Δύναμη, πάθος, παλμός. Αποφασιστικότητα, μαζικότητα, χρώμα, μεράκι. Ανυπακοή, απειθαρχία, προοπτική. Κάθε λέξη και ένα ιδιαίτερο χαρακτηριστικό της χτεσινής Πρωτομαγιάτικης απεργιακής συγκέντρωσης του ΠΑΜΕ στην Πλατεία Συντάγματος. Ο χώρος όλος βαμμένος με τα χρώματα των δεκάχρονων του ΠΑΜΕ. Στα γιγαντοπανό δεξιά και αριστερά της εξέδρας, με φωτογραφίες από κινητοποιήσεις που συγκλόνισαν το εργατικό κίνημα. Διαδήλωση με τους μετανάστες στη Μανωλάδα. Στο Ναύπλιο το 2003. Το πανό στην Ακρόπολη το 2002. Οι κινητοποιήσεις στα «Τζάμπο». Πρωτομαγιές που άφησαν ιστορία. Καταλήψεις σε υπουργεία και υπηρεσίες.

Η δύναμη της ταξικής πάλης, που ανοίγει δρόμους, αποσπά κατακτήσεις, χαράσσει προοπτική. Στα τεράστια πανό που κρέμονται από τα φανάρια, περιμετρικά της πλατείας. Στις αφίσες που έχουν γεμίσει τη γύρω περιοχή, απ' όποιο δρόμο κι αν περνούσαν οι 14 πορείες προς το Σύνταγμα. Οι πρώτοι διαδηλωτές μπαίνουν συγκροτημένα στην πλατεία λίγο πριν τις 10.30 π.μ. Η αναγγελία τους προκαλεί χειροκροτήματα από τους πολλούς που βρέθηκαν κατευθείαν στην κεντρική συγκέντρωση. Σε λίγο, το επόμενο μαζικό μπλοκ. Υστερα κι άλλο, κι άλλο.

Τώρα πια δεν υπάρχει αμφιβολία: Η συγκέντρωση θα είναι η μαζικότερη των τελευταίων χρόνων. Η πιο ζωντανή, η πιο πρωτότυπη στο στήσιμό της. Κι έτσι ήταν. Φρόντισαν γι' αυτό οι χιλιάδες απεργοί εργάτες και τα ταξικά τους συνδικάτα. Οι φορείς του λαϊκού κινήματος. Καθένας έβαλε τη δική του πινελιά, στη δική του κορυφαία αγωνιστική μέρα. Για το ΠΑΜΕ. Για την ανασύνταξη του εργατικού κινήματος. Για ένα καλύτερο αύριο, όπου οι εργάτες θα παράγουν στα δικά τους εργοστάσια, θα καρπώνονται οι ίδιοι το προϊόν της εργασίας τους.

Γαρίφαλα κόκκινα στην εξέδρα. Σημαίες του ΠΑΜΕ και της ΠΣΟ όπου γυρίσει το μάτι. Κι εκεί που νόμιζες πως η Αμαλίας δε χωράει άλλους, από τη Σταδίου εμφανίζεται κι άλλο ένα μπλοκ. Μαζικό, βουερό. Σπρώχνει την πορεία προς τα πάνω. Ο δρόμος μπροστά από το ξενοδοχείο «Μεγάλη Βρετάνια» «πήζει» στην κυριολεξία. Το ίδιο και η Αμαλίας μέχρι τη διασταύρωση με την Οθωνος και ακόμα παραπέρα. Η Σταδίου, σε βάθος πολλών μέτρων από το Σύνταγμα είναι γεμάτη εργατόκοσμο. Το ίδιο και η Πανεπιστημίου. Σημαίες και πανό, παιδιά μέσα στα καρότσια, νέοι, μετανάστες, Αφρικανοί, Μπαγκλαντέζοι, γυναίκες, άνθρωποι κάθε ηλικίας. Βγαίνουν από το μετρό, πλημμυρίζουν κάθε δρόμο γύρω από την πλατεία.

Η ανακοίνωση από τα μεγάφωνα ότι χτυπήθηκε η συγκέντρωση στην Τουρκία προκαλεί συνθήματα για τον προλεταριακό διεθνισμό, καρδιά της 1ης Μάη. Τα τραγούδια από την εξέδρα βάζουν σε κίνηση τις σημαίες που ανεμίζουν, ρυθμικά χειροκροτήματα. Πρόσωπα χαρούμενα, αισιόδοξα. Μετά τους χαιρετισμούς και την κεντρική ομιλία από τον Γιάννη Τασιούλα (εκτενή αποσπάσματα στις επόμενες σελίδες), η μεγαλειώδης συγκέντρωση γίνεται πορεία προς τους στύλους του Ολυμπίου Διός. Η μαζικότερη Πρωτομαγιά των τελευταίων χρόνων δεν πέρασε μόνο στην Ιστορία. Πέρασε πρώτα και κύρια στους ταξικούς αγώνες που από σήμερα συνεχίζονται, κλιμακώνονται, θεριεύουν. Σε κάθε τόπο δουλειάς, σε κάθε γειτονιά. Μέχρι να γυρίσει ο ήλιος...