Δυστυχώς όμως και παρά την τεράστια επίθεση που δεχόμαστε και παρά το ότι το συνέδριο θα διεξαχθεί σε περίοδο γενίκευσης της αντεργατικής επίθεσης, τίποτα μα τίποτα δεν μπορούμε να ελπίζουμε οι εργαζόμενοι από αυτό το συνέδριο της ΓΣΕΕ. Η πρόβλεψη είναι ασφαλής. Θα είναι ένα ακόμα συνέδριο στήριξης των απαιτήσεων και της στρατηγικής του κεφαλαίου. Στήριξης των αποφάσεων της Ευρωπαϊκής Ενωσης και της κυβέρνησης μέσω φραστικών λεονταρισμών και αποσπασματικών αποπροσανατολιστικών εκτονωτικών κινητοποιήσεων.

Ενα ακόμα συνέδριο νόθων και πλαστών συσχετισμών, παραπέρα εκφυλισμού μιας αδίστακτης εργατικής αριστοκρατίας που ελέω μηχανισμών της κυβέρνησης και της εργοδοσίας παριστάνει την ηγεσία της εργατικής τάξης.

Ενα συνέδριο που οι συνδικαλιστικοί εκπρόσωποι του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ (αλλά και του Συνασπισμού που πάντα τους προσφέρει την κριτική του υποστήριξη) θα επαναβεβαιώσουν την κοινή τους στρατηγική και το κοινό τους αντι-ΠΑΜΕ μέτωπο.

Εργαζόμενες - εργαζόμενοι

Ο,τι αντιλαϊκό, αντεργατικό έχει ψηφιστεί τις προηγούμενες 10ετίες. Ο,τι δικαιώματα και κατακτήσεις αφαίρεσαν οι καπιταλιστές μαζί με τις κυβερνήσεις της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ και της Ευρωπαϊκής Ενωσης από τους εργαζόμενους.

Ολα μα όλα έγιναν με την ανοχή ή και την ανοιχτή υποστήριξη της ΓΣΕΕ καθώς και της ΑΔΕΔΥ.

Από την ψήφιση της συνθήκης τoυ Μάαστριχτ, που έβαλε τα θεμέλια της αντεργατικής λαίλαπας, έως τη σημερινή αντεργατική καταιγίδα της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, ο ρόλος αυτής της αντεργατικής ελίτ ήταν και παραμένει ίδιος. Αποπροσανατολισμός και υπονόμευση των αγώνων. Δικαιολόγηση και φτιασίδωμα κάθε αντιλαϊκού μέτρου και παγίδευση μέσω των λεγόμενων κοινωνικών διαλόγων.

Και σήμερα που το μαχαίρι στο σώμα της εργατικής τάξης ανέλαβε να το καρφώσει πιο βαθιά για λογαριασμό του ντόπιου και ξένου κεφαλαίου ο συνήθης ύποπτος, η σοσιαλδημοκρατία, η οποία σε κάθε δύσκολη για το αστικό σύστημα φάση αναλαμβάνει τη βρώμικη δουλειά, ο ρόλος της ΓΣΕΕ και των παρατάξεων που συγκροτούν την πλειοψηφία της γίνεται ακόμα πιο κυνικός και άθλιος.

Τόσο άθλιος που ο πρόεδρός της βρίσκει ότι η ασφαλιστική λαιμητόμος της κυβέρνησης είναι απλώς ασαφής - ότι ο φορολογικός Καιάδας είναι δίκαιος - ότι δεν πρέπει να εναντιωνόμαστε στην οικονομική και νομισματική ένωση και ας είναι τα "παιδιά της" οι Εφιάλτες που ισοπεδώνουν τη ζωή μας.

Tόσο άθλιος που την ίδια ώρα που η κυβέρνηση ανακοίνωνε τα βάρβαρα αντιλαϊκά μέτρα αντί να εξαγγείλει κινητοποίηση, όπως της ζητούσαν 10δες ομοσπονδίες και εργατικά κέντρα, συναντιόταν με τον πρωθυπουργό δίνοντας νομιμοποίηση σε αυτή την κυβερνητική βαρβαρότητα. Η ηγεσία της ΓΣΕΕ πάει χέρι-χέρι με την ξεπουλημένη CES-ETUC που είναι το στήριγμα του κεφαλαίου στην Ευρώπη.

