Προωθώντας τις συνταγές των διεθνών ιμπεριαλιστικών οργανισμών - ΕΕ, ΟΟΣΑ και ΔΝΤ - για μείωση των κοινωνικών δαπανών, η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, με το ψευδεπίγραφο νομοσχέδιο που παρουσίασε προχτές ο υπουργός Υγείας, Αλ. Παπαδόπουλος, έρχεται να βάλει το νυστέρι ακόμα πιο βαθιά... στο κόκαλο της δημόσιας υγείας και ειδικά στο χώρο της δευτεροβάθμιας περίθαλψης. Σαν να μην έφτανε η μέχρι σήμερα πορεία συνεχούς υποβάθμισης των δημόσιων νοσοκομείων, σε βάρος των εργαζομένων και του λαού. Ενώ, ταυτόχρονα, η πρωτοβάθμια φροντίδα υγείας είναι ουσιαστικά μηδαμινή ή ανύπαρκτη.

Κι έρχεται τώρα η κυβέρνηση, επικαλούμενη τα αδιέξοδα που δημιούργησε η αντιλαϊκή πολιτική της, να... αποσώσει το σημερινό «ανάπηρο» σύστημα δημόσιας υγείας με το νομοσχέδιο Παπαδόπουλου. Ερχεται, δηλαδή, να επιτείνει τη συρρίκνωση του δημόσιου συστήματος υγείας και, ταυτόχρονα, να ενισχύσει την επιχειρηματική δραστηριότητα της «ιδιωτικής πρωτοβουλίας», που, ήδη, γιγάντωσε με την πολιτική της μέχρι σήμερα. Βάζει το ιδιωτικό ιατρείο μέσα στα δημόσια νοσοκομεία, φορτώνοντας τα έξοδα στους χρήστες υγείας. Παράλληλα, επιχειρεί να ανατρέψει το εργασιακό καθεστώς στα νοσοκομεία - νοσηλευτικού και ιατρικού προσωπικού - ελαστικοποιώντας τις εργασιακές σχέσεις τους, με στόχο το 8ωρο, τις ασφαλιστικές και άλλες κατακτήσεις τους, ενώ καθιστά ομήρους το ιατρικό προσωπικό, με τις ανά πενταετία κρίσεις και τη μετά 15ετία... ελπίδα μονιμοποίησής τους.

Βασικός στόχος των κυβερνώντων είναι η ελαχιστοποίηση, ακόμη και ο μηδενισμός, των κρατικών δαπανών για την υγεία. Η απαλλαγή του καπιταλιστικού κράτους-στρατηγείου από τέτοιες ευθύνες και καθήκοντα. Η μεταφορά του συνολικού κόστους υγείας άμεσα ή έμμεσα - μέσω των ασφαλιστικών ταμείων - στους ασφαλισμένους, στους εργαζομένους και γενικότερα στο λαό. Και μπορεί, τόσο ο υπουργός Υγείας όσο και οι άλλοι κυβερνώντες, να λένε πολλά και ωραία λόγια στις επετείους και στα διάφορα εγκαίνια, αλλά μέχρι σήμερα αυτή την πολιτική εφαρμόζουν. Μια πολιτική, που την έχουν γνωρίσει οι ασφαλισμένοι και οι εργαζόμενοι, αφού υφίστανται ήδη τις συνέπειές της. Μια πολιτική, την οποία συνεχίζουν οι κυβερνώντες και, κυρίως, κλιμακώνουν με το προαναφερόμενο νομοσχέδιο και τα υπόλοιπα, που ήδη ετοιμάζονται. Μια πολιτική, που πρέπει να βρει απέναντί της το ενωμένο και αρραγές μέτωπο όλων των υγειονομικών, όλων των ασφαλισμένων και των εργαζομένων. Τους συντονισμένους και αποφασιστικούς αγώνες τους, για την απόκρουση των αντιδραστικών κυβερνητικών σχεδίων. Αλλος δρόμος δεν υπάρχει. Κανένας δεν μπορεί να παίζει με το τεράστιο θέμα της υγείας.