Γιατί, μπορεί η εξουσία που υπερασπίζεται τα συμφέροντα του κεφαλαίου να εντείνει τη γενικευμένη επίθεσή της στην ΕΤ, τα μικρομεσαία λαϊκά στρώματα της πόλης και του χωριού, τη νεολαία.

Μπορεί να 'χουν προκαλέσει ζημιά, να επιδιώκουν την ποδηγέτηση, την πλήρη ενσωμάτωση της συνείδησης της ΕΤ και των συμμάχων της αξιοποιώντας «και το πεπόνι και το μαχαίρι», ΟΜΩΣ η βαθιά αντιδραστική επίθεση των ιμπεριαλιστών δεν προχωρεί σε «ξέφραγο αμπέλι», σε ερειπωμένα - παραδομένα φρούρια.

Εβρισκε, βρίσκει και θα βρίσκει μπροστά της όσους αντιστέκονται. Οσους έχουν βαθιά πίστη στις ανθρώπινες αξίες, στα ιδανικά, στην προοπτική. Οσους εξακολουθούν να υπερασπίζονται το δικαίωμα να κρατούν την αξιοπρέπειά τους μπροστά στη δολιοφθορά που ποικιλότροπα οργανώνει η ολιγαρχία του πλούτου με τους κάθε λογής πολιτικούς της εκφραστές, με χίλιους δύο μηχανισμούς.

Μπορεί να μην έχει ακόμα τις διαστάσεις που απαιτείται για να μπει ο φραγμός στην επίθεση του κεφαλαίου, όμως το ποτάμι δε γυρίζει πίσω. Θα αβγαταίνει, θα βαθαίνει, θα φουσκώνει, θα προχωρεί παρά τις δυσκολίες και τα εμπόδια που συναντά. Οχι μόνο για να φράξει το δρόμο στην απάνθρωπη, βάρβαρη, εξευτελιστική πορεία του ιμπεριαλισμού, αλλά για να οικοδομήσει μια νέα - ριζικά αντίθετη - κοινωνία. Τη Σοσιαλιστική.

1. Προσπαθούν ορισμένοι να σβήσουν από την ιστορία ό,τι έγινε σε τούτο τον τόπο την προηγούμενη τετραετία. Τους αγώνες των ναυτεργατών, της αγροτιάς, για την παιδεία, ενάντια στις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις. Προσπαθούν ν' αφαιρέσουν τον κόσμο από την πραγματικότητα σκληρών αναμετρήσεων της ΕΤ και της νεολαίας με την αντιλαϊκή πολιτική, όπως εκφράζεται καθημερινά στους τόπους δουλιάς, με τους κατασταλτικούς μηχανισμούς, με την ιδεολογία και πρακτική των συμβιβασμένων συνδικαλιστικών ηγεσιών. Οι λόγοι είναι συγκεκριμένοι:

α) Επιδιώκουν να πείσουν ότι αυτή η πολιτική είναι αήττητη, προχωρεί ανεμπόδιστα, είναι μονόδρομος.

β) Προσπαθούν να κρύψουν το ρόλο του ΚΚΕ στην κοινωνική και πολιτική ζωή του τόπου. Να διαγράψουν μονοκοντυλιά την πρωτοπόρα δράση των κομμουνιστών σ' όλους τους αγώνες και τις αναμετρήσεις. Τη δυνατότητά τους να εμπνέουν, να συσπειρώνουν, να ξεσηκώνουν την ΕΤ και τους συμμάχους της, παρόλο τον αντικομμουνισμό και την κατασυκοφάντηση της μαζικής δράσης. Δεν μπορούν να το χωνέψουν ότι παρά τα φανερά και ύπουλα χτυπήματα το ΚΚΕ αντέχει. Προχωρεί αταλάντευτα στην ιστορική του αποστολή, βάζοντας στόχους άμεσους και προοπτικής.

γ) Προσπαθούν να θάψουν τις διεργασίες που συντελούνται στη συνείδηση πλατιών τμημάτων της ΕΤ και των συμμάχων της. Τη δυσφορία και την αγανάκτηση που συσσωρεύεται μέσα τους βλέποντας μέρα με τη μέρα οι υποσχέσεις για καλύτερες μέρες να μετατρέπονται σε μάταιες ελπίδες, η σιγουριά που τάζει το κεφάλαιο να μετατρέπεται σε αυταπάτη, η ουρά στο γραφείο του αστού πολιτευτή σε πολιτική ομηρία με απάνθρωπο εξευτελισμό χωρίς ημερομηνία λήξης.

2. Η επίθεση ενάντια στο Κόμμα οξύνεται γιατί είναι ο πραγματικός αντίπαλος της εξουσίας των μονοπωλίων. Εκφράζει τα συμφέροντα του λαού. Η πολιτική του μπορεί ν' αποτελέσει πόλο συσπείρωσης του λαού με κατεύθυνση τη ρήξη και τη σύγκρουση με την πολιτική των μονοπωλίων και του ιμπεριαλισμού, την ίδια την εξουσία τους.

Κι όσο η κρίση στους κόλπους του συστήματος θα βαθαίνει και θα εκτείνεται, όσο πλατιές λαϊκές μάζες θα χτυπιούνται αλύπητα από την καπιταλιστική βαρβαρότητα και θ' αναζητούν το δρόμο και τον τρόπο να σταθούν, να προχωρήσουν, άλλο τόσο οι αστοί ανησυχούν. Φοβούνται ότι η πολιτική του ΚΚΕ θα συσπειρώνει, θα κινητοποιεί προς τα εμπρός. Δεν είναι τυχαίο ότι σ' αυτές τις συνθήκες της ολομέτωπης αντιλαϊκής επίθεσης οργανώνουν ολομέτωπα και ποικιλότροπα επιθέσεις στο κόμμα. Θέλουν να του προκαλέσουν συντριπτικά πλήγματα για να μην προετοιμάσει το λαό, να μην τον προσανατολίσει, ακόμα, και να μην είναι «εκεί που πρέπει την κατάλληλη στιγμή».

Αφού χρησιμοποίησαν χίλιους δυο τρόπους για δεκαετίες, από το να του αλλοιώσουν τα χαρακτηριστικά μέχρι να το αφανίσουν, χωρίς όμως αποτέλεσμα, σήμερα ξεδιπλώνουν το δίχτυ τους κινώντας το με μαεστρία που τους δίδαξε η πολύχρονη εμπειρία του ιμπεριαλισμού:

α) Προπαγανδίζουν ακολουθώντας μέχρι και ακραίες μορφές αντιφατικότητας. Από τη μια κατηγορούν το κόμμα ότι είναι «μια από τα ίδια», ότι η στάση και οι θέσεις του, η πρακτική στελεχών και μελών δε διαφέρει σε τίποτα από τις άλλες δυνάμεις και από την άλλη, ότι είναι έξω από την πραγματικότητα. Αναχρονιστικό και περιχαρακωμένο. Αν και αυτή η μέθοδος δεν είναι πρωτόγνωρη, τους χρειάζεται σήμερα. Συκοφαντούν το κόμμα ψαρεύοντας σε θολά νερά, με στόχο να μειώσουν το κύρος του, την ελκτικότητα της πολιτικής του, τη συσπειρωτική του ικανότητα.

β) Επιλέγουν την τακτική του «Δούρειου ίππου» προσπαθώντας να προκαλέσουν προβλήματα στις γραμμές της επιρροής του κόμματος. Ξεκινώντας από τη λογική ότι τάχα δεν αλλάζει η κατάσταση, επιδιώκουν να εγκλωβίσουν και δυνάμεις της επιρροής του κόμματος στη λογική της απειλής, του ρουσφετιού, των πελατειακών σχέσεων, της διαχείρισης και άλλες, μέσα από ένα πολύμορφο σύστημα που απλώνεται για τα καλά.

Το δόλωμά τους είναι το προσωρινό λύσιμο καυτών προβλημάτων που ταλανίζουν τους εργαζόμενους, μα ο στόχος τους μακρύτερος και βαθύτερος. Επιδιώκουν να αχρηστεύσουν ζωντανές δυνάμεις που στην πορεία θα παίξουν ρόλο στην προοπτική του κόμματος και του κινήματος.

γ) Μπροστά στο 16ο Συνέδριο του Κόμματος επιλέγουν την επίθεση ενάντια στην πολιτική του γραμμή. Δηλαδή, την οικοδόμηση του ΑΑΔ Μετώπου πάλης με προοπτική τη λαϊκή εξουσία, το σοσιαλισμό.

Με διάφορους τρόπους επιχειρούν να αμφισβητήσουν τη ρεαλιστικότητά της. Το αν δηλαδή μπορεί στην πράξη να οικοδομηθεί το Μέτωπο με αντιιμπεριαλιστικά, αντιμονοπωλιακά χαρακτηριστικά και μέσα από ένταση της ταξικής πάλης να οδηγεί στη ρήξη - σύγκρουση με τα μονοπώλια, τον ιμπεριαλισμό. Να ανοίγει το δρόμο για τη λαϊκή εξουσία, το σοσιαλισμό.

Οι Θέσεις της ΚΕ απαντούν σε ενδεχόμενα καλοπροαίρετους προβληματισμούς και ερωτήματα για το πότε, το πώς και με ποιες προϋποθέσεις. Για το αν υπάρχουν οι παραγωγικές δυνάμεις - με πρώτη την ανθρώπινη - για την υλοποίηση του στόχου. Οτι υπάρχουν δυσκολίες - που επίσης αναλύονται στις Θέσεις - και άλλες που θα γεννηθούν στην πορεία, πιθανά και πιο σύνθετες, κανείς δεν αμφιβάλλει.

Σ' εκείνο όμως που δε χωρεί άλλη συζήτηση, είναι η ανάγκη να προχωρήσει αταλάντευτα το κόμμα στο δρόμο που καθορίζεται από την ιστορική του αποστολή, ξεπερνώντας τις θύελλες της υποταγής, τους ύφαλους της ενσωμάτωσης.

Το Μέτωπο θα οικοδομηθεί. Οχι για να φτιασιδώσει το σύστημα, αλλά για ν' ανοίξει ο άλλος δρόμος εξέλιξης της κοινωνίας. Για λαϊκή εξουσία, σοσιαλισμό. Γι' αυτό και αντικειμενικά είναι υπόθεση της ΕΤ και των συμμάχων της που έχουν τέτοια δύναμη ώστε μπορεί να φέρουν «τα πάνω κάτω», αρκεί να το συνειδητοποιήσουν, να βρουν το δρόμο και τον τρόπο. Και εδώ βρίσκεται ο αναντικατάστατος ρόλος των κομμουνιστών.

Μέλος του Γραφείου της ΕΠ της ΚΟΑ