Δεν ξέρουμε ποιοι ακριβώς ήταν αυτοί που κάθονταν χτες το βράδυ στο αίθριο του Ζαππείου και εγκαινίαζαν μαζί με τον Παπανδρέου τον «κοινωνικό διάλογο». Μάθαμε όμως από το ΒΗΜΑ ορισμένους απ' αυτούς - τους εκπροσώπους των αγορών - που πήραν μέρος στον ανάλογο διάλογο για το ξεπέρασμα της κρίσης με τον Ομπάμα, το πρότυπο του Παπανδρέου: Ο διευθυντής της FedΕx, Φρέντερικ Σμιθ (με συνολικές απολαβές ...10,5 εκατ. δολαρίων πέρυσι), και ο διευθυντής της Walt Disney, Μπομπ Αϊγκερ, ο οποίος κέρδισε πέρυσι 51.229.000 δολάρια. Α, ήταν και ο Αμερικανός «ΓΣΕΕ», ο Χόφα... Αυτοί συνομίλησαν με τον Ομπάμα το τι πρέπει να γίνει «ελλείψει πόρων». Στα ελληνικά πράγματα - μικρότερα μεγέθη γαρ - τα πορτοφόλια αυτών που συνομιλούσαν χτες με τον Παπανδρέου θα ήταν ασφαλώς μικρότερα. Το πρότυπο όμως παραμένει: Στις ΗΠΑ το σχέδιο διάσωσης, το χρήμα δηλαδή στο κεφάλαιο, ξεπέρασε τα δύο αμερικανικά ΑΕΠ. Γνωστό και ποιος το πλήρωσε.

Στις ΗΠΑ ο Ομπάμα εκλέχθηκε για να σώσει τη χώρα από τον «κακό Μπους». Και ήδη επί κυβέρνησής του οι μισθοί καταγράφουν κάθετη πτώση, ενώ καθιερώνονται σα μόνιμη κατάσταση και τα κουπόνια σίτισης.

Εδώ η κυβέρνηση Παπανδρέου αφού ήρθε επίσης για να σώσει τη χώρα από τον «κακό Καραμανλή», προωθεί την ενιαία πολιτική του κεφαλαίου - ίδια και στην ΕΕ με αυτήν της άλλης πλευράς του Ατλαντικού - προσαρμοσμένη στην ελληνική ...γλώσσα: Αφού πάει και συναποφασίζει στις Βρυξέλλες το Πρόγραμμα Σταθερότητας, έρχεται εδώ και μιλάει για αντίσταση. Αναφέρεται σε επίδομα αλληλεγγύης αντί για κουπόνια σίτισης, εξαγγέλλει βοήθεια στις επιχειρήσεις να δημιουργήσουν θέσεις εργασίας, αντί για σχέδιο διάσωσης. Καλεί τους εργάτες να συμβάλουν στο ξεπέρασμα της κρίσης και για να μη ζητήσει ανοιχτά μείωση μισθών εξαφανίζει ήδη το 13ο μισθό με το πακέτο φόρων που ήδη τρέχουν.

Επειδή όμως εδώ, όχι μόνο δεν έχουν να κάνουν με «αμερικανάκια» αλλά με μια εργατική τάξη που το οργανωμένο τμήμα της σε έναν υπολογίσιμο σημαντικό βαθμό είναι συσπειρωμένο στα ταξικά συνδικάτα, ξαμολάνε καλού - κακού και τον καλυτερότερο, τον υπουργό των ΜΑΤ, να προαναγγείλει αποκατάσταση της τάξης. Ομως, στη βιάση του καρφώνεται: Δεν προσεύχεται, είπε, στο εικόνισμα του Στάλιν. Ποιος τον ρώτησε; Εκτός κι αν γνωρίζοντας από πού αυτός, η κυβέρνησή του και η τάξη τους η αστική έχουν να περιμένουν την κατραπακιά, σπεύδει να το ξορκίσει.

Κι εμείς; Δουλειά μας εμείς. Το «Κυριακή κοντή γιορτή» ισχύει και για την απεργία. Είναι ήδη μεθαύριο. Και έχει απέναντί της το σύνολο της αστικής τάξης και των μηχανισμών της για την καταστολή του εργατικού κινήματος. Αυτό ακριβώς πρέπει να έχουν καθαρό και οι εργάτες. Οτι πρόκειται για μια μεγάλη μάχη που ήδη δίνεται στους χώρους δουλειάς, εκεί που πρέπει να οργανωθεί και η παραμικρή λεπτομέρειά της. Γι' αυτή τη μάχη οι πρωτοπόροι εργάτες, το σύνολο των δυνάμεων του ΚΚΕ, δίνουν ήδη τον καλύτερό τους εαυτό, έτσι που το ξημέρωμα της Πέμπτης να είναι μετρήσιμο το ποιος με ποιον. Το κεφάλαιο και η κυβέρνησή του μπορούν να ηττηθούν από τους όσο το δυνατόν περισσότερους από τα θύματά τους συσπειρωθούν σ' αυτή την προοπτική.