγμα του για τις δύο τελευταίες δεκαετίες είναι ότι η δράση του επεκτείνεται και έξω από τα σύνορα των κρατών - μελών του, σ' όλο τον πλανήτη. Κατά την ίδρυσή του, δικαιολογητική βάση της ύπαρξή του ήταν η υποτιθέμενη αμυντική θωράκιση του λεγόμενου «δημοκρατικού» κόσμου, δηλαδή του καπιταλισμού. Τότε, με την αντιμετώπιση του υποτιθέμενου «σοβιετικού επεκτατισμού», σήμερα, με την εδραίωση της ...ειρήνης, της ασφάλειας και την αντιμετώπιση της τρομοκρατίας.

Το ΝΑΤΟ, πλέον, περισσότερο από άλλοτε συνιστά άμεση απειλή για την ειρήνη στην ανθρωπότητα και για το μέλλον των λαών. Η δράση του χωρίς όρια και η εφαρμογή του δόγματος περί προληπτικού πολέμου βάζει στο στόχαστρο των ιμπεριαλιστικών επιτελείων όλους τους λαούς, τα κυριαρχικά δικαιώματά τους και οτιδήποτε μπορεί να σταθεί εμπόδιο στον οδοστρωτήρα της νέας ιμπεριαλιστικής τάξης πραγμάτων. Στα χέρια των λαών, βρίσκεται η υπόθεση της απόκρουσης της νέας ιμπεριαλιστικής βαρβαρότητας. Είναι η δύναμη που μπορεί σήμερα να προκαλέσει ρήγματα στην προσπάθεια εγκατάστασης της «νέας τάξης» του ιμπεριαλισμού και στην πορεία να τον ανατρέψει.