Με έναν ύπουλο λόγο, ο Μπ. Παπαδημητρίου γράφει στην «Καθημερινή» του Σαββάτου: «Στις δημοκρατίες, η διαφορετική γνώμη προστατεύεται. Οπως η ελεύθερη πολιτική, συλλογική ή ατομική, δραστηριότητα. Στις φιλελεύθερες δημοκρατίες προστατεύεται με ξεχωριστή επιμονή και η διαφορετικότητα (...) Το Κομμουνιστικό Κόμμα είναι ο μόνος πολιτικός σχηματισμός που, από τη μεταπολίτευση του '74 και μέχρι σήμερα, χαίρει ξεχωριστής και ενισχυμένης ασυλίας. Το κόμμα αυτό έχει καταλάβει διακεκριμένο στασίδι στο πολιτικό σκηνικό, αν και εμπράκτως, όσο και επιδεικτικά, αγνοεί τη βάση της κοινωνικής ελευθερίας, όπως διασφαλίζεται με τους στέρεους, πλέον, δημοκρατικούς θεσμούς που διαθέτει η χώρα». Λέει ψέματα. Κι αυτός και η τάξη που υπηρετεί. Κρύβουν ότι η ψευδεπίγραφη «δημοκρατία» τους σταματάει έξω από τις μάντρες των εργοστασίων και τους καταπέλτες των πλοίων. Οτι το αστικό πολιτικό σύστημα δέχεται τη διαφορετική φωνή μέχρι εκεί που δεν απειλούνται τα κέρδη και τα συμφέροντα του κεφαλαίου. Στο ΚΚΕ, το αστικό σύστημα δεν έδωσε ποτέ ασυλία, ούτε έδειξε ανοχή. Οταν η ταξική πάλη οξύνεται, προπομπός κάθε χτυπήματος στο λαϊκό κίνημα είναι το χτύπημα στο ΚΚΕ. Το ίδιο συμβαίνει και τώρα. Αυτό επιδιώκει και ο Παπαδημητρίου με τον άτιμο αντιΚΚΕ λόγο του.

Ο δημοσιογράφος της «Καθημερινής», ομίλου ιδιοκτησίας ΜΜΕ και πλοίων του Αλαφούζου, ανακαλύπτει ότι το ΚΚΕ «διατηρεί την πλήρη συσκότιση στα οικονομικά του». Κερί στ' αυτιά τους βάζουν τα παπαγαλάκια του κεφαλαίου κάθε φορά που το Κόμμα λέει πως τα οικονομικά του είναι διαφανέστατα και υπόκεινται σε όλους τους νόμιμους ελέγχους. Αλλο πράγμα επιδιώκουν. Να δώσει το ΚΚΕ τα ονόματα των χιλιάδων ανθρώπων του μόχθου που το ενισχύουν από το υστέρημά τους. Γιατί πιστεύουν πως έτσι θα το στριμώξουν, να γίνει του χεριού τους, δίνοντας βορά στο κράτος τους τα μέλη και τους φίλους του. Με τον καημό θα μείνει ο Παπαδημητρίου και τα αφεντικά του. Και επειδή ξέρουν πως στο ΚΚΕ δεν μπορούν να αντιπαρατεθούν με πολιτικά επιχειρήματα, προσπαθούν να το χτυπήσουν οι δόλιοι με άτιμα μέσα. Ο Παπαδημητρίου αναμασά τον ομόσταβλό του Τέλλογλου και λέει πως το ΚΚΕ «συστηματικά παρεμβαίνει σε ανταγωνισμούς επιχειρηματικών συμφερόντων (...) Ποτέ όμως και τίποτε δεν αποδείχτηκε κατά τρόπο οριστικό, επιτρέποντας όμως στη φήμη να εδραιωθεί. Η τρέχουσα κρίση (...) αναδεικνύει κρυμμένες πλευρές των σχέσεων που έχει εξυφάνει ο συγκεκριμένος πολιτικός σχηματισμός με τα "αφεντικά" που εκμεταλλεύονται τον σχετικό τζίρο. Η περίπτωση της εμπορευματικής ναυτιλιακής γραμμής Κόρινθος - Ραβένα και ο αυτονόητος ανταγωνισμός με την παράλληλη γραμμή Πάτρα - Ανκόνα έφερε στην επιφάνεια τη "μέθοδο ΚΚΕ" στους ενδοκαπιταλιστικούς πολέμους».

Βρώμικος μέχρι το μεδούλι. Λέει πως τίποτα δεν μπορεί να αποδείξει, αλλά παρ' όλα αυτά ισχυρίζεται πως το ΚΚΕ καθορίζει την πολιτική του δράση με γνώμονα συγκεκριμένα επιχειρηματικά συμφέροντα. Προσπαθεί να σπείρει σύγχυση στο λαό. Να πείσει πως όλοι είναι σαν τα μούτρα τα δικά του και των αφεντικών του, σαν τάξη. Στήνει συνειδητά την προβοκάτσια, ξέροντας πως κάθε άλλος τρόπος να χτυπήσει το ΚΚΕ και τους αγώνες των εργαζομένων έχει ξοφλήσει. Στο απόγειο της ατιμίας, καλεί το ΚΚΕ να υπερασπιστεί τα «διεθνικά» συμφέροντα της ντόπιας αστικής τάξης. Λέει: «Οταν βλάπτεται η "αυλή του κόμματος", ο Περισσός, με την πολιτική του παρέμβαση, αδιαφορεί για την όποια αλληλεγγύη μεταξύ εργαζομένων, εθνική ή διεθνική, θα μπορούσε να υπάρξει (...) προτιμά να κλωτσάει την ευκαιρία να πάρει ο Πειραιάς και άλλα ελληνικά λιμάνια τη μερίδα του λέοντος από την αναβάθμιση της τουριστικής αγοράς της Μεσογείου». Απαιτεί ο δύστυχος από το ΚΚΕ να παλέψει για κρουαζιερόπλοια γεμάτα με ναυτεργάτες - δούλους, για να κερδίζει το εφοπλιστικό και το τουριστικό κεφάλαιο νέες μπίζνες στη Μεσόγειο και έτσι να παίρνουν κομμάτι από την πίτα και οι ντόπιοι εφοπλιστές και «τουρ οπερέιτορς», στο όνομα της «ανάπτυξης», δηλαδή της μεγέθυνσης του κεφαλαίου. Που σαπίζει τη ζωή των εργατών για να ικανοποιεί την αχόρταγη όρεξή του για κέρδη. Την καπιταλιστική διεθνοποίηση και ξεζούμισμα των εργατών τη βαφτίζει «διεθνισμό», που το ΚΚΕ αρνείται. Για το ΚΚΕ εθνικό και διεθνικό ταυτόχρονα συμφέρον είναι να έχουν δουλειά με πλήρη δικαιώματα Ελληνες και ξένοι εργάτες, κόντρα στα συμφέροντα για παράδειγμα των εφοπλιστών που έχουν τα καράβια τους υπό λιβεριανή σημαία, όπως ο Αλαφούζος, για να έχουν μειωμένα, ανασφάλιστα πληρώματα με μισθούς πείνας και να τα θαλασσοπνίγουν χωρίς έλεος. Και επειδή το ΚΚΕ και το ταξικό κίνημα τους χαλούν τη δουλειά με τη δράση τους, χρησιμοποιούν το βρώμικο ενδοκαπιταλιστικό ανταγωνισμό τους για να προσάψουν στο ΚΚΕ ταχτική υπεράσπισης των καπιταλιστών αντιπάλων τους. Συνειδητή ταχτική διασποράς φημών και ψέματος για να κάνουν αληθοφανή τον αντικομμουνισμό τους. Πιστεύουν πως έτσι θα σπιλώσουν το ΚΚΕ. Με την όρεξη θα μείνουν. Και με τον εφιάλτη του αγωνιζόμενου λαού να στοιχειώνει τον ύπνο και τον ξύπνιο τους.