Οσοι πέρασαν από το κατώφλι του ναού της Θέμιδας γνωρίζουν πολύ καλά πως, για να βρουν το δίκιο τους, χρειάζονται γερά νεύρα, μεγάλη υπομονή και άνεση χρόνου, μέχρι να εκδικαστεί η υπόθεσή τους. Οχι πως θα άλλαζαν ουσιαστικά τα πράγματα, αν οι ρυθμοί ήταν ταχύτεροι. Τέτοιες αυταπάτες δεν υπάρχουν. Ο ρόλος της δικαστικής εξουσίας δεν μπορεί να είναι αποσπασμένος από την ταξική αποστολή του συνόλου των εξουσιών, που φροντίζουν για την κυριαρχία της άρχουσας τάξης. Αδέκαστη Δικαιοσύνη δεν υπάρχει. Υπάρχουν, βέβαια, θετικά στοιχεία σε νόμους, που αντανακλούν τον κάθε φορά συσχετισμό δυνάμεων, αλλά δεν αλλάζουν την ουσία. Ετσι, τα κρισιακά φαινόμενα του συστήματος δεν μπορεί παρά να αντανακλώνται και στη λειτουργία του δικαστικού υπο-συστήματος. Με αυτήν την έννοια, δεν μπορεί να μας αφήνουν αδιάφορους εξελίξεις και σ' αυτό το χώρο. Οι ίδιοι οι δικαστικοί υπάλληλοι και οι δικαστικοί λειτουργοί κρούουν κώδωνα κινδύνου. Εκτός από το πρόβλημα της βραδύτητας, οι πιέσεις για ακόμα ταχύτερη έκδοση των αποφάσεων, επισημαίνουν, για παράδειγμα, οι δικαστές, «μπορεί να έχουν αρνητικές επιπτώσεις στην ποιότητα του έργου τους».

Από την πλευρά της, η κυβέρνηση φροντίζει να επιβεβαιώνει πως θέλει τη Δικαιοσύνη, όχι απλά να λειτουργεί υπέρ της συντήρησης του οικονομικο-κοινωνικού και πολιτικού status, αλλά και να υπερασπίζει ένθερμα τη συγκεκριμένη κυβερνητική πολιτική. Οι κυβερνητικοί παράγοντες (Δ. Ρέππας, Χ. Παπουτσής, Μ. Σταθόπουλος), μοναχά τον τελευταίο μήνα, αρκετές φορές προέβησαν σε επικριτικές δηλώσεις για το έργο της Δικαιοσύνης, όπως η εισαγγελική έρευνα για το ναυάγιο «Σαμίνα», το πόρισμα Ντογιάκου και η επίθεση εναντίον του Ε` Τμήματος του ΣτΕ. Η κριτική, βέβαια, για τη λειτουργία της Δικαιοσύνης είναι αναγκαία και επιβεβλημένη και κανείς δεν μπορεί να είναι υπεράνω της κριτικής. Η ίδια η Δικαιοσύνη πολλές φορές δίνει αφορμές με αποφάσεις της, με ελιτίστικες αντιλήψεις κάποιων δικαστών, με επιμονή να εκδικάζουν οι ίδιοι υποθέσεις που αφορούν τα μισθολογικά τους, την άρνησή τους σε ένα «ευρύτερο εκλεκτορικό σώμα» που θα επιλέγει την ηγεσία τους κλπ. Οι πιέσεις, όμως, που ασκεί η κυβέρνηση στους δικαστές δεν αφορούν αυτή την πλευρά της στάσης τους.

Βρισκόμαστε μπροστά σε παραπέρα όξυνση της ταξικής πάλης. Η άρχουσα τάξη αξιώνει η μηχανή της καταστολής να δουλεύει από την κορφή μέχρι τα νύχια με ακρίβεια ελβετικού ρολογιού. Θέλει, φυσικά, και τους δικαστές κέρβερους. Θέλει τη Δικαιοσύνη να λειτουργεί, όχι όμως στην κατεύθυνση που οι λαϊκές ανάγκες και αυτές των εργαζομένων στη Δικαιοσύνη απαιτούν. Η διαδικασία της συνταγματικής αναθεώρησης βεβαιώνει πως η παραπέρα συρρίκνωση των όποιων δημοκρατικών κατακτήσεων πάει «αγκαζέ» με αντιδραστική στροφή και στο χώρο της Δικαιοσύνης. Και γι' αυτό δεν πρέπει να έχουν αυταπάτες ούτε οι εργαζόμενοι στη Δικαιοσύνη.