Εχω τη γνώμη ότι οι παράγοντες που επιδρούν στη φυσιογνωμία και στον επαναστατικό χαρακτήρα του Κόμματος δεν είναι μόνο οι έμμεσες αιτίες, έξω από τη θέληση του Κόμματος που επηρεάζουν τις γραμμές του, την ΕΤ και τελικά την οργανωμένη πάλη. Οπως:

Αντιθέσεις, διαφορετικά επιμέρους συμφέροντα, αντιλήψεις, συμπεριφορές που καθορίζονται διαλεκτικά από τις αντικειμενικές κοινωνικές αντιφάσεις του σύγχρονου καπιταλιστικού κόσμου. Είναι και οι άμεσες αιτίες που προέρχονται από την ανεπαρκή εφαρμογή της τακτικής υλοποίησης του προγράμματος και της Μ-Λ θεωρίας! Οπως τις παραβιάσεις του βασικού νόμου της διαλεκτικής σχέσης, αυτού της ενότητας και της πάλης των αντιθέσεων, που είναι πηγή κάθε κοινωνικής εξέλιξης.

Η ανάλυση και η αποσαφήνιση της αλληλεπίδρασης των αντικειμενικών και υποκειμενικών δυσκολιών, των λαθών τακτικής και αρχών θα βοηθήσουν στην προσέγγιση των πραγματικών αιτιών και το διαχωρισμό των έμμεσων από τις άμεσες συνθήκες που πολλές φορές μπερδεύουν. Αυτή την αδυναμία του ανθρώπου έρχεται να καλύψει η μεθοδολογική ανάλυση της διαλεκτικής του ιστορικού υλισμού, που δεν αφήνει πολλά περιθώρια παρερμηνειών, όταν η αλήθεια προσεγγίζεται με την ανάπτυξη του διαλόγου, από τη σκοπιά των συμφερόντων της ΕΤ και όχι της αστικής τάξης. Διαφορετικά σε διαψεύδει ο χρόνος, όπως έχει διαψεύσει πολλά «επιφανή» στελέχη του παγκόσμιου κομμουνιστικού, εργατικού κινήματος, που υποτιμούσαν τις δυνατότητες του δεξιού οπορτουνισμού και καπιταλισμού και στο όνομα δήθεν του Μ-Λ των ιδιαίτερων χαρακτηριστικών κάθε χώρας και του «σοσιαλισμού με ανθρώπινο πρόσωπο» μεθοδεύανε: Την υπονόμευση της δικτατορίας του προλεταριάτου, τον εκφυλισμό, τις διασπάσεις, τις ανατροπές του παγκόσμιου προοδευτικού κινήματος και του σοσιαλιστικού συστήματος στην Ευρώπη.

Την περίοδο που περνάει παρατεταμένη στασιμότητα το Κόμμα και το εργατικό κίνημα, λόγω ύπαρξης μικροαστικής ταλάντευσης σε στελέχη και κομματικά μέλη και η εσωκομματική κατάσταση είναι οριακή και δείχνει προς το παρόν μη ανατρέψιμη.

Πρέπει: Να γίνουν διορθωτικές κινήσεις στην κατεύθυνση και στον τρόπο επιλογής ανάδειξης κομματικών στελεχών με αξιοκρατικά ταξικά κριτήρια, πρακτικά, πολιτικά και προσωπικά προσόντα και της κοινωνικής σύνθεσης του Κόμματος.

Να γίνει σε βάθος κριτική και εξήγηση των λαθών της ιστορικής διαδρομής του Κόμματος, με παρόμοιο τρόπο με της Πανελλαδικής Συνδιάσκεψης του Μάη του 1995, που αφορούσε τη συζήτηση για τα αίτια της ανατροπής των πρώην σοσιαλιστικών χωρών, για την καλύτερη αφομοίωση και κατανόηση της διαλεκτικής σχέσης του εθνικού - γεωπολιτικού - παγκόσμιου κομμουνιστικού και εργατικού κινήματος, παρά τα όποια ιστορικά βιβλία έχουν γραφτεί, κατά καιρούς, από το Κόμμα ή από προοδευτικούς ανθρώπους, έτσι που τα κομματικά μέλη με την πείρα τους να απαλλαγούν από τα δικά τους λάθη.

Να είναι ιδιαίτερα προσεκτικό το Κόμμα για την πολιτική συμμαχιών, κυρίως προς τα δεξιά του, όχι για τίποτε άλλο, αλλά γιατί έχει εκφυλιστικά φαινόμενα στις κομματικές οργανώσεις, που καθορίζονται από τις επιδράσεις και τις αντιφάσεις του σύγχρονου καπιταλιστικού κόσμου, που ισχυροποιούν συγχρόνως τον αναθεωρητισμό και το δεξιό οπορτουνισμό, εξαιτίας της ισχυροποίησης της αστικής ιμπεριαλιστικής τάξης, που έχει περισσότερες δυνατότητες να επιδρά στη συνείδηση των κ.μ. και των εργαζόμενων απ' ό,τι το Κόμμα.

Οι όποιες συμμαχικές συνεργασίες γίνουν να ικανοποιούν πρακτικούς σκοπούς της ΕΤ και όχι παζαρέματα και υποχωρήσεις πάνω σε αρχές και ζητήματα θεωρίας που αλλοιώνουν τη φυσιογνωμία και τον επαναστατικό χαρακτήρα του Κόμματος. Δεν πρέπει να δεσμεύουν το Κόμμα για να υποστέλλει τη σημαία της ιδεολογικής και πολιτικής αντιπαράθεσης με τον αναθεωρητισμό, τον οπορτουνισμό, τις αστικές αντιλήψεις και της επιρροής τους μέσα στο Κόμμα, στην ΕΤ και το ΕΣΚ. Τα όποια αρνητικά φαινόμενα παρουσιάζονται να αντιμετωπίζονται έγκαιρα.

Να μην ξεχνάμε τον αρνητικό ρόλο που έπαιξε παγκόσμια, κύρια, ο δεξιός οπορτουνισμός στο κομμουνιστικό και εργατικό κίνημα με: τις διασπάσεις, ανατροπές και τα εκφυλιστικά φαινόμενα που άφησε πίσω του σε στελέχη, κ.μ. και την ΕΤ. Αυτή η υπενθύμιση δε σημαίνει διόλου εσωστρέφεια, αλλά επαγρύπνηση και περιφρούρηση της φυσιογνωμίας και του επαναστατικού χαρακτήρα του Κόμματος και των γραμμών του, που είναι εγγύηση για να διαμορφωθούν αντικειμενικά οι δύο όροι ανάπτυξης:

1. Της πολιτικής πάλης και

2. Της ενίσχυσης του χαρακτήρα της αποφασιστικής αντεπίθεσης, μια και δεχόμαστε ότι οι αντικειμενικοί παράγοντες και οι οικονομικοκοινωνικοπολιτικές συνθήκες ευνοούν την ανάπτυξη της μαζικής οργανωμένης πάλης της ΕΤ.

Να κάνει το Κόμμα ουσιαστικά ανοίγματα προς όμορα κόμματα και κινήσεις που έχουν στον προσανατολισμό τους τη Μ-Λ θεωρία - ιδεολογία, τη σοσιαλιστική προοπτική και τη δικτατορία του προλεταριάτου, θα βγει πιο ωφέλιμο και ενισχυμένο ιδεολογικά και πολιτικά σ' αυτή τη φάση των δυσκολιών.

Να προωθήσει την πρόταση του σ/φου Κεπέση για την καταδίκη του 20ού Συνεδρίου του ΚΚΣΕ, της 6ης Ολομέλειας της ΚΕ του ΚΚΕ και την αναγνώριση του ρόλου του Στάλιν, που με δύο κείμενά μου είχα κάνει σχετική αναφορά στις εργασίες της Πανελλαδικής Συνδιάσκεψης τον Ιούλη του 1995, που αφορούσε την ανατροπή του σοσιαλιστικού συστήματος στην Ευρώπη.

Να κάνει εκκαθάριση των γραμμών του από τα αδρανή κ.μ. που έχουν σοβαρά προβλήματα: Ιδεολογικοπολιτικής επικοινωνίας με το Κόμμα, συμμετοχής στην κομματική ζωή και την οργανωμένη πάλη, που αλλοιώνουν τη διαλεκτική σχέση στελέχους και κ.μ. και τον επαναστατικό χαρακτήρα του Κόμματος. Αυτοί είναι χρήσιμοι να παραμείνουν οπαδοί, διαφορετικά το όποιο κενό που θα δημιουργείται θα καλύπτεται από το δεξιό οπορτουνισμό.

Να θέσει χωρίς καθυστέρηση το Κόμμα, ανεξάρτητα από το ΑΑΔΜ πάλης, σαν αυτόνομος οργανισμός για ζύμωση στην εργατική τάξη το πρόβλημα της πολιτικής εξουσίας, το στρατηγικό στόχο, το σοσιαλισμό, γιατί έχει χαθεί πολύτιμος χρόνος από το 10ο Συνέδριο του 1978, που τέθηκε το θέμα του ΑΑΔΜ. Κάθε μείωση του ρόλου της σοσιαλιστικής ιδεολογίας, κάθε απομάκρυνση απ' αυτήν, σημαίνει ταυτόχρονα και δυνάμωμα της αστικής ιδεολογίας.

Χωρίς την ανάπτυξη της σοσιαλιστικής συνείδησης εξαφανίζονται τα οράματα και τα ιδανικά για το σοσιαλισμό, είναι σα να συγκαλύπτει τις διαρκώς οξυμένες αντιθέσεις της καπιταλιστικής οικονομίας που γεννά το σοσιαλισμό. Η τακτική αυτή βοηθάει στην εγκατάλειψη της ανάπτυξης των πολιτικών αγώνων.

Οταν αποφεύγουμε να κάνουμε ιδιαίτερη αναφορά στα κείμενα των Συνεδρίων, των Συνδιασκέψεων και Ολομελειών των κομματικών οργάνων, την πάλη για το σοσιαλισμό και το αντιπάλεμα του οπορτουνισμού που συνδέονται διαλεκτικά μεταξύ τους ως θέση - αντίθεση και δε διαχωρίζονται από την ιδεολογικοπολιτική προπαγάνδα του Κόμματος, επίκαιρη και διαρκή στη συνείδηση των εργαζομένων, περιορίζουμε την ΕΤ σ' ένα κίνημα μεταρρυθμιστικό για τις μεταρρυθμίσεις.

Η παράλειψη ιδιαίτερης αναφοράς στις θέσεις του 16ου Συνεδρίου γι' αυτά που θεωρούνται σαν παρακαταθήκη από τη Μ-Λ θεωρία και από την παγκόσμια πρακτική εμπειρία για το σοσιαλισμό και ιδιαίτερα για το δεξιό οπορτουνισμό, ερμηνεύονται σαν «αυτονόητα» και λησμονούνται στη συνέχεια. Η εξήγηση της παράλειψης ως «αυτονόητα» θυμίζει το «γυμνό βασιλιά», χωρίς υπηκόους, υπόσταση και προοπτική.

Ο σοσιαλισμός - οπορτουνισμός - καπιταλισμός είναι θέση -αντίθεση, δράση - αντίδραση, είναι η κινητήριος δύναμη των κοινωνιών. Μέσα από τις αντιθέσεις των κοινωνιών και μέσα από την αέναη πάλη του παλαιού με το νέο προχωρούν μπροστά οι λαοί και γράφεται η ιστορία. Αυτή η αλήθεια μέχρι σήμερα δεν έχει διαψευστεί. Γι' αυτό πρέπει να γίνονται με εξειδικευμένο τρόπο κεντρικά συνθήματα των κομμουνιστών για καθημερινή ζύμωση και να δένονται με την καθημερινή πάλη για τις δημοκρατικές διεκδικήσεις, για να ξεπερνιούνται οι μικροαστικές συνήθειες των κ.μ. και των εργαζομένων, για να είναι έτοιμοι να αποδεχτούν την πολιτική εξουσία, το σοσιαλισμό, όταν θα είναι ώριμες οι συνθήκες. Το παράδειγμα του ΕΑΜ, που δεν είχε βάλει για ζύμωση σαν στόχο την κατάληψη της πολιτικής εξουσίας για το σοσιαλισμό, πρέπει να μας κάνει προσεκτικούς, ιδιαίτερα όταν αφορούν θέματα υπαρξιακά και προοπτικής του Κόμματος.

Σαν αντιστάθμισμα των παραπάνω δυσκολιών που αναφέρθηκαν, θα πρέπει να υπάρχει άνοδος της οργανωμένης συνδικαλιστικής πολιτικής και σοσιαλιστικής ταξικής πάλης, για να εξασφαλιστούν οι προϋποθέσεις ανάπτυξης της ταξικής συνείδησης και να γίνεται προσπάθεια για καλύτερο ποιοτικό άλμα.

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΧΑΡΗΣ

Θεσσαλονίκη