Το μαρξιστικό περιοδικό «Ρότφουξ» (όργανο του DKP των συνοικιών του Βορειοανατολικού Βερολίνου) στα τέλη Αυγούστου και Οκτώβρη δίνει την ακόλουθη εικόνα για την κατάσταση στο γερμανικό και κομμουνιστικό κίνημα και για την ανάγκη δημιουργίας ενός ενιαίου κομμουνιστικού κόμματος.

Στο τεύχος του Αυγούστου το στέλεχος Μαγιόροβ γράφει:

«1. Ενα μεγάλο μέρος των Γερμανών κομμουνιστών εξακολουθεί να ανήκει ακόμα στο ΚΟΔΗΣΟ. Οι σύντροφοι αυτοί δεν είναι ευχαριστημένοι με την κούρσα (την πολιτική) της ρεφορμιστικής ηγεσίας, αλλά μένουν ακόμα στο παλιό αυτό κόμμα και δε δείχνουν προθυμία να το εγκαταλείψουν, μια και προς το παρόν δε βλέπουν ακόμα καμιά εναλλακτική λύση.

2. Η Κομμουνιστική Πλατφόρμα (KPF) του ΚΟΔΗΣΟ πιάνει μόνο ένα κομμάτι των κομμουνιστών του ΚΟΔΗΣΟ. Αυτή προς το παρόν φαίνεται να μη θεωρεί σκόπιμο την οργανωτική ρήξη με τους οπορτουνιστές.

3. Το Κομμουνιστικό Κόμμα Γερμανίας (KPD), που δημιουργήθηκε το Γενάρη του 1990 ως απάντηση στο «έκτακτο συνέδριο» της ομάδας Γκίζι, παρέμεινε ένας ανεξάρτητος σχηματισμός και προς το παρόν δεν έχει προοπτική να αποκτήσει μεγαλύτερη σημασία.

4. Μερικές χιλιάδες κομμουνιστές ανήκουν στο DKP (Γερμανικό Κομμουνιστικό Κόμμα). Ανάμεσά τους είναι και Ανατολικογερμανοί κομμουνιστές, που εγκαταλείψανε το ΚΟΔΗΣΟ ή που μπήκαν στο DKP απευθείας από το SED (Θ. Β. το Ενιαίο Σοσιαλιστικό Κόμμα Γερμανίας της ΓΛΔ).

Το DKP - Ost (της Ανατ. Γερμανίας) αποτέλεσε ντε φάκτο μια νεοσύστατη οργάνωση στα πλαίσια ενός ιστορικού δυτικογερμανικού κόμματος (του DKP). Αυτό το γεγονός δεν επιτρέπεται να παραγνωριστεί, μια και στους Ανατολικογερμανούς κομμουνιστές είχε διαμορφωθεί, περισσότερο από κάθε άλλη κοινωνική ομάδα, η συνείδηση ενός πραγματοποιούμενου σχηματισμού σοσιαλιστικού έθνους, της ΓΛΔ... Αυτοί οι Ανατολικογερμανοί σύντροφοι από το 1989-'90 είναι ενωμένοι σε ένα κόμμα με θαρραλέους και δοκιμασμένους στον αγώνα συντρόφους του DKP από τη Δύση. Απ' αυτό προέκυπτε μια μοναδική ευκαιρία. Τα δύο αυτά ρεύματα εμπειρίας θα μπορούσαν να συγχωνευτούν σε μια ως τώρα πρωτόφαντη μείξη, από την οποία θα αναδείχνονταν ένα ποιοτικά νέο κόμμα. Αυτή την άποψη Ανατολικογερμανών κομμουνιστών δεν τη συμμερίστηκε η κομματική διεύθυνση (του DKP) στο Εσσεν. Ετσι το Γερμανικό ΚΚ (DKP) στην Ανατολική Γερμανία γίνεται αποδεκτό με δισταγμό. Ναι μεν αυξάνεται ο αριθμός των μελών του, αλλά σε σχέση με το υπάρχον δυναμικό (κομμουνιστών) πολύ αργά.

5. Τελικά, υπάρχουν πολλοί κομμουνιστές της ΓΛΔ, που μετά το 1989 εγκαταλείψανε το ΕΣΚΓ ή το ΚΟΔΗΣΟ και προς το παρόν είναι ανοργάνωτοι ή είναι σε αναζήτηση μιας νέας πολιτικής εστίας».

Ο συγγραφέας ασχολείται στη συνέχεια με το θέμα της ενότητας του κομμουνιστικού κινήματος και την ανάγκη της μεταφοράς της έδρας του στο Βερολίνο. Γράφει σχετικά:

«Σήμερα, δέκα χρόνια μετά την αντεπαναστατική συντριβή του ΕΣΚΓ ως μαρξιστικού-λενινιστικού κόμματος, πρέπει να αναζητηθούν και να βρεθούν δρόμοι για να προσεγγίζουν αυτοί οι διαφορετικοί κομμουνιστικοί σχηματισμοί και να συνδεθούν σε κοινές δράσεις. Οι ελπίδες μιας γρήγορης δημιουργίας ενός μεγάλου κομμουνιστικού κόμματος δεν εκπληρώθηκαν. Απέτυχε η προσπάθεια ανακοπής της πολιτικής-ιδεολογικής κατάπτωσης του ΚΟΔΗΣΟ. Το ΚΚΓ δεν μπόρεσε να διευρύνει την επιρροή του και το Γερμανικό ΚΚ (DKP) με το ως τώρα στιλ της πολιτικής του απέναντι στην Ανατολή έχει λίγες προοπτικές να αναπτυχθεί σε μεγάλο κόμμα στην πρώην ΓΛΔ.

Η τύχη ενός μελλοντικά μεγαλύτερου και ενιαίου κομμουνιστικού κόμματος της ΟΔΓ θα κριθεί στην Ανατολική Γερμανία. Το γεγονός ότι σήμερα σε ολόκληρο το πρώην έδαφός της ένα σημαντικό τμήμα εκλογέων - διαφορετικά είναι στη Δύση - ψηφίζει το ΚΟΔΗΣΟ, που στα μάτια του πληθυσμού είναι αριστερό σοσιαλιστικό κόμμα, αυτό το γεγονός δείχνει καθαρά ότι το ειδικό βάρος των Γερμανών κομμουνιστών βρίσκεται στην Ανατολή. Γι' αυτό είναι ακόμα πιο ακατανόητο ότι η ηγεσία του DKP εξακολουθεί να έχει την έδρα της ακόμα στο Εσσεν. Η κεντρική διεύρυνση ενός κομμουνιστικού κόμματος Γερμανίας πρέπει να είναι στην πρωτεύουσα. Εδώ ζουν οι περισσότεροι κομμουνιστές της Γερμανίας».

Ενα επιχείρημα των Δυτικογερμανών κομμουνιστών είναι, κατά τη γνώμη του αρθρογράφου, ξεπερασμένο:

«Ενώ αμέσως μετά τη νίκη της αντεπανάστασης από τους Δυτικογερμανούς συντρόφους σωστά μπορούσε να προβληθεί η έλλειψη εμπειριών των Ανατολικογερμανών σε συνθήκες καπιταλισμού, αυτό το επιχείρημα, δέκα χρόνια μετά τη "γερμανική ένωση" και τη διαμόρφωση ενός τύπου αποικιοκρατικού καπιταλισμού στην Ανατολική Γερμανία, δεν ευσταθεί πια. Στο μεταξύ, αποκτήθηκαν αρκετές γνώσεις μέσα σ' αυτό το σύστημα. Οποιος, ακόμα και σήμερα, ισχυρίζεται ότι οι Ανατολικογερμανοί κομμουνιστές πρέπει πρώτα να μάθουν τον ταξικό αγώνα υπό αστικές συνθήκες, σφάλλει. Αυτοί έχουν τώρα εμπειρίες τόσο σχετικά με την εξουσία όσο και με την αντίσταση κατά της εξουσίας... Δεν έχει μικρή σημασία και η αντεπανάσταση που βίωσαν στη ΓΛΔ. Σ' αυτά προστίθεται και η επιτόπου καθημερινή εμπειρία με το ΚΟΔΗΣΟ - υπό θετική και αρνητική έννοια... Κατά τη γνώμη μου κατ' αρχάς πρόκειται για το εξής. Να δημιουργηθεί σε πρώτη φάση μια συμμαχία συντονισμού, μέσα στην οποία ο καθένας παραμένει στον κομματικό σχηματισμό του. Σε ένα δεύτερο στάδιο, απ' αυτή τη συμμαχία, θα πρέπει να προέλθει το κοινό κόμμα».

Το κόμμα αυτό θα πρέπει να συμφωνήσει σε μια σειρά από αρχές, μερικές από τις οποίες θα είναι:

«1. Παραδοχή του μαρξισμού - λενινισμού, δηλαδή αναγνώριση των διδασκαλιών των Μαρξ, Ενγκελς και Λένιν ως των κλασικών του επιστημονικού σοσιαλισμού.

2. Αναγνώριση της προ-ρεβιζιονιστικής Σοβιετικής Ενωσης, δηλαδή ιστορικά ακριβής εκτίμηση της Οχτωβριανής Επανάστασης και του αγώνα της ΕΣΣΔ και του ΚΚΣΕ στην οικοδόμηση του σοσιαλισμού, στο Μεγάλο Πατριωτικό Πόλεμο και στη διατήρηση της παγκόσμιας ειρήνης.

3. Αναγνώριση της ΓΛΔ και του ΕΣΚΓ ως της έως τώρα ύψιστης κατάκτησης και του επιτυχέστερου κόμματος του γερμανικού εργατικού κινήματος.

4. Θεώρηση του ρόλου του Γκορμπατσόφ και της κλίκας του ως προδοτικών όχι μόνο εναντίον του κομμουνιστικού κινήματος και της κοινότητας των σοσιαλιστικών κρατών, αλλά και γενικότερα της κοινωνικής προόδου.

5. Απόρριψη αντικομμουνιστικών μαχητικών εννοιών όπως "σταλινισμός" και άλλων αστικών σλόγκαν...».

Στο τεύχος Οκτώβρη, άλλο στέλεχος της οργάνωσης γράφει σε άρθρο με τον τίτλο «Η υπόθεση πρέπει να ωριμάσει», ανάμεσα σε άλλα: «Το πολιτικό τοπίο της ΟΔΓ έχει αλλάξει ποιοτικά. Η δεξιά στροφή των παραδοσιακών κομμάτων είναι προφανής. Το SPD έχει πάψει να αντιπροσωπεύει σοσιαλδημοκρατικά περιεχόμενα. Οι Πράσινοι στο μεταξύ δεν είναι ούτε οικολόγοι ούτε δημοκράτες στη βάση, αλλά ένα εντελώς συνηθισμένο αστικό κόμμα. Ο αρχηγός τους, Φίσερ (σ.σ. ο ΥΠΕΞ) είναι ένας εξέχων κομματικός (σ.σ. Πράσινο) εκπρόσωπος του ιμπεριαλισμού. Το ΚΟΔΗΣΟ, που διακηρύσσει ότι είναι "αριστεροσοσιαλιστικό", έγινε κατεστημένο και βολεύτηκε στο καπιταλιστικό σύστημα. Στην