Ο «διάλογος» καλά κρατεί. Στον αστερισμό της εξάρτησης και της άκρατης εκμετάλλευσης: ΟΝΕ και καρτ-ποστάλ αντιλαϊκότητας. Στο Συμβούλιο Κορυφής της Λισαβόνας λίγο πριν απ' τις εκλογές του 2000, υιοθετήθηκε, πλήρως το λεγόμενο «αμερικανικό μοντέλο» που αφορά τις εργασιακές σχέσεις. Αφού χρησιμοποιήθηκαν κατά κόρον οι δείκτες για τη σύγκλιση, ΑΕΠ, πληθωρισμός, ελλείμματα και δημόσιο χρέος σαν καραμέλα, δεν έχουν τερματισμό οι απαιτήσεις του κεφαλαίου. Οι θυσίες δεν είναι αρκετές. Πρέπει να γίνουν και άλλες στο βωμό των υπερκερδών και της συσσώρευσης. Της «διατηρησιμότητας» και της απληστίας. Πρακτικά απαιτεί το κεφάλαιο: Ευέλικτη αγορά εργασίας με «υποσχετικές» για μερική απασχόληση θέσεων, νέα απαράδεκτα συμβόλαια εργασίας. «Προνοιακή πολιτική», δηλαδή ένα κομμάτι ψωμί, στα όρια της εξαθλίωσης. Μια ελεγχόμενη περιθωριοποίηση. Επίθεση στη θεμελιώδη δομή του κοινωνικού, ασφαλιστικού συστήματος. Μια αντεργατική επίθεση με επιστροφή στο μεσαίωνα.

Και προεκλογικά ο πρωθυπουργός έλεγε: «Από το κράτος των προνομίων στο κοινωνικό κράτος» ή «στο στρατηγείο ανάπτυξης». Φέρελπις, ανέλαβε να μας εισαγάγει στον 21ο αιώνα και να μας κάνει να ξεχάσουμε αυτά που κατακτήθηκαν στοιχειωδώς τα τελευταία εξήντα χρόνια και έχουν κατοχυρωθεί απ' τους εργαζόμενους (τους λίγο έως καθόλου «προνομιούχους»), σαν συνέπεια άλλων συσχετισμών και αγώνων της εργατικής τάξης. Οι δηλώσεις εμπειρογνωμόνων της ΕΕ και του ΟΑΣΑ για το εργατικό ασφαλιστικό μοντέλο (ΗΠΑ - Ιαπωνίας) αγγίζει και την Ελλάδα: "Ελάχιστη ασφαλιστική κάλυψη για όλους" που θα χρηματοδοτείται από την άμεση φορολογία. «Ανταποδοτικό σύστημα κοινωνικής ασφάλισης με διμερή (εργαζόμενοι- εργοδότες) χρηματοδότηση υποχρεωτικού χαρακτήρα».

Η κινητικότητα είναι προκλητική του κεφαλαίου (ΣΕΒ): «Ακόμη και τα νοσοκομεία πρέπει να χρεώνουν τους ασφαλιστικούς οργανισμούς με το πλήρες κόστος της περίθαλψης». Πέραν δηλαδή της πληρωμής που έχει κάνει ο χρήστης (ασφαλισμένος). Ο χρήστης των υπηρεσιών και η ανταποδοτικότητα, είναι, δύο όροι δυναμίτες, που έρχονται να ανατρέψουν τα δεδομένα του ασφαλιστικού. Πρόσφατη έκθεση, το 1999 του ΙΚΑ, αναφέρει πως το Ιδρυμα χάνει 150 δις το χρόνο από εισφοροδιαφυγή. Το 75% (από μεγάλες ιδιωτικές εταιρείες) και το 25% από προβληματικές εταιρείες που οι παλαιοκαπιταλιστές έχουν φορτώσει στον προϋπολογισμό του κράτους. Αν προσθέσουμε και τους πολλούς εργαζόμενους (χιλιάδες) που εντάσσονται πολύ αργά στο ασφαλιστικό σύστημα (1 στους 4 νέους είναι άνεργοι), μετά με την αύξηση της ανεργίας, της μαύρης εργασίας, της μερικής απασχόλησης, μπορούμε να έχουμε μία σαφέστατη εικόνα του λαβυρίνθου.(Ελλείμματα ταμείων). Κι οι εργαζόμενοι πληρώνουν.