Τα κείμενα στον αστικό Τύπο πρέπει να τα βλέπεις σαν τις ψηφίδες ενός μωσαϊκού. Να μην ξεγελιέσαι ποτέ από αυτήν ή την άλλη λάμπουσα πέτρα, να βλέπεις όλη την εικόνα.

Για να μπορείς να καταλάβεις πως όταν ένα έντυπο της αστικής τάξης δήθεν κλαίει γιατί όλες οι γυναίκες θα βγαίνουν στη σύνταξη στα 65, εστιάζει την προσοχή μόνο σ' ένα δέντρο, αυτό που έτσι κι αλλιώς το βλέπουν όλοι, για να κρύψει το δάσος, το περιεχόμενό του δηλαδή που είναι ένα μεγάλο πλέγμα αντεργατικών ρυθμίσεων με τελικό αποτέλεσμα την όλο και πιο φτηνή εργατική δύναμη, τα όλο και περισσότερα κέρδη για το κεφάλαιο.

Καταλαβαίνουν ότι κάθε ξεχωριστό αντεργατικό μέτρο εξεγείρει αυτήν ή την άλλη ομάδα εργατών που το νιώθει στο πετσί της. Αυτό που θέλουν να αποφύγουν είναι όλοι μαζί οι εργάτες να καταλάβουν ότι δεν υπάρχουν ξεχωριστά αντεργατικά μέτρα, αλλά μια πολιτική που υπηρετεί μια οικονομία. Αυτό που θέλουν να αποφύγουν είναι τη συνείδηση ότι αυτήν την πολιτική, την συνολικά αντεργατική, δεν την αντιμετωπίζει κανείς παλεύοντας για το ξεχωριστό δίκιο του, αλλά αντιπαλεύοντας την ίδια την αιτία που γεννά την εκμετάλλευση.

Οι συνεχείς αναφορές στα αστικά έντυπα σ' αυτήν ή την άλλη πλευρά της αντεργατικής πολιτικής, χωρίς να συνδέεται αυτή με την αιτία της, βοηθάνε - διατηρούν την πολυδιάσπαση των εργατών. Ετσι που όσο ο καθένας παλεύει για το επιμέρους του, να έρχεται πιο κοντά η ώρα που η αστική τάξη θα μπορεί να πανηγυρίζει ότι «τα δύσκολα περάσανε».

Οι άνθρωποι της δουλειάς πρέπει να κλείσουν αυτιά και μάτια σ' ό,τι αφορά στο αστικό πολιτικό σύστημα. Να βάλουν πλώρη για το δικό τους δρόμο. Ενάντια στα μονοπώλια, ενάντια στους πολιτικούς της αστικής τάξης και την πολιτική τους, για ισχυρή λαϊκή συμμαχία που θα στηρίζεται σ' ένα κοινό σχέδιο για μια οικονομία χωρίς καπιταλιστές και μια εξουσία από και για το λαό.

Αυτός είναι και ο φόβος των αστών. Οτι ένας λαός που θέλει να είναι νοικοκύρης στον τόπο του, θα γυρίσει την πλάτη σε κάθε αγωνία των αστών και θα τραβήξει μπροστά. Αυτόν τον ξενοδόχο φοβούνται.

Ολα τα σφυριά πρέπει να χτυπούν για να επιβεβαιωθεί αυτός ο φόβος.

Γιατί είναι σε διαρκή σύγκρουση αυτοί οι δύο κόσμοι. Γιατί είναι μία η πολιτική που εφαρμόζεται από αυτόν ή τον άλλο εκφραστή των συμφερόντων του κεφαλαίου. Γιατί όσο κι αν θέλουν δεν μπορούν να κρύψουν τι συμβαίνει στα σαλόνια που γλεντούν αυτοί και τι στα αλώνια όπου θερίζεται από μια ενιαία και αδιαίρετη πολιτική η εργατική τάξη.

Ασχετα: Να 'σαι ο γονιός του παιδιού που θα μείνει ανάπηρο, επειδή έλειπαν, λέει, τα υλικά στο νοσοκομείο και να διαβάζεις παράλληλα την εντολή για νέες περικοπές στις γάζες. Ούτε ψύλλος στον κόρφο αυτωνών που σου χαλάσαν το παιδί. Οχι οι γιατροί, αλλά εκείνοι που δήθεν κυνηγάνε τη σπατάλη στα νοσοκομεία για να κόψουν κι άλλο την κρατική χρηματοδότηση, για να παραδώσουν στο μεγάλο κεφάλαιο ό,τι έχει απομείνει.

Ο Πάγκαλος χτες το βράδυ τόνισε το γεγονός ότι οι τραπεζίτες χειροκρότησαν όρθιοι τον Παπανδρέου. Για καλό το είπε. Εμείς κρατάμε την εκτίμηση που τρέφουν οι τραπεζίτες στον Παπανδρέου και την σημειώνουμε προς χρήση από αυτούς που παθαίνουν κάθε μέρα από τους τραπεζίτες και την κυβέρνησή τους. Αλλοι κόσμοι.