Δυό κόκαλα! Τόσα αρκούν για να 'σαι ευτυχισμένος.

Το λένε και το γράφουν, το εικονογραφούν, το αναλύουν σε τηλεοπτικές εκπομπές, έρχονται και ειδικοί που βεβαιώνουν πως πράγματι αρκούν δυό κόκαλα και λίγο νερό για ένα γεύμα που δεν έχει να ζηλέψει τίποτα απ' ό,τι σερβίρεται σε άλλα τραπέζια.

Αφελής ερώτηση: Τα κόκαλα είχαν γύρω τους κρέας; Σε ποιανού την κατσαρόλα θα βράσει το κρέας που δεν είναι μαζί με τα δικά μας κόκαλα; Γιατί εκείνος έχει δικαίωμα στο κρέας κι εμείς όχι;

Αν πεις σ΄ έναν εργάτη ότι το αφεντικό του πεινάει και άρα το κράτος πρέπει να τον συνδράμει, θα βάλει τα γέλια.

Αν πεις σ' έναν εργάτη ότι ο νόμος υπάρχει για να τον προστατεύει, θα βάλει επίσης τα γέλια.

Ωσπου έρχεται η στιγμή που το γέλιο παγώνει στα πρόσωπα.

Είναι η στιγμή που νιώθεις πως όλη η ζωή σου είναι μια τραγωδία.

Είσαι, όμως, ακόμα μακριά απ' τη στιγμή που την τραγωδία της ζωής σου θα την κάνεις με τη συνειδητή πράξη σου Υμνο στη Χαρά.

Μέχρι τότε, ανέλυε ένα προς ένα όσα σου πλασάρουν σα νέο:

Η μέθοδος είναι παλιά. Για κάθε κυβερνητική πράξη προηγείται ένα μπαράζ προπαγάνδας που κάνει την «κοινή γνώμη» να ζητάει να αποφασίσει η κυβέρνηση αυτό που ήδη έχει αποφασίσει η κυβέρνηση. Κάθε φορά που επρόκειτο να αυξηθεί ο αριθμός των αστυνομικών γέμιζαν σελίδες τα ρεπορτάζ με αυτό ή εκείνο το είδος εγκληματικότητας. Οταν στήθηκαν οι συνοριακοί αστυνόμοι, όλα τα ρεπορτάζ μιλούσαν για τα τρύπια σύνορα. Μετά οι συνοριακοί εγκαταστάθηκαν στην Ομόνοια. Οταν έφερναν τους ειδικούς φρουρούς, τα ρεπορτάζ έλεγαν πως μάχιμοι αστυνομικοί δεν μπορούν να αντιμετωπίσουν το έγκλημα γιατί φρουρούν τις κυρίες των κυρίων, γι' αυτό προσλήφθηκαν ειδικοί φρουροί. Μετά οι ειδικοί φρουροί άρχισαν να ελέγχουν όσους έφταναν κοντά στο χώρο μιας διαδήλωσης.

Τα «ΕΚΑΜ», «ΟΠΕΚΑΜ» και διάφορες ομάδες που ψάξε θυμίσου τα αρχικά τους, έχουν μια ανάλογη ιστορία. Από το 2000 μέχρι τώρα ο αριθμός των αστυνόμων αυξάνεται διαρκώς και τόσο που σε λίγο μόνοι τους θα είναι όσοι και όλοι μαζί οι άλλοι δημόσιοι υπάλληλοι. Ηδη τη θέση του εφοριακού την πήραν αστυνόμοι (δες την ιστορία με τα νοσοκομεία). Και στο μεταξύ το κεφάλαιο οργώνει και στο χώρο της Υγείας.

Τι είναι αυτό που κάνει ένα κράτος να μειώνει τους γενικούς υπαλλήλους του και να αυξάνει αυτούς ακριβώς που αναφέρονται στην καταστολή; Ο,τι ακριβώς κάνει ένα κράτος από ένα σημείο και μετά να αντικαθιστά τους στρατεύσιμους με μισθοφόρους.

Και ήμαστε ακόμα στην αρχή. Κάποιος χτες πανηγύριζε σε ένα κανάλι γιατί, λέει, ορίστηκε εισαγγελέας που έχει ειδικότητα να κυνηγά πολιτικούς!

Δεν είναι αναγκαίο να επαναληφθεί κατά γράμμα η ιστορία της Ιταλίας για να αμερικανοποιηθεί η πολιτική ζωή. Φτάνει που ο δρόμος είναι ο ίδιος. Η επιχείρηση «καθαρά χέρια» στη γειτονική χώρα ούτε την εγκληματικότητα μείωσε, ούτε, βεβαίως, το κεφάλαιο αντιμετώπισε. Αντίθετα, έκανε πιο ισχυρό ακριβώς αυτό το καθεστώς που βασίζεται στο μέγα έγκλημα, την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Αυτό που προς το παρόν εκεί, βγήκε από τη μέση, είναι το εργατικό κίνημα. Η μέθοδος είναι πλέον γνωστή: Μια φασιστική ομάδα χτυπούσε τρένα και φούντωνε μετά η ανάγκη για μεγαλύτερη αστυνόμευση, μια άλλη ομάδα με «κόκκινη προβιά» παρίστανε τον λαϊκο τιμωρό και φούντωνε μετά η ανάγκη για αστυνομική προστασία της δημοκρατίας. Από κοντά η δεμένη στο άρμα του κεφαλαίου ηγεσία του συνδικαλιστικού κινήματος έκανε όσα έπρεπε για να παραδώσει τους εργάτες άκλαφτους.

Πειράματα, ανάλογα έχουν γίνει και εδώ. Μην πετάς τίποτα και κράτα στα υπόψη την δήθεν αθώα αγανάκτηση κάποιου ανώνυμου ανώτατου δικαστικού που επικαλέστηκε χτες η «Ελευθεροτυπία». Είπε, «αχ ρε Κουφοντίνα, βιάστηκες να παραδοθείς». Κατανοητή η προτροπή. Παίρνει τη θέση της δίπλα στην ανακοίνωση Βγενόπουλου για τα τραγικά προβοκατόρικα γεγονότα στη Μαρφίν της Σταδίου, και αυτήν των «πυρήνων», για να είναι ακόμα πιο καθαρό πως όσο η ταξική αντιπαράθεση θα οξύνεται, τόσο πιο επικίνδυνη θα γίνεται η αστική τάξη στην προσπάθειά της να αντιμετωπίσει ένα εργατικό κίνημα, με κάθε μέσο. Και με τους προβοκάτορές της των φανερών και μυστικών υπηρεσιών της.

Απέναντι σε μια εξαιρετικά σκοτεινή κατάσταση που διαμορφώνεται γύρω μας, το λαϊκό κίνημα έχει να αντιπαραθέσει τη δράση του στο φως της μέρας. Εργάτη τον εργάτη, υπάλληλο τον υπάλληλο, πόρτα την πόρτα, με τον «902», με τον «Ριζοσπάστη», την αφίσα, την προκήρυξη, να επιμείνει στην ανάλυσή του για την πηγή του κακού, να επιμείνει στην οργάνωση έτσι που να μην αφήνει χαραμάδα να δράσει ο προβοκάτορας.

Εχουμε σπουδαίους αγώνες μπροστά. Η ταξική αντιπαράθεση θα ενταθεί κι άλλο, κι όσο πιο έντονη είναι η λαϊκή πάλη τόσο πιο έντονη και περισσότερη θα είναι η πολύμορφη αντίδραση.

Δεν θα μας νικήσουν. Αργά ή γρήγορα θα ηττηθούν.