Κι άκουσα ξανά τον αγαπημένο σύντροφο και σεβαστό μου δάσκαλο στη δημοσιογραφία, Νίκο Καραντηνό, να μιλάει με συναίσθημα, με θέρμη και με νόημα για την αυτοθυσία του αείμνηστου δημοσιογράφου του «Ριζοσπάστη». Να εξιστορεί, ως αυτόπτης μάρτυς, πώς ο Βιδάλης αποφάσισε να πάει στη Θεσσαλία, αν και γνώριζε ότι εκεί τον περιμένει η λεπίδα του Σούρλα κι επομένως θα ήταν το τελευταίο ρεπορτάζ της ζωής του. Να εξηγεί ότι αυτή η απόφαση, ανυπακοής στη «λογική» κι υπακοής στο χρέος, αποτελεί την πιο βαριά κληρονομιά, την πιο σημαντική υποθήκη που άφησε ο Βιδάλης στη νέα γενιά των κομμουνιστών δημοσιογράφων πρωτίστως, αλλά και γενικότερα στη δημοσιογραφία.

Βεβαίως, άλλαξαν οι εποχές - στη Θεσσαλία δεν υπάρχουν πια παρακρατικοί που περιμένουν με ακονισμένα μαχαίρια τους δημοσιογράφους - άλλαξε και η δημοσιογραφία. Σήμερα ο δημοσιογράφος δεν κινδυνεύει στο ρεπορτάζ. Δεν κινδυνεύει τόσο ακόμα κι αυτός που στέλνεται σε ξένες, εμπόλεμες περιοχές, αφού πάει εκεί οργανωμένα και, τις περισσότερες φορές, τίθεται υπό στρατιωτική κάλυψη και προστασία. Φυσικά, υπάρχουν και σήμερα δημοσιογράφοι που εργάζονται σε κλίμα άγριας τρομοκρατίας - π.χ. στην Τουρκία - ή επιχειρούν να δράσουν έξω από τα αυστηρώς καθορισμένα και ασφυκτικώς ελεγχόμενα πλαίσια «ενημέρωσης» που θέτουν σ' έναν πόλεμο οι στρατιωτικοί των ισχυρών της Γης - όπως, π.χ., πολλοί από τους απεσταλμένους των ελληνικών ΜΜΕ στο βρώμικο πόλεμο του ΝΑΤΟ κατά της Γιουγκοσλαβίας - και κάποιοι απ' αυτούς χάνουν τη ζωή τους. Σε κάθε περίπτωση, όμως, η σύγχρονη δημοσιογραφία είναι πιο εύκολη, πάντως διαφορετική και οπωσδήποτε πιο προσοδοφόρα.

«Θα πάω στις λαϊκές γειτονιές να μάθω και να προβάλω τι ζητούν οι άνεργοι ή θα πάρω συνέντευξη από τον Γιαννίτση και τον Πολυζωγόπουλο, δίνοντάς τους την ευκαιρία να παρουσιάσουν σαν μέτρα για την αντιμετώπιση της ανεργίας, τα πλέον αντεργατικά μέτρα που πάρθηκαν ποτέ στη χώρα μας;». «Θα πάω μόνος μου στο σχολείο να μάθω γιατί οι μαθητές αγωνιούν για το μέλλον τους κι αγωνίζονται για το παρόν τους ή θα συνοδεύσω τους αστυνομικούς και τους εισαγγελείς που καταλαμβάνουν τα σχολεία, προβάλλοντας την ανάγκη "να επιβληθεί η τάξη και ο νόμος" σε βάρος 15χρονων παιδιών που "αυθαδιάζουν και αυθαιρετούν, επηρεασμένα και παρασυρόμενα από την ΚΝΕ";».

Η απάντηση σ' αυτά τα σύγχρονα δημοσιογραφικά διλήμματα μπορεί να μην είναι ζήτημα «ζωής ή θανάτου», είναι, όμως, θέμα συνείδησης και ζήτημα «αξιοπρέπειας ή ξεφτίλας»...