καημένη/

σε δόκανα ατσάλινα σ' έχουν σφιχτά

δεμένη.

Σε φτώχεψαν οι πλούσιοι, σε πείνασαν

χορτάτοι/

κι αρπαχτικά γαμψόνυχα σου βγάζουνε

το μάτι.

Ζητιάνα σε φωνάζουνε, πόρνη

σ' αποκαλούνε/

αυτοί που δεν αξίζουνε ούτε να

σε θωρούνε.

Ασέλγησαν απάνου σου ταγοί

και απελάτες/

κι αφού σε εξευτέλισαν σε σέρνουνε

στις στράτες.

Λύπη των φίλων έγινες και χλεύη

των οχτρών σου/

τον πλούτο σου ξεπούλησαν, ντροπιάζουν

το λαό σου.

διαλαλούνε/

για να κιοτέψουν τις ψυχές, μα δεν το

μαρτυρούνε.

Καμώνονται πως νοιάζονται τάχα για

τη ζωή σου/

να κόψουν θέλουν το γερό κάβο

της δύναμής σου.

Με λόγια γλυκοστάλαχτα πάνε να

σε κοιμίσουν/

και σαν τα μάτια σφραγιστούν στον τοίχο

να σε στήσουν.

Σαν όχεντρες φαρμακερές δαγκώνουν

το μυαλό σου/

και με το δηλητήριο χαλούν

το λογικό σου.

Κολάκων όχλοι, μπάσταρδοι, ευνούχοι

και προδότες/

αγύρτες χρυσοπλήρωτοι της προστυχιάς

οι δότες.

παινεμένη/

λαγοί, ποντίκια οι δειλοί με όψη

φοβισμένη.

Τρέμουν, λυγίζουν και σκορπούν φύλλα

στην ξεραΐλα,

απ' του βοριά το μούγκρισμα, της μπόρας

τη μαυρίλα.

Ζαρώνουνε σαν τα κοτιά, σέρνουνται

σα σκουλήκια/

στης γλίτσας και της σιχασιάς τα ριπαρά

τα ρείκια.

Του φόβου όμηροι θαρρείς, σαν άβουλα

μειράκια/

μοιρολογούν στα μνήματα και κλαίνε

στα σοκάκια.

Δούλοι μπροστά στ' αφεντικά σκύβουν

και προσκυνάνε/

στον ήλιο αντίκρυ δεν κοιτούν και στις

σκιές γυρνάνε.

κει πέρα/

οι δρόμοι γέμισαν φωνές που σχίζουν

τον αγέρα.

Ποιοι είναι τούτ' οι παλαβοί που αψηφούν

το φόβο/

που δε σωπαίνουν, δε λυγούν και που ζητούν

το λόγο;

Μην είν' αλαφροΐσκιωτοι, μην είναι

σαλεμένοι/

για λένε ότι έχουνε τη γούνα τους

καμένη;

Κοίτα υψώνουν τις γροθιές και οι καρδιές

φλογίζουν/

τούτοι οι απροσκύνητοι πολλά καλά

αξίζουν.

Ακου φωνάζουν δυνατά, είν'

αποφασισμένοι/

και θα νικήσουν τελικά της γης

οι κολασμένοι...