Οι πανηγυρισμοί - από τη μεριά των ιμπεριαλιστών - που συνοδεύουν αυτές τις μέρες τα 60χρονα του ΝΑΤΟ έχουν βάση. Την ίδια ακριβώς βάση που ανησυχεί τους λαούς και δίνει αφορμή και για τις διαδηλώσεις ενάντια στο ΝΑΤΟ.

Το ΝΑΤΟ έχει πάψει προ πολλού να είναι έστω και στα προσχήματα «βορειοατλαντικό», έχει ενισχύσει το ρόλο του ως διεθνής κατασταλτικός μηχανισμός προστασίας των μονοπωλιακών συμφερόντων και βασικός μοχλός της ιμπεριαλιστικής εξουσίας και δράσης, τόσο στο εσωτερικό των κρατών - μελών της συμμαχίας όσο και διεθνώς.

Ο ίδιος ο γενικός γραμματέας του σε πρόσφατη ομιλία του αναφέρθηκε σε «καλά νέα». Και σαν τέτοια σημείωσε: α) ότι άλλες δύο χώρες περιμένουν να μπουν στο ΝΑΤΟ, β) ότι το ΝΑΤΟ συμμετέχει σε δύο εργασίες «σταθεροποίησης και πολεμικές επιχειρήσεις στο Αφγανιστάν», γ) ότι το ΝΑΤΟ «εκτελεί μια αντιτρομοκρατική ναυτική επιχείρηση στην περιοχή της Μεσογείου», δ) βοηθά την αμυντική μεταρρύθμιση στη Βοσνία και Ερζεγοβίνη, ε) συμβάλλει στη «διατήρηση της ειρήνης στο Κοσσυφοπέδιο», στ) παρέχει «υποστήριξη στην Αφρικανική Ενωση».

Το ΝΑΤΟ, συμπλήρωσε, βρίσκεται στο επίκεντρο μιας τεράστιας επέκτασης του δικτύου των εταιρικών σχέσεων με χώρες απ' όλον τον κόσμο και αναπτύσσει στενότερη συνεργασία με τους βασικούς πολιτικούς θεσμούς.

Το ΝΑΤΟ, δηλαδή, κάνει καλά τη δουλειά για την οποία συγκροτήθηκε.

Η ιστορία της ίδρυσής του είναι λίγο - πολύ γνωστή. Το πρόσχημα για την αντιμετώπιση του δήθεν σοβιετικού επεκτατισμού καταρρίφθηκε εξ αρχής καθώς το ΝΑΤΟ ιδρύθηκε πριν ακόμα ιδρυθεί το Σύμφωνο της Βαρσοβίας. Παρ' όλα αυτά υπήρξαν αφελείς που διακήρυσσαν πως η διάλυση του Συμφώνου της Βαρσοβίας θα έφερνε και αυτόματη διάλυση του ΝΑΤΟ. Τώρα που πλέον ο εχθρός είναι νεκρός; Ε, ζήτω ο εχθρός!

Από την ιστορική φάση της περιόδου του δόγματος του λεγόμενου ψυχρού πολέμου, δηλαδή από την εποχή της προετοιμασίας για την ίδρυση του στρατιωτικοπολιτικού επιθετικού συνασπισμού για την αντιμετώπιση του διεθνούς επαναστατικού κινήματος, βρισκόμαστε τώρα στην πραγματικότητα του θερμού πολέμου, ανεξάρτητα από τις φαινομενικά διαφορετικές και χωρίς σχέση μεταξύ τους εστίες ανάφλεξης. Γιατί, για παράδειγμα, τα χτυπήματα στο Ιράκ διαφέρουν τοπικά από την ανάφλεξη στα Βαλκάνια, αλλά χρονικά ξεκίνησαν περίπου μαζί (1990 στον Περσικό Κόλπο, 1991 στα Βαλκάνια με την έναρξη διάλυσης της Γιουγκοσλαβίας) και εντάσσονται στο ίδιο πεδίο δράσης του ΝΑΤΟ και της εξάπλωσης της στρατηγικής της «νέας τάξης πραγμάτων» που δεν είναι άλλη από την επιβολή της παγκόσμιας ιμπεριαλιστικής επικυριαρχίας, το εδαφικό μοίρασμα ανάμεσα στις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις περιοχών που αποτελούν πρωταρχικά πηγές ενέργειας, αλλά και πρώτων υλών και αγορών που δημιουργήθηκαν με την παλινόρθωση του καπιταλισμού στα πρώην σοσιαλιστικά κράτη.