Για αυτό είναι αισιόδοξο και ελπιδοφόρο βήμα η συμμετοχή στις εκδηλώσεις του ΠΑΜΕ περισσοτέρων εργαζόμενων. Η αύξηση του κύρους του μέσα στους εργαζόμενους, σε συνδυασμό με την απαξίωση και την απομόνωση της ηγεσίας του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού (ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ) από ακόμα περισσότερους εργαζόμενους.

Εργαζόμενες - εργαζόμενοι

Το ΠΑΜΕ δεν πρόκειται να νομιμοποιήσει αυτή την εκφυλιστική διαδικασία την οποία την ονομάζουν εργατικό συνέδριο. Δε στοχεύει στον επηρεασμό αυτών που συγκροτούν την πλειοψηφία της ΓΣΕΕ. Τέτοιες αυταπάτες δεν έχουμε.

Επιδιώκουμε την όσο γίνεται μεγαλύτερη καταγγελία και αποκάλυψη αυτής της κάστας των εργατοπατέρων, που μαζί με τις κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ ευθύνονται για τα εγκλήματα που έχουν συντελεστεί και συντελούνται σε βάρος των δικαιωμάτων μας.

Η στάση και η τακτική του ΠΑΜΕ στοχεύουν στο να συνειδητοποιήσουν οι εργαζόμενοι ότι:

α) Η συντριπτική πλειοψηφία αυτών που θα πάρουν μέρος στο συνέδριο ούτε μπορεί ούτε και θέλει να ακούσει, να πειστεί να ασχοληθεί με τα προβλήματα της εργατικής τάξης.

β) Οι μηχανισμοί της εργοδοσίας και της κυβέρνησης μπορεί σε επίπεδο ΓΣΕΕ στη διοίκηση και στα συνέδρια να διαμορφώνουν πλειοψηφίες, αλλά στους αγώνες και στους δρόμους κρίνονται οι πραγματικοί συσχετισμοί. Και οι αγώνες του τελευταίου διαστήματος ανέδειξαν ακόμα πιο καθαρά το ΠΑΜΕ ως τον αυθεντικό εκφραστή της εργατικής τάξης που συσπειρώνει και κινητοποιεί την πλειοψηφία των εργαζόμενων της χώρας μας.

γ) Ο δρόμος της αντίστασης απέναντι στους καπιταλιστές, την Ευρωπαϊκή Ενωση και τις αντιλαϊκές κυβερνήσεις περνά μέσα από την υπερφαλάγγιση αυτής της εργατικής αριστοκρατίας.

Εργαζόμενες - εργαζόμενοι

Σήμερα πιο εύκολα γίνεται κατανοητό και αντιληπτό από όλους πόσο πιο δύσκολη και επώδυνη θα ήταν η κατάσταση για τους εργαζόμενους εάν δεν υπήρχε το ΠΑΜΕ και αν 10 χρόνια τώρα δεν αποκάλυπτε αυτή την επίθεση, δεν προειδοποιούσε και δεν προετοίμαζε τους εργαζόμενους. Εάν δεν αντιστεκόταν καθημερινά, δεν παρεμπόδιζε και δεν καθυστερούσε αυτή την επίθεση. Εάν δεν ήταν το αντίπαλο δέος για εργοδότες και κυβερνήσεις, τον εργοδοτικό και κυβερνητικό συνδικαλισμό.

Το συνέδριο αυτό όταν τελειώσει το μόνο που θα έχει μείνει θα είναι τα άδεια μπουκάλια της σαμπάνιας και του ουίσκι στις πολυτελείς "καμπάνες" των συνέδρων.

Η εργατική τάξη της χώρας μας έχει το δικό της δρόμο. Το δρόμο της συσπείρωσης στο ΠΑΜΕ. Της απομόνωσης και της καταδίκης της συγκεκριμένης πλειοψηφίας η οποία ήταν και παραμένει ο πιο πολύτιμος σύμμαχος των καπιταλιστών στην προσπάθειά τους να τσακίσουν τα δικαιώματα των εργατών.

Εργαζόμενες - εργαζόμενοι

Η καπιταλιστική κρίση κορύφωσε την επίθεση του καπιταλισμού. Η κρίση του, γέννημα των αξεπέραστων αντιθέσεών του, γίνεται το άλλοθι για την εξαπόλυση της πιο μεγάλης, της πιο γενικευμένης επίθεσης σε όποιο εργατικό δικαίωμα και κατάκτηση δεν είχαν καταφέρει τα προηγούμενα χρόνια να τσακίσουν.

