Δεν είναι της ώρας να αναλύσουμε αν και σε ποιο βαθμό ο ΣΕΒ, ως συνδικαλιστικό όργανο των βιομηχάνων, εκπροσωπεί στο σύνολό τους (και στο σύνολό του) τους βιομήχανους και τα συμφέροντά τους.

Αλλωστε, ουδέποτε οι βιομήχανοι είχαν ως βασική οδό εξυπηρέτησης των συμφερόντων τους τη ...συνδικαλιστική δράση.

*

Επίσης δεν είναι της στιγμής να καταμετρήσουμε ποιοι και πόσοι από τους βιομήχανους στοιχίζονται πίσω από την εκπροσώπησή τους από τον ΣΕΒ και ποιοι (δηλωμένα άλλωστε) έχουν διαχωρίσει τη θέση τους...

*

Το ενδιαφέρον της τρέχουσας περιόδου εστιάζεται στην τακτική των βιομηχάνων, διά των δηλώσεων του προέδρου του ΣΕΒ, να δώσουν την εικόνα ότι «κρατούν αποστάσεις» μέχρι του σημείου μάλιστα να «καταγγέλλουν» τα πολιτικά πεπραγμένα...

*

Εντούτοις, ο χρόνος που οι βιομήχανοι επέλεξαν για να «διαχωρίσουν τη θέση τους» από το πολιτικό (τους) σύστημα καθιστά το εγχείρημα θνησιγενές εν τη γενέσει του.

*

Τούτο επικυρώνεται από το γεγονός ότι αρκεί ένα απλό «ξύσιμο» της μνήμης, όσον αφορά στα λεχθέντα των βιομηχάνων, όχι στο απώτερο, αλλά στο αμέσως προηγούμενο διάστημα, που επιβεβαιώνει δυο πράγματα:

Αφ' ενός ότι οι βιομήχανοι έχουν (και παραέχουν) «δικά τους» κόμματα.

Αφ' ετέρου ότι ο ΣΕΒ δεν κατατρύχεται από δεισιδαιμονίες ή ιδιαίτερες προτιμήσεις απέναντι στο «γαλάζιο» ή στο «πράσινο». Αρκεί κάθε φορά το εκάστοτε «χρώμα» να κάνει σωστά τη «δουλειά».

Ολα τούτα, ανάλογα με την περίσταση, ο ΣΕΒ φροντίζει και να τα αναγνωρίζει και να τα διαδηλώνει.

*

Για του λόγου το αληθές, ας δούμε μερικές τέτοιες δημόσιες διακηρύξεις:

*

(Δημήτρης Δασκαλόπουλος, πρόεδρος του ΣΕΒ, 22 Νοέμβρη 2006)

*

Αυτά έλεγε ο ΣΕΒ και ο πρόεδρός του λίγο πριν τις εκλογές του 2007, σε εκδήλωση του ΙΣΤΑΜΕ (σ.σ.: το επίσημο ίδρυμα μελετών του ΠΑΣΟΚ). Ηταν τότε που το φλερτ ΠΑΣΟΚ - ΣΕΒ, όπως διαπιστώνουμε από την παραπάνω τοποθέτηση, έφτασε μέχρι την δημοσιοποίηση ...ανήθικων προτάσεων για «συγχώνευση» του ΣΕΒ με το ΠΑΣΟΚ!

Βασίμως μπορούμε να υποθέσουμε ότι τότε,

όταν το ΠΑΣΟΚ εγγυόταν με τις μελέτες του την εφαρμογή της «Στρατηγικής της Λισαβόνας» (σ.σ.: περιλαμβάνει την κατεύθυνση της ΕΕ για τη διάλυση του Ασφαλιστικού, την κατάργηση κάθε έννοιας εργασιακών σχέσεων και όλων όσα σήμερα εφαρμόζει το ΠΑΣΟΚ),

ο κύριος Δασκαλόπουλος ούτε «ψείρα» ήταν, ούτε στο «γιλέκο» είχε ανέβει, κατά την μεγαλοπρεπή ρήση του κ. Καστανίδη...

*

Ανέδειξαν με την ψήφο τους μια ισχυρή κυβέρνηση, δίνοντάς της την εντολή να ασκήσει την ισχυρή διακυβέρνηση που απαιτούν οι καιροί και η οριακή κατάσταση του τόπου.

Χρέος όλων μας, πλέον, είναι να συμβάλουμε, ο καθένας από την πλευρά του, στο δύσκολο έργο μιας πραγματικής εθνικής αλλαγής, που δεν μπορεί να περιμένει».

(Δημήτρης Δασκαλόπουλος, πρόεδρος του ΣΕΒ, 5 Οκτώβρη 2009)

*

Σπανίως συναντά κανείς στις μέρες μας τέτοιους διθυράμβους, αφιερωμένους στην εκλογική επικράτηση ενός κόμματος.

Ακόμα και τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ, κι όταν πια οριστικοποιήθηκε η εκλογική τους επικράτηση, απέφυγαν να πανηγυρίσουν με τέτοιο απροκάλυπτο τρόπο. Προσπάθησαν να τηρήσουν τα προσχήματα.

Δήλωση, όπως αυτή που διαβάσατε, δεν έκανε ούτε καν ο γραμματέας του ΠΑΣΟΚ, ούτε κι αυτός ο ίδιος ο Παπανδρέου.

Κι όμως, κάποιοι, από την Κυριακή το βράδυ, δεν μπορούσαν να κρυφτούν με τίποτα. Ενας από αυτούς ήταν και ο πρόεδρος του ΣΕΒ, ο κ. Δασκαλόπουλος.

Σε αυτόν, όπως είδαμε, ανήκει η δήλωση περί «νέας αφετηρίας», «νέου ξεκινήματος», «ισχυρής διακυβέρνησης» και «πραγματικής εθνικής αλλαγής», που συνιστά - κατά τους βιομήχανους - η νίκη του ΠΑΣΟΚ!

Ούτε 24 ώρες, δηλαδή, από την άνοδο του κ. Παπανδρέου στην πρωθυπουργία, και οι «μη προνομιούχοι» ψηφοφόροι του, οι βιομήχανοι, δεν μπορούσαν να συγκρατήσουν τη χαρά τους!

*

(Δημήτρης Δασκαλόπουλος, πρόεδρος ΣΕΒ, 18 Οκτώβρη 2009)

*

Τούτο το νέο σκίρτημα χαράς εκδηλώθηκε από την «ψείρα» (σ.σ.: συγγνώμη, τον πρόεδρο του ΣΕΒ θέλαμε να πούμε) μόλις λίγη ώρα αφότου ο κ. Παπανδρέου είχε ολοκληρώσει την ανάγνωση των προγραμματικών δηλώσεων της κυβέρνησής του στη Βουλή.

*

(Δημήτρης Δασκαλόπουλος, πρόεδρος του ΣΕΒ, 21 Απρίλη 2010)

*

Ετσι προϋπάντησε ο ΣΕΒ την απόφαση του ΠΑΣΟΚ να προσκαλέσει για απόβαση στην Ελλάδα τα κοράκια της ΕΕ και τα βαμπίρ του ΔΝΤ.

***

Εν κατακλείδι:

Ο ΣΕΒ διά του προέδρου του, με τον όψιμο «καταγγελτικό» λόγο του των τελευταίων 24ώρων, επιδόθηκε σε μια προσπάθεια με δυο στόχους:

*

ΠΡΩΤΟΝ, επιχείρησε (και εδώ το έπραξε για λογαριασμό όλων των βιομηχάνων) να «βγάλει την ουρά του επ' έξω» από τη χρεοκοπία ενός οικονομικού μοντέλου το οποίο οδήγησε την Ελλάδα και το λαό της εδώ που οδήγησε.

*

ΔΕΥΤΕΡΟΝ, επένδυσε και τροφοδότησε τον άκρατο λαϊκισμό τού «όλοι ίδιοι είναι» και για να παραστήσει ότι συμβαδίζει με το «κοινό περί δικαίου αίσθημα», για να δείξει ότι και οι βιομήχανοι είναι άνθρωποι που - όπως ο λαός - βλέπουν στα κόμματα και στα πρόσωπα του δικομματισμού τους υπαίτιους της πολιτικής που οδήγησε στη χρεοκοπία, επιδίωξε να «αποκηρύξει» τους... καλύτερους συνεργάτες της τάξης τους!

*

Τα παραπάνω σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να οδηγήσουν σε συνειρμούς «σινεφίλ» τύπου και σε αντιστίξεις με την πολύ γνώριμη σεναριακή μανιέρα που ακολουθείται στις γκανγκστερικές ταινίες. Εκεί όπου οι ιθύνοντες νόες των εγκλημάτων, όταν σκουραίνουν τα πράγματα, βγάζουν στη σέντρα τα εκτελεστικά τους όργανα, για να διασώσουν το τομάρι τους...

Αλλο πράγμα ο κινηματογράφος, άλλο πράγμα η πραγματική ζωή.

Αλλωστε, στον κινηματογράφο, ο θεατής - αυτό είναι το ωραίο με τον κινηματογράφο - γνωρίζει πάντα τι κρύβεται πίσω από τέτοιου είδους τεχνάσματα.