Φτηνοί προπαγανδιστές...
Φτάνει μόνο το μουγκρητό από το άγριο ανυπότακτο θεριό για να χάσουν τον ύπνο τους οι εχθροί του. Είναι τέτοιες στιγμές που ονειρεύονται να το θανατώσουν και μάλιστα καθώς ξεψυχάει κατά περίπτωση, ή να το χλευάσουν, ή τάχα να «χορτάσουν» οίκτο πάνω στον ρόγχο του.'Η πάλι ονειρεύονται να το στριμώξουν σε καμιά παγίδα και αφού το μετατρέψουν σε κατοικίδιο να το 'χουν να τους γλείφει τα χέρια για το έτοιμο φαγητό που του προσφέρουν...
Αν και η ενόραση βέβαια μπορεί να προετοιμάζει πολλές φορές την πραγματικότητα, αλλά ποτέ δεν είναι πραγματικότητα, έχει κάποιους που παίρνουν την ενόρασή τους στα σοβαρά και πλέον λειτουργούν σαν να σκότωσαν ήδη ή να αιχμαλώτισαν το «θεριό». Ισως, γιατί επί 27 χρόνια τώρα και για 364 μέρες το χρόνο εξαντλούν σε λόγο και πράξη κάθε δυνατό τερτίπι, κάθε παγίδα γι' αυτό το σκοπό. Αφήνουν, βέβαια μία μέρα το χρόνο πάντα στις 17 του Νοέμβρη, είτε για να χλευάσουν είτε για να θρηνήσουν είτε για να κανακέψουν στις ζεστές αγκαλιές του συστήματος το μήνυμα του Πολυτεχνείου.
Και τι δε δοκίμασαν όλα αυτά τα χρόνια για να το ημερέψουν και ή να του κάνουν μνημόσυνα ή να του... παίζουν το ντέφι και να χορεύει. Τρομοκρατία, προβοκάτσιες, προπαγάνδα τρόπου ζωής, επίσημους εορτασμούς με στρεβλωμένα μηνύματα και τόσα άλλα.
Για παράδειγμα, αφού τρομοκρατούσαν για μέρες τον κόσμο για «ανεξέλεγκτα βίαια επεισόδια», που όλοι ξέρουν πώς προσχεδιάζονται, μετά, ανήμερα έχυναν κροκοδείλια δάκρυα για τη «μη συμμετοχή του κόσμου». Επίσης, αφού γεμίζουν τα νεολαιίστικα κεφάλια με όλες τις ιδέες της υποταγής και της εξαγοράς «για μια νύχτα στο "Ρωμαίο"» ή για «ένα καινούριο αυτοκίνητο», ανήμερα πάλι στις 17 του Νοέμβρη τάχα ανησυχούν οι ίδιοι για τα «χαμένα ιδανικά». Ολα είναι μέρος του ίδιου κόλπου εξόντωσης ή εξουδετέρωσης.
Πολλούς μπορεί πραγματικά να μπόρεσαν να πιάσουν με τόσες φάκες που είχαν απλώσει. Αυτό έδωσε «μυρμήγκιασμα στις φτέρνες» των μηχανισμών προπαγάνδας να αρχίσουν τα τσαλίμια τους γύρω γύρω από το «θεριό» που μέσα στο κεφάλι τους είχαν εξουδετερώσει. Το ρυθμό τους έπιαναν ή τον καθόριζαν κατά περίπτωση και πολλοί από εκείνους που «ημέρεψαν» και απολάμβαναν τα «χάδια» της υποταγής.
Φτηνιάρηδες προπαγανδιστές της δεκάρας που αν και ποζάρουν «κερδισμένοι» θυμίζουν «τον πεινασμένο που καρβέλια ονειρεύεται...». Μπορεί να οικοδομήσανε ολόκληρες καριέρες στην εξόντωση του «Πολυτεχνείου» και τώρα να βρίσκονται οι πρώτοι απ' αυτούς στη σύνταξη. Μπορεί έτσι να νόμισαν πως έβγαλαν και «συνταγή επιτυχίας» και έτσι να τους ακολουθούν έστω και ενστικτώδικα οι επόμενοι. Γι' αυτό βλέπουμε - ακούμε τα ίδια και τα ίδια 27 χρόνια τώρα, αλλά το ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ ΖΕΙ...
Ζει γιατί δεν είναι «θεριό», να σκοτωθεί, ή να παγιδευτεί αλλά είναι οι ιδέες και η κίνηση που παράγουν. Είναι οι ιδέες της ενωμένης δράσης, της απειθαρχίας στην αδικία και την καταπίεση, της ανατροπής ενός κόσμου, που δεν είναι οριστικός και αμετάκλητος. Ενός κόσμου που αλλάζει μόνο με αγώνες και θυσίες...
Παύλος Αλέπης
Feeds
Ξεκινούν τα όργανα συναίνεσης 