Τον καπιταλισμό τον ζήσαμε και στη φάση της ανάπτυξής του και στην κρίση του. Τη διαχείρισή του τη ζήσαμε και πριν την Ευρωπαϊκή Ενωση και μέσα στην Ευρωπαϊκή Ενωση. Τον ζήσαμε και με διαχειριστή τις κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και με διαχειριστή τις κυβερνήσεις της ΝΔ.

Ο καπιταλισμός πάντα καπιταλισμός μένει. Και μόνο η κάστα των γραφειοκρατών της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ χρόνια τώρα αμετανόητα, επίμονα και σταθερά προσπαθούν να τον εξωραΐσουν στα μάτια και στη συνείδηση των εργαζομένων. Τάζουν μια πιο φιλολαϊκή διαχείρισή του, υπόσχονται για το μέλλον έναν πιο ανθρώπινο καπιταλισμό.

Η κρίση έδειξε για μία ακόμα φορά τα όρια ενός συστήματος που σαπίζει. Διέξοδο έχουν και πάλι την ίδια συνταγή. Τσάκισμα κάθε εργατικού δικαιώματος, ώστε να γίνει ακόμα πιο φτηνή η εργατική δύναμη με στόχο να αυξηθούν τα κέρδη μιας χούφτας καπιταλιστών. Δηλαδή μίας χούφτας παρασίτων, που ούτε γνωρίζουν κάτι από την παραγωγική διαδικασία ούτε ξέρουν πού είναι τα εργοστάσιά τους και που ο μόνος λόγος ύπαρξής τους είναι να αρμέγουν, να απομυζούν τον κοινωνικό πλούτο που παράγουμε οι εργαζόμενοι της χώρας μας, αλλά και του κόσμου όλου.

Οσο όμως ο εργοδοτικός και κυβερνητικός συνδικαλισμός και αν το απεύχεται, κάθε ημέρα θα γίνεται όλο και πιο φανερό ότι άλλος καλύτερος καπιταλισμός δεν μπορεί να υπάρξει. Οτι οι καπιταλιστές δεν είναι πια αναγκαίοι για την παραγωγική διαδικασία. Και όχι μόνο δεν είναι αναγκαίοι, αλλά πια αποτελούν και εμπόδιο στην ολόπλευρη ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων.

Σήμερα αν η πάλη του κάθε συνδικάτου και ιδιαίτερα του τριτοβάθμιου δεν αμφισβητεί την ανάπτυξη που έχει στο κέντρο της το καπιταλιστικό κέρδος, την ίδια την καπιταλιστική ιδιοκτησία, τότε το συνδικάτο αυτό δε διεξάγει εργατικό αγώνα. Η πάλη του δεν είναι προοδευτική. Αντικειμενικά και ανεξάρτητα από προθέσεις, ένα τέτοιο συνδικάτο είναι στήριγμα μιας αντιδραστικής πολιτικής και ο ρόλος του ζημιογόνος για την εργατική τάξη.

Για αυτό ο βασικός ρόλος και η αποστολή του ΠΑΜΕ δεν είναι και δεν εξαντλείται στην καθημερινή πάλη για την υπεράσπιση των δικαιωμάτων των εργαζομένων μόνο.

Ο βασικός στόχος και η αποστολή του ΠΑΜΕ είναι να ενώσει, να συσπειρώσει την εργατική τάξη σε ταξική βάση. Να αποτελέσει το ίδιο το ΠΑΜΕ ένα από τα πιο βασικά φύτρα του εργατικού, του λαϊκού μετώπου. Ενός μετώπου που μαζί με τους αυτοαπασχολούμενους, τους μικρούς έμπορους και βιοτέχνες, τη φτωχή και μεσαία αγροτιά, τη νεολαία θα αντιταχθεί στο ενιαίο μέτωπο των καπιταλιστών, των αστικών κομμάτων και της Ευρωπαϊκής Ενωσης και θα διεκδικήσει για λογαριασμό της εργατικής τάξης και των συμμάχων της την εξουσία.

Ορος απαραίτητος για να εφαρμοστεί ένα πρόγραμμα λαϊκής οικονομίας ώστε οι δυνατότητες της χώρας μας να αξιοποιούνται προς όφελος της πλειοψηφίας του λαού μας και να μη γίνεται κέρδος στα θησαυροφυλάκια μιας χούφτας χρυσοκάνθαρων.

ΚΑΜΙΑ ΘΥΣΙΑ για την ΠΛΟΥΤΟΚΡΑΤΙΑ

ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΣΥΜΜΑΧΙΑ για τη ΛΑΪΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ».