Η Βουδαπέστη ήταν κατάλευκη. Το χιόνι είχε καλύψει τα πάντα. Τους δρόμους, τα μονοπάτια, τις πινακίδες των στάσεων των λεωφορείων, τις γραμμές των τραμ ή τρόλεϊ και τον προσανατολισμό μου.

Περπατώντας, εκτός οδικού χάρτη, βουτώντας μέχρι τη μέση της γάμπας στο χιόνι, έφτασα ύστερα από διάφορες παρακαμπτήριες στο ξενοδοχείο, όπου έμενα, κοντά στο Κοινοβούλιο για να βλέπω τον Δούναβη.

Μόλις την προηγούμενη μέρα είχα επισκεφθεί τους φίλους μου στο χωριό Μπελογιάννης, αλλά δεν έτυχε να μου πει κάποιος το δελτίο καιρού για την επομένη.

Ισως να μην είναι συνήθειά τους, να νόμιζαν ότι άκουγα το δικό τους δελτίο καιρού ή οτιδήποτε άλλο.

Νόμιζα πως όπως μπορούσα να διαβάζω ανάμεσα στις γραμμές, ύστερα από δεκάδες χρόνια αναγνωστικής εμπειρίας, ότι είχα μάθει και να ακούω ανάμεσα στις προφορικές προτάσεις.

Στεκόμουν πίσω από το παράθυρο απολαμβάνοντας τη λευκότητα του χιονιού, χωρίς να νιώθω το κρύο του, ούτε τι έκρυβε από κάτω ή τι θα φανερωνόταν όταν έλιωνε.

Το τοπίο το ήξερα, αλλά είχα παρατηρήσει από το παρελθόν ότι μετά από μια πλημμύρα, ή το λιώσιμο του χιονιού, μια καταιγίδα, ή μια άμπωτη παρουσιάζονται σκόρπια διάφορα μικροαντικείμενα και μικροοργανισμοί.

Κάθησα απέναντι στην οθόνη να το παρακολουθήσω.

Ενας Αγγλος ανταποκριτής στο Βερολίνο ρωτούσε ένα Γερμανό βουλευτή - η ταυτότητά του χυνόταν επάνω, του από μαλλιά και κούρεμα μέχρι γυαλιά και γραβάτα (δεν υπονοώ καθόλου αυτό που συμβαίνει τώρα στην Αριζόνα των ΗΠΑ, όπου μπορεί να συλληφθεί κάποιος επειδή, κατά τον αστυνομικό, έχει μεξικάνικα χαρακτηριστικά λαθραίου), με μια γερμανική προφορά στο w -β, να απαντά στις ερωτήσεις του δημοσιογράφου.

Βρίσκονταν στο πεζοδρόμιο ενός πολύ μακρύ δρόμου και η συνέντευξη ήταν ζωντανή.

Ο βουλευτής απαντούσε στον ανταποκριτή με μετρημένα λόγια.

Δημοσιογράφος: Πώς νομίζετε πως θα λειτουργήσει η κυβέρνηση, τώρα που μετακόμισε από τη Βόννη στο Βερολίνο;

Βουλευτής: Είναι μια καλή κίνηση. Η Γερμανία έχει μια αποστολή να φέρει εις πέρας.

Κατατρόμαξα.

Είχα δει την αποστολή της σιδερόφραχτης Γερμανίας τη δεκαετία του 1940 στην Καλλιθέα της Αθήνας.

Χτυπούσε στις μπότες τους, στο στήθος τους με τη μεταλλική ταμπέλα των SS, στο κράνος τους με τους μαύρους αγκυλωτούς σταυρούς.

Δεν υπάρχει λόγος να μου τα θυμίζει πάλι η Γερμανία.

Τα παιδιά δεν ξεχνούν.