Αυτή η πρόκληση για τα ιμπεριαλιστικά κράτη είναι ταυτόχρονα και τροφή και νερό και ανάσα για το ίδιο το σύστημα. Αν, λοιπόν, κατά την ίδρυση του ΝΑΤΟ αυτός ο ρόλος και αυτός ο χαρακτήρας του συνδεόταν με συγκεκριμένους σκοπούς, από άποψη στρατηγικής και τακτικής είχε διακηρυγμένους στόχους που διαμορφώθηκαν από το ίδιο το διεθνές περιβάλλον, το συσχετισμό δύναμης και τη συγκεκριμενοποίηση του «εχθρού» ή των «εχθρών».

Η ανάληψη της προστασίας του καπιταλισμού συνδεόταν με την κοινή συγκρότηση του στρατιωτικοπολιτικού συνασπισμού από τα ιμπεριαλιστικά κράτη και στις δύο όχθες του Ατλαντικού. Πρωταρχικά το βάρος έπεφτε στην Ευρώπη. Εδώ εστιαζόταν η γραμμή αντιπαράθεσης των δύο αντίπαλων κοινωνικοοικονομικών συστημάτων αφού εδώ ήταν και τα φυσικά σύνορα ανάμεσά τους. Απαιτούσε δε και την πρόσδεση πιο αδύνατων καπιταλιστικών κρατών της Ευρώπης στο ΝΑΤΟικό άρμα υπό «μορφή προστασίας» τους κάτω από την τεράστια εξοπλιστική, ακόμη και με πυρηνικά όπλα, ομπρέλα και για την εκμετάλλευσή τους, αλλά και τη χρησιμοποίησή τους για τη δημιουργία πολιορκητικού περιβάλλοντος στο σοσιαλιστικό στρατόπεδο, στην προσπάθεια καταστροφής του σοσιαλισμού και της ΕΣΣΔ καθώς και για την αντιμετώπιση πιθανών απωλειών, λόγω του ότι αποτελούσαν ίσως αδύνατους κρίκους στο σύστημα του ιμπεριαλισμού. Αν σε εκείνες τις συνθήκες η επιθετικότητά του δε γινόταν αντιληπτή με τη σημερινή της μορφή, αυτό δε σημαίνει καθόλου ότι ήταν μικρότερης έντασης.

Η ύπαρξη όμως του σοσιαλιστικού στρατοπέδου και κυρίως της ΕΣΣΔ και η συγκροτημένη έκφρασή του στο αντίστοιχο στρατιωτικοπολιτικό «Σύμφωνο της Βαρσοβίας» για την υπεράσπιση του σοσιαλισμού καθόριζε και το συσχετισμό δύναμης σε παγκόσμιο επίπεδο. Αυτό καθόριζε και την αδυναμία έκφρασης της ΝΑΤΟικής επιθετικότητας με τη σημερινή της μορφή και την αδυναμία δράσης του έξω από τα σύνορα των κρατών - μελών. Από την άποψη του σκοπού δεν έχει αλλάξει τίποτα σε ό,τι αφορά το ρόλο, το χαρακτήρα και τη δράση του στη σύγχρονη ιστορική περίοδο. Από στρατηγική άποψη (αλλά και από τακτική) γίνονται οι αναγκαίες αναπροσαρμογές σε συνθήκες που προκύπτουν μετά την ανατροπή των σοσιαλιστικών καθεστώτων στην Ευρώπη. Αν τότε η στρατηγική της παγκόσμιας ιμπεριαλιστικής κυριαρχίας και ηγεμονίας, πρωταρχικά των ΗΠΑ, εστιαζόταν στην αντιμετώπιση του σοσιαλισμού και της ΕΣΣΔ, του παγκόσμιου εργατικού και κομμουνιστικού κινήματος, αλλά και του αντιαποικιακού, σήμερα η στρατηγική και η τακτική του ΝΑΤΟ για την εδραίωση και εξασφάλιση του ιμπεριαλισμού, η οποία κινδυνεύει από την όξυνση των αντιθέσεων λόγω της βαθιάς κρίσης και την ανάπτυξη των αντιιμπεριαλιστικών αντιμονοπωλιακών λαϊκών κινημάτων, εστιάζεται ακριβώς στην κατάπνιξή τους. Στην καταστολή των δυνάμεων ανατροπής σε κάθε κράτος.

Ταυτόχρονα, η εξασφάλιση της ικανότητας αντιμετώπισης των ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών προσαρμόζει τη δράση του στην πάλη για το μοίρασμα των αγορών που προέκυψαν τόσο εδαφικά όσο και από την άποψη της αλλαγής του συσχετισμού δυνάμεων σε παγκόσμιο επίπεδο, αλλά και στο εσωτερικό κρατών, εξαιτίας της ανατροπής του σοσιαλισμού.

Η ανατροπή των σοσιαλιστικών καθεστώτων στην Ευρώπη δυνάμωσε επίσης το άλλο ιμπεριαλιστικό κέντρο, την Ευρωπαϊκή Ενωση και, ιδιαίτερα, τη Γερμανία. Ταυτόχρονα, οι ΗΠΑ ποτέ δεν παραιτήθηκαν και ούτε το έχουν σκοπό να παραιτηθούν από την ανάμειξη και τον - όσο γίνεται δυνατό - έλεγχο των εξελίξεων στην Ευρώπη. Μάλλον με την ενίσχυση του ανταγωνιστικού προς αυτές κέντρου δυναμώνει όχι μόνο το ενδιαφέρον τους, αλλά και η τάση ανάμειξης στις υποθέσεις της Γηραιάς Ηπείρου.

Με μια έννοια, η Ευρώπη συνεχίζει να είναι ένα από τα σημεία ανταγωνισμών και αντιπαραθέσεων, μόνο που πριν τη 10ετία του 1990 η αντιπαράθεση ήταν πάλη ανάμεσα σε δυο αντίπαλα στρατόπεδα, ενώ τώρα είναι ενδοϊμπεριαλιστικός αγώνας για ιμπεριαλιστικές συμμαχίες, για μοίρασμα κάτω και από την επίδραση του νόμου της ανισόμετρης οικονομικής και πολιτικής ανάπτυξης.

Δεν είναι τυχαίο που το ΝΑΤΟ επιμένει ότι ένας από τους βασικούς σκοπούς της συμμαχίας είναι η ασφάλεια της Ευρώπης. Αλήθεια, από ποιον «εχθρό» κινδυνεύει; Ο «εχθρός» που γίνεται και στόχος είναι τα λαϊκά κινήματα ή και κράτη που θα αντιστέκονται στην ιμπεριαλιστική επέλαση και επιβουλή, αρνούμενα την ένταξή τους στο δόγμα της «νέας τάξης» (το έμαθε αυτό καλά η Γιουγκοσλαβία...). Οι αναπροσαρμογές, από στρατηγική άποψη, προσαρμόζουν και την τακτική του στα νέα δεδομένα, γι' αυτό και στο ΝΑΤΟ κατέληξαν στο «νέο δόγμα», αναπροσαρμόζοντας και τη δομή του. Εξ ου και η «νέα δομή». Ουσιαστικά, από τη στιγμή που χάθηκε ο ετεροπροσδιορισμός της δράσης του ως προς τον «εχθρό», δηλαδή χάθηκε ο «σοβιετικός κομμουνιστικός επεκτατισμός», έτσι βάφτισαν τον εχθρό, πάνω στον οποίο οικοδομήθηκε για πάνω από 45 χρόνια η δικαιολογία ύπαρξης του επιθετικού αυτού Συμφώνου, έπρεπε να επινοηθεί άλλος ετεροπροσδιορισμός για τη συνέχιση της ύπαρξης του οικοδομήματος το οποίο είναι απαιτητό για τους σκοπούς του διεθνούς ιμπεριαλισμού. Ο «εχθρός» έπρεπε αντικειμενικά τώρα να προσδιοριστεί διαφορετικά. Η επαναφορά σε εθνικό επίπεδο των μελλοντικών συγκρούσεων και της ανάγκης αντιμετώπισης τέτοιων κρίσεων μπορεί να δυναμώνει αντικειμενικά, αλλά κάτω από την επίδραση της έντασης των ίδιων των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων και ανταγωνισμών για ένα νέο εδαφικό μοίρασμα.

Αλλωστε, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η Κροατία και η Σλοβενία εναντιώθηκαν στο γιουγκοσλαβικό ομοσπονδιακό κράτος με όπλα και μισθοφορικό στρατό γερμανικής προέλευσης και η Γερμανία απαίτησε την αναγνώρισή τους από την τότε ΕΟΚ, σημερινή ΕΕ, ανοίγοντας το δρόμο του διαμελισμού της Γιουγκοσλαβίας, της αμερικανοΝΑΤΟικής επέμβασης στα Βαλκάνια και των μόνιμων εστιών πολέμου. Ετσι άρχισε το μοίρασμα των Βαλκανίων και των κρατών της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης και όχι μόνο ανάμεσα στα ιμπεριαλιστικά κράτη, μοίρασμα το οποίο δεν έχει τελειώσει και ούτε γνωρίζουμε πώς θα τελειώσει, με δεδομένο ότι η πιο μεγάλη πρόκληση, η Ρωσία, ήταν επίσης λεία προς μοίρασμα, αλλά τώρα παίζει ρόλο ως ισχυρή δύναμη. Ανερχόμενη ιμπεριαλιστική. Δεν είναι λοιπόν και τόσο εύκολος «αντίπαλος». Γι' αυτό φροντίζουν να τον προσεγγίζουν μέσα από τις αντιθέσεις τους, με οικονομικά και πολιτικά μέσα, τόσο οι ΗΠΑ όσο και η Γερμανία. Ταυτόχρονα όμως, οι ενδομονοπωλιακοί ανταγωνισμοί για το μοίρασμα, το οποίο πραγματοποιείται μέσω της δημιουργίας από τους ίδιους τους ιμπεριαλιστές διαφόρων μορφών κρίσεων, έως και πολεμικών, οξύνει και τις ταξικές αντιθέσεις που πρέπει να αποφευχθούν, στο βαθμό που ανοίγουν το δρόμο ανατροπής του συστήματος. Τα λαϊκά και επαναστατικά κινήματα είναι το εμπόδιο, άρα επίσης είναι «εχθρός».

Η αντικειμενική βάση προσδιορισμού της δράσης του ΝΑΤΟ για την ασφάλεια της Γηραιάς Ηπείρου γίνεται κατανοητή από τη σκοπιά των ανταγωνιστών για μοίρασμα ανάμεσα στις ΗΠΑ, στην Ευρωπαϊκή Ενωση (ΕΕ), αλλά και την ύπαρξη των ιδιαίτερων συμφερόντων των ξεχωριστών ιμπεριαλιστικών κρατών - μελών της ΕΕ και του ΝΑΤΟ, δηλαδή των Γερμανίας, Γαλλίας, Μεγάλης Βρετανίας. Και εδώ πρέπει να προσθέσουμε και τη Ρωσία, το ρόλο της.

Αυτά τα δεδομένα, σε συνδυασμό με την πάλη για διατήρηση της ηγεμονίας στην ιμπεριαλιστική πυραμίδα από τις ΗΠΑ, διαμορφώνουν ένα κουβάρι υποθέσεων, που, ως προς το στρατηγικό σκοπό, απαιτούν ανάλογη δράση και μηχανισμούς αντιμετώπισής τους. Η υπόθεση «ασφάλεια», όπως ονομάζεται, πρέπει να τοποθετείται και σε πιθανό ανάλογο πεδίο όξυνσης αντιθέσεων ανάμεσα στους ίδιους τους εταίρους, αλλά και μεταξύ ισχυρών καπιταλιστικών κρατών με ηγετική θέση στο ιμπεριαλιστικό σύστημα και των σε υποδεέστερη θέση ενταγμένων στην ιμπεριαλιστική πυραμίδα κρατών, η «ζημιά», όμως, επιδρά σε όλα τα ιμπεριαλιστικά κράτη, σε ολόκληρο το ιμπεριαλιστικό σύστημα.

Ταυτόχρονα, για να ευοδωθούν οι επιδιώξεις της κυριαρχίας του ιμπεριαλισμού προς Ανατολάς, άλλωστε η ιμπεριαλιστική δράση πλέον ενώ υπάρχει στα Βαλκάνια έχει φτάσει έως την Ευρασία, απαιτείται η διαπλοκή της δράσης του ΝΑΤΟ με όλους τους άλλους μηχανισμούς της ιμπεριαλιστικής Ευρώπης, αλλά με επικυρίαρχο το ΝΑΤΟ. Αυτή η διαπλοκή περιγράφεται αρκετά πειστικά από το ίδιο το ΝΑΤΟ. «Η θεσμική βάση για τη διαχείριση της μελλοντικής ασφάλειας της Ευρώπης, σύμφωνα με τη Διακήρυξη της Ρώμης, ξεκινά από το γεγονός ότι οι προκλήσεις που η νέα Ευρώπη θα έχει να αντιμετωπίσει δεν είναι δυνατόν να αντιμετωπιστούν από ένα μοναδικό φορέα και απαιτούν ένα πλέγμα αλληλοενισχυόμενων οργανισμών, που θα ενώνουν τις χώρες της Ευρώπης και της Βορείου Αμερικής σ' ένα σύστημα αλληλοϋποστηριζόμενων δομών. Γι' αυτό και η Συμμαχία στρέφει τις προσπάθειές της προς μια καινούρια ευρωπαϊκή αρχιτεκτονική ασφάλεια, η οποία θα εξασφαλίζει ότι οι ρόλοι του ΝΑΤΟ, του ΟΑΣΕ, της Ευρωπαϊκής Ενωσης, της Δυτικοευρωπαϊκής Ενωσης και του Συμβουλίου της Ευρώπης θα είναι αλληλοσυμπληρούμενοι. Αλλα περιφερειακά πλαίσια συνεργασίας μπορούν και αυτά να παίξουν σημαντικό ρόλο. Η πρόληψη πιθανών ανωμαλιών και διαιρέσεων, οι οποίες θα ήταν δυνατόν να προκληθούν από αιτίες όπως οικονομικές ανισότητες και έντονος εθνικισμός, εξαρτάται από την αποτελεσματική συνεργασία μεταξύ των διαφόρων αυτών στοιχείων». Αυτά, βεβαίως, ως επιδιώξεις στη 10ετία του '90. Γιατί στη συνέχεια δρομολογήθηκαν και βρίσκονται σε εξέλιξη μετά τη Σύνοδο στα 50χρονα του ΝΑΤΟ, το 1999.

Επιπλέον όλων των ανωτέρω στοιχείων, τα οποία συνιστούν την πρακτική βάση για συνεργασία και διαβουλεύσεις μεταξύ των μελών της Βορειοατλαντικής Συμμαχίας, το Βορειοατλαντικό Συμβούλιο Συνεργασίας (NACC) ιδρύθηκε το Δεκέμβρη του 1991 «με σκοπό να επιστατεί την περαιτέρω ανάπτυξη διαλόγου, συνεργασίας και διαβουλεύσεων μεταξύ του ΝΑΤΟ και των εταίρων του στην Κεντρική και Ανατολική Ευρώπη και στο έδαφος της πρώην Σοβιετικής Ενωσης... Ενα Πρόγραμμα Εργασίας για Διάλογο, Σύμπραξη και Συνεργασία συντάσσεται τώρα κάθε δύο χρόνια και καθορίζει τα μέτρα που θα πρέπει να ληφθούν σε διάφορους τομείς (θέματα ασφαλείας και πολιτικά, διαβουλεύσεις για την ακολουθητέα πολιτική, ειρηνευτική διαδικασία, οικονομικά, επιστημονικά, περιβαλλοντικά, σχεδιασμού πολιτικής κινητοποιήσεως, ανθρωπιστική βοήθεια, πληροφορίες, εναέρια κυκλοφορία).... Εκτός από τις συνεδριάσεις του ίδιου του ΝΑCC, διεξάγονται συναντήσεις με εκπροσώπους των χωρών - εταίρων, σε κανονικά διαστήματα, υπό την αιγίδα του Βορειοατλαντικού Συμβουλίου σε μόνιμη συνεδρία και τις υφιστάμενες σε αυτό ΝΑΤΟικές οργανώσεις... Η ανάληψη της πρωτοβουλίας "Σύμπραξη για την Ειρήνη" (PFP), το Γενάρη του 1994, πρόσθεσε μια νέα διάσταση στη συνεργασία του ΝΑCC, καθιστώντας δυνατή την ανάπτυξη μιας έμπρακτης στρατιωτικής συνεργασίας με το ΝΑΤΟ, σύμφωνα με τα διαφορετικά ενδιαφέροντα και δυνατότητες των χωρών - εταίρων της PFP. Το πρόγραμμα αποσκοπεί στην ενίσχυση των αντίστοιχων δυνατοτήτων για ειρηνευτικές αποστολές μέσω κοινού σχεδιασμού, εκπαίδευσης και ασκήσεων και, με τον τρόπο αυτό, τη βελτίωση της διεπιχειρησιακής δυνατότητας των ενόπλων δυνάμεων των εταίρων και αυτών του ΝΑΤΟ. Αποσκοπεί, επίσης, στο να διευκολύνει την ύπαρξη διαφάνειας στον εθνικό αμυντικό σχεδιασμό και στα κονδύλια που διατίθενται, καθώς και το δημοκρατικό έλεγχο των αμυντικών δυνάμεων. Οι μηχανισμοί συνεργασίας που δημιουργήθηκαν για τη διαχείριση του προγράμματος PFP περιλαμβάνουν τη διάθεση γραφείων στην Εδρα του ΝΑΤΟ για αξιωματικούς συνδέσμους των χωρών - εταίρων, ένα Κέντρο Συντονισμού της Σύμπραξης που εδρεύει στο Μονς, κοντά στο SHAPE, και μια Πολιτικο-Στρατιωτική Επιτροπή Καθοδήγησης για τη Σύμπραξη για την Ειρήνη (PMSC), η οποία συνέρχεται υπό διάφορες μορφές, τόσο με συγκεκριμένους εταίρους, όσο και με το σύνολο των χωρών του ΝΑCC/PFP».

Η επισήμανση όλων αυτών δεν έχει σχέση μόνο με τη δημιουργία πλέγματος ένταξης και πρόσδεσης όλων αυτών των κρατών στα δίχτυα του δολοφονικού στρατιωτικοπολιτικού συνασπισμού. Οι δραστηριότητές του ξεπερνούν κατά πολύ τα ζητήματα στρατιωτικοπολιτικής ένταξης, αφού μόνο το περιεχόμενο των προγραμμάτων του ΝΑCC ανοίγει το δρόμο μιας συνολικής ένταξης στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς (επιστήμη, πληροφορίες, δηλαδή προπαγάνδα, περιβάλλον κλπ.), που, επίσης, έχουν σχέση με ζητήματα στρατιωτικής δράσης, αλλά, στην ουσία, συμβάλλουν στη μονοπωλιακή οικονομική διείσδυση και επικυριαρχία και στη δημιουργία συνθηκών αποδοχής της ιμπεριαλιστικής κατάκτησης αυτών των κρατών και των λαών τους. Ιδιαίτερα αυτό συμβαίνει με τα ζητήματα πληροφόρησης και προπαγάνδας, στα οποία το ΝΑΤΟ δεν είναι απλά προσεκτικό, αλλά μεθοδικό, άκρως επιθετικό, γνωρίζοντας αυτό που καθένας καταλαβαίνει, ότι, δηλαδή, χωρίς την επίδραση στις συνειδήσεις, είναι αδύνατο να εξασφαλίσει την πραγματοποίηση των σκοπών του. Είναι η πρωταρχική του δράση και μπορεί να χρησιμοποιεί διάφορα επιτελεία μελέτης της Ιστορίας, του Πολιτισμού, εθνολογικών ζητημάτων, κάθε τομέα που αποτελεί το περιεχόμενο της κοινωνικής ψυχολογίας, προκειμένου να γίνεται ικανό στη μαζική προπαγάνδα. Να μπορεί να δημιουργεί πραγματικότητες, πάνω στις οποίες να πατά η επεκτατική ιμπεριαλιστική πολιτική. Αυτό το καθήκον επιτελεί ένα καλά οργανωμένο Γραφείο Πληροφοριών και Τύπου στις Βρυξέλλες με παραρτήματα σε όλα τα κράτη - μέλη, με διάφορες εκδόσεις ενημερωτικού έντυπου και ηλεκτρονικού υλικού, τηλεοπτικά και ραδιοφωνικά μέσα και προγράμματα, το Internet, με ανάλογες διασυνδέσεις με το NACC. Στην ίδια κατεύθυνση κινούνται τα επιστημονικά και περιβαλλοντικά προγράμματα, οι διασυνδέσεις με πανεπιστημιακά και άλλα ιδρύματα, οι υποτροφίες για μεταπτυχιακές σπουδές σε διάφορους τομείς και ιδιαίτερα στις φυσικές επιστήμες κλπ.

Οι αναπροσαρμογές που συντελούνται στο ΝΑΤΟ έχουν σχέση και με τη στρατηγική επιβολής της κυριαρχίας του πρωταρχικά στα εδάφη των πρώην σοσιαλιστικών κρατών, τη διεύρυνσή του προς Ανατολάς (Ευρασία). Αλλωστε, οι πόλεμοι σε Αφγανιστάν, Ιράκ και το ανακάτεμα στο Πακιστάν αυτό δείχνουν. «Μετά από αυτές τις εξελίξεις (σ.σ. ανατροπή σοσιαλισμού), που ανέτρεψαν το πολιτικό σκηνικό στην Ευρώπη, οι ανάγκες της συμμαχίας άλλαξαν ριζικά... Μετά από τις αποφάσεις των ηγετών των κρατών - μελών του ΝΑΤΟ κατά τη Σύνοδο Κορυφής στο Λονδίνο και τη Ρώμη το Νοέμβρη του 1991 και στις Βρυξέλλες το Γενάρη του 1994, η Βορειοατλαντική Συμμαχία προσάρμοσε τη γενική της στρατηγική στα νέα στρατηγικά και πολιτικά δεδομένα... Η Στρατηγική Θεώρηση που υιοθετήθηκε από τους ηγέτες των κρατών στη Ρώμη το 1991 καθορίζει μια ευρεία αντιμετώπιση της ασφάλειας, που θα βασίζεται στο διάλογο, στη συνεργασία και τη διατήρηση μιας συλλογικής αμυντικής ικανότητας. Εντάσσει τα πολιτικά και στρατιωτικά στοιχεία πολιτικής ασφάλειας του ΝΑΤΟ σ' ένα λογικό σύνολο και περιλαμβάνει τη συνεργασία με καινούριους εταίρους στην Κεντρική και Ανατολική Ευρώπη ως βασικό στοιχείο της στρατηγικής της Συμμαχίας. Η θεώρηση προβλέπει μειωμένη εξάρτηση από πυρηνικά όπλα και μείζονες αλλαγές στις κοινές στρατιωτικές δυνάμεις του ΝΑΤΟ, συμπεριλαμβανομένων σημαντικών μειώσεων στο μέγεθος και την ετοιμότητά τους, βελτιώσεων στην ευκινησία, ελαστικότητα και προσαρμοστικότητά τους, σε διαφορετικές ανάγκες και μεγαλύτερης χρήσης πολυεθνικών σχηματισμών. Ελήφθησαν, επίσης, μέτρα για τον εκσυγχρονισμό της στρατιωτικής δομής του ΝΑΤΟ και την προσαρμογή των αμυντικών σχεδίων σύμφωνα με τα νέα δεδομένα... και τις μελλοντικές ανάγκες για την αντιμετώπιση κρίσεων και διαφύλαξη της Ειρήνης».

Το ίδιο το ΝΑΤΟ, λοιπόν, έχει δώσει με σαφήνεια τους σκοπούς του, που ήδη γίνονται πράξη με τίτλο «Η Στρατηγική Θεώρηση της Συμμαχίας». «Οι κίνδυνοι κατά της συμμαχικής ασφάλειας είναι λιγότερο πιθανό να είναι το αποτέλεσμα προμελετημένης επιθέσεως εναντίον του εδάφους των Συμμάχων, αλλά μάλλον θα προέλθουν από τις αρνητικές συνέπειες ασταθειών, οι οποίες μπορεί να προκληθούν από τις σοβαρές οικονομικές, κοινωνικές και πολιτικές δυσκολίες, συμπεριλαμβανομένων και των εθνικών διαφορών και εδαφικών διενέξεων, που αντιμετωπίζονται από πολλές χώρες στην Κεντρική και Ανατολική Ευρώπη. Οι εντάσεις που ενδέχεται να δημιουργηθούν, εφόσον είναι περιορισμένες, δε θα απειλήσουν άμεσα την ασφάλεια και την εδαφική ακεραιότητα μελών της Συμμαχίας. Ωστόσο, θα μπορούσαν να οδηγήσουν και σε κρίσεις επικίνδυνες για την ευρωπαϊκή σταθερότητα και ακόμη και σε ένοπλες συγκρούσεις, στις οποίες μπορεί να αναμειχθούν εξωτερικές δυνάμεις ή που θα μπορούσαν να επεκταθούν σε χώρες του ΝΑΤΟ, έχοντας έτσι άμεση επίδραση επί της ασφάλειας της Συμμαχίας (άρθρο 10)... Τα συμφέροντα της ασφάλειας της Συμμαχίας μπορούν να επηρεαστούν από άλλους κινδύνους μεγαλύτερου φάσματος συμπεριλαμβανομένης της διαδόσεως όπλων μαζικής καταστροφής, της διακοπής της ροής ζωτικών πόρων και πράξεων τρομοκρατίας ή δολιοφθοράς. Στο πλαίσιο της Συμμαχίας υπάρχουν ρυθμίσεις σύμφωνα με το Αρθρο 4 της Συνθήκης της Ουάσιγκτον για διαβουλεύσεις μεταξύ των Συμμάχων και, όπου επιβάλλεται, για συντονισμό των προσπαθειών τους, συμπεριλαμβανομένης της αντιδράσεώς τους έναντι τέτοιων κινδύνων (άρθρο 13). Δύο συμπεράσματα μπορούν να εξαχθούν από την ανάλυση αυτή του στρατηγικού πλαισίου. Το πρώτο είναι ότι το νέο περιβάλλον δε μεταβάλλει το σκοπό των λειτουργιών ασφαλείας της Συμμαχίας, αλλά μάλλον υπογραμμίζει το συνεχιζόμενο κύρος τους. Το δεύτερο, από την άλλη πλευρά, είναι ότι το μεταβληθέν περιβάλλον προσφέρει νέες ευκαιρίες στη Συμμαχία για να εντάξει τη στρατηγική της μέσα σε ένα πλαίσιο ευρείας προσεγγίσεως της ασφάλειας (άρθρο 15)».

Επομένως, το «νέο δόγμα» σημαίνει ΝΑΤΟική δράση σε ολόκληρο τον πλανήτη για την αντιμετώπιση «κρίσεων», δηλαδή την καταστολή των λαϊκών κινημάτων ή χτύπημα κρατών που αρνούνται την ένταξή τους στη «νέα τάξη», με στόχο πάντα την εγκαθίδρυση σε αυτά φιλοΝΑΤΟικών καθεστώτων. Είναι επίσης χαρακτηριστικό, σε ό,τι αφορά το «νέο δόγμα», ότι οι ιθύνοντες της Συμμαχίας το εμφανίζουν αναγκαίο για τη δράση του ΝΑΤΟ τον 21ο αιώνα, ενώ ήδη έχει αρχίσει να ξετυλίγεται ανάλογη δράση. Οι βομβαρδισμοί στη Βοσνία ήταν η πρώτη ιμπεριαλιστική στρατιωτική επιχείρηση του ΝΑΤΟ έξω από τα όρια δράσης του, δηλαδή τα σύνορα των κρατών - μελών του και η πρώτη πραγματική δοκιμή του «νέου δόγματος». Δοκιμή που δεν εξαντλείται μόνο στην επέμβαση, αλλά στην προετοιμασία της (υποδαύλιση συγκρούσεων) και στην, μετά την επέμβαση, επιβολή καθεστώτος εξασφάλισης της ιμπεριαλιστικής κατάκτησης και κατοχής. Επομένως, γι' αυτούς τους σκοπούς που σχετίζονται με το μοίρασμα των «αγορών» όπου Γης, υποδαυλίζουν αντιθέσεις, δημιουργούν κρίσεις, πολεμικές συγκρούσεις ανάμεσα στα διάφορα κράτη που θέλουν να διαμοιράσουν για να υπάρχει πεδίο επέμβασης. Προσπαθούν να επιβάλουν συμφωνίες, υποτίθεται διευθέτησης των κρίσεων, αλλά στην ουσία τέτοιες που να μη γίνονται αποδεκτές, ώστε να επιβληθούν διά των όπλων. Δολοφονούν λαούς, αλλάζουν σύνορα κρατών και στη συνέχεια επιβάλλουν καθεστώτα ακόμη και με ΝΑΤΟική στρατιωτική παρουσία για να υπηρετούνται τα δικά τους συμφέροντα.