Το όπλο της απεργίας, ως ένα αποφασιστικό μέσο υπεράσπισης των εργατικών δικαιωμάτων μπροστά στην εμμονή της κυβέρνησης να νομοθετήσει το αντεργατικό πακέτο, είναι αναγκαίο να χρησιμοποιηθεί σήμερα από τους εργαζόμενους για να συνεχίσουν και να κλιμακώσουν την αντίστασή τους. Στην αναγκαιότητα αυτή έρχεται ν' απαντήσει και η πρόταση του ΠΑΜΕ, για προκήρυξη νέας 24ωρης απεργίας την πρώτη ημέρα συζήτησης στη Βουλή του κυβερνητικού νομοσχεδίου ανατροπής των εργατικών κατακτήσεων.

Το Πανεργατικό Αγωνιστικό Μέτωπο, με την πρωτοβουλία αυτή, η οποία εγκρίθηκε στη συνεδρίαση της Γραμματείας του την προηγούμενη Πέμπτη, καλεί τις Ομοσπονδίες, τα Εργατικά Κέντρα, τα Σωματεία και όλους τους συνδικαλιστές, να δώσουν συνέχεια στον αγώνα της εργατικής τάξης. Ν' ανταποκριθούν στο μήνυμα της πανελλαδικής απεργίας στις 10 Οκτώβρη και στο αίτημα του παλλαϊκού συλλαλητηρίου του προηγούμενου Σαββάτου.

Ηδη σωματεία, Εργατικά Κέντρα, αλλά και ομοσπονδίες μπαίνουν στη ρότα του αγώνα και σύμφωνα με πληροφορίες, μέσα στην βδομάδα, θα αποφασίσουν σχετικά με την απεργιακή κινητοποίηση. Σημειώνεται ότι από την προκήρυξη της πρώτης πανεργατικής απεργίας δεκάδες συνδικάτα καλούσαν σε κλιμάκωση της αντίστασης και προγραμμάτιζαν νέες κινητοποιήσεις.

Περιεχόμενο του νέου αυτού αγώνα - όπως υπογραμμίζει στην ανακοίνωσή της η Γραμματεία του ΠΑΜΕ - πρέπει να «είναι η συνολική αντιπαράθεση με την πολιτική της κυβέρνησης, στις εργασιακές σχέσεις, στις ιδιωτικοποιήσεις, στην υγεία και την παιδεία, στις ανατιμήσεις του πετρελαίου θέρμανσης και των καυσίμων. Η απαίτηση για επαναδιαπραγμάτευση της Εθνικής Γενικής Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας (ΕΓΣΣΕ) και ουσιαστικές αυξήσεις σε μισθούς, ημερομίσθια, συντάξεις και επιδόματα ανεργίας, καθώς και το να σταματήσουν οι ψευτοδιάλογοι της ΓΣΕΕ με τον ΣΕΒ και την κυβέρνηση».

Οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ «σαν έτοιμες από καιρό», και πάλι θα πρωτοστατήσουν στην προσπάθεια ώστε μέσα από συλλογικές διαδικασίες σε όλα τα συνδικαλιστικά όργανα, τα πρωτοβάθμια σωματεία, οι ομοσπονδίες, τα εργατικά κέντρα ν' αποφασίσουν συμμετοχή και σ' αυτή την απεργία. Στα πλαίσια αυτά στις 9 Νοέμβρη διοργανώνει σύσκεψη στο Συνδικάτο Οικοδόμων στις 6 το απόγευμα. Από αυτή την εβδομάδα με περιοδείες, συσκέψεις, συγκεντρώσεις σε χώρους δουλιάς θα δώσουν συνέχεια στην ανοιχτή συζήτηση και ενημέρωση όλο και περισσότερων εργαζομένων.

Από την πρώτη στιγμή που η κυβέρνηση ανακοίνωσε το αντεργατικό πακέτο στις αρχές του Ιούλη οι εργαζόμενοι τα απέρριψαν. Με δεκάδες κινητοποιήσεις, συγκεντρώσεις σε όλες σχεδόν τις πόλεις της Ελλάδας, έκδοση ψηφισμάτων σωματείων και με αποκορύφωμα την πανεργατική πανελλαδική απεργία στις 10 Οκτώβρη και το Παλλαϊκό συλλαλητήριο του ΠΑΜΕ το περασμένου Σάββατο στο Πεδίον του Αρεως, το αίτημα είναι ένα: «Πάρτε πίσω τα μέτρα. Η εργατική τάξη δεν τα συζητά και δεν εξουσιοδοτεί κανέναν να τα διαπραγματεύεται εξ ονόματός της!».

Η καθολική αυτή αντίδραση ήταν και είναι επιβεβλημένη αφού όλοι καταλαβαίνουν ότι η ουσία των κυβερνητικών μέτρων είτε με τη μορφή των πέντε σημείων, είτε κάτω από το θολό τίτλο των εννέα αξόνων, αυξάνει την εκμετάλλευση των εργαζομένων και τα κέρδη της ολιγαρχίας. Σε όλες τις εκδοχές τους προωθούν την κατάργηση του οχτάωρου, την ελαστικοποίηση που θα οδηγήσει σε 10ωρη και 12ωρη ημερήσια εργασία, στην εναλλαγή «υπεραπασχόλησης» και «υποαπασχόλησης», στην αύξηση των απολύσεων, τη γενίκευση και «ανάπτυξη» της μερικής απασχόλησης και την απαλλαγή των εργοδοτών από την υποχρέωση καταβολής ασφαλιστικών εισφορών.

Η παρελκυστική τακτική της πλειοψηφίας της ΓΣΕΕ, αλλά και της ΑΔΕΔΥ, τα τραπέζια του «κοινωνικού διαλόγου» και οι «συμφωνίες» με τον ΣΕΒ -που ετοιμάζουν από κοινού - τους μόνους που εξυπηρετούν είναι η κυβέρνηση και η εργοδοσία.

Η τελευταία συνάντηση της πλειοψηφίας της ΓΣΕΕ με το προεδρείο του ΣΕΒ επιβεβαίωσε αυτή την εκτίμηση και τον επικίνδυνο ρόλο του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού. Οι πληροφορίες, που ανεπίσημα - πλην έγκυρα - διοχετεύτηκαν προς τον Τύπο, δείχνουν την «πρόοδο» που έχουν κάνει οι δύο πλευρές και ότι βρίσκονται σε «πορεία συμφωνίας» για την υποβολή κοινού κειμένου προς την κυβέρνηση. Τα σημεία της «σύγκλισης» αφορούν τη μείωση των εργοδοτικών ασφαλιστικών εισφορών που υποτίθεται ότι εξισορροπείται από την ανοχή του ΣΕΒ στο ζήτημα των απολύσεων. Ομως οι μόνοι που χάνουν από ένα τέτοιο παζάρι είναι οι εργαζόμενοι, αφού οι εργοδότες, χωρίς να δίνουν το παραμικρό, εξασφαλίζουν την παραπέρα μείωση των ασφαλιστικών εισφορών.

Αντίστοιχα το θέμα του «35ωρου», ακόμα και έτσι όπως το εννοεί η πλειοψηφία, παραπέμπεται σε επιτροπή, αλλά υπό την προϋπόθεση ότι θα εξεταστεί σε σχέση με το «ελαστικό ωράριο», δηλαδή την κατάργηση του οχταώρου. Αρα ενώ στα χαρτιά θα γίνεται λόγος για το «35ωρο», στην πραγματικότητα οι εργαζόμενοι θα εργάζονται 45 και 50 ώρες. Τώρα αν στη θέση του «35ωρου» των ΓΣΕΕ-ΣΕΒ, βάλουμε το «38ωρο» της κυβέρνησης, καταλαβαίνουμε ότι το αποτέλεσμα για τους εργαζόμενους θα είναι το ίδιο. Δηλαδή ΣΕΒ και ΓΣΕΕ οδηγούν τα πράγματα στο ίδιο αποτέλεσμα με αυτό που από την αρχή επιδιώκει η κυβέρνηση. Ισως έτσι εξηγείται και το γεγονός γιατί ο ΣΕΒ θεωρεί προνομιακούς συνομιλητές τους εκπροσώπους της ΓΣΕΕ. Ολα αυτά εξηγούν επίσης και τη θέση των ταξικών συνδικαλιστικών δυνάμεων γιατί το 35ωρο, χωρίς 7ωρο και πενθήμερο, είναι μια μπλόφα. Ουσιαστικά σημαίνει αποδοχή της διευθέτησης του χρόνου εργασίας και των ελαστικών μορφών απασχόλησης.

Μπροστά στις εξελίξεις αυτές, καθώς και στις προσπάθειες που γίνονται να εκτονωθούν οι αντιδράσεις των εργαζομένων, να περάσει ένα κλίμα στην κοινή γνώμη ότι τα μέτρα της κυβέρνησης «μαλακώνουν» με «38ωρα» που φέρνει ο Σημίτης και «35ωρα» που συζητά ο ΣΕΒ, η μόνη απάντηση που μπορεί να υπάρξει είναι ο ενωμένος και αποφασιστικός αγώνας των εργαζομένων. Η 24ωρη απεργία και το παλλαϊκό συλλαλητήριο έδειξαν ότι οι προϋποθέσεις υπάρχουν. Η δράση του ΠΑΜΕ, οι πρωτοβουλίες του, που κατάφεραν να συνενώσουν σε κοινή πορεία εργάτες, αγρότες, επαγγελματίες και νεολαίους, δείχνουν ότι υπάρχουν και οι δυνάμεις για ν' αντισταθούν. Αρκεί - όπως σημειώνει και στην ανακοίνωσή του το ΠΑΜΕ - οι εργαζόμενοι «να πάρουν την υπόθεση της αντίστασης στα χέρια τους, παραμερίζοντας τον κοινωνικοεταιρικό συνδικαλισμό που επιδιώκει μέσα από ελιγμούς και εκτονωτικές κινήσεις τον παροπλισμό τους». Αρκεί ο εργαζόμενος λαός να σηκώσει το μπόι του και ν' αναμετρηθεί «χωρίς φόβο» και «με πάθος» με όσους του αρνούνται τα θεμελιακά του δικαιώματα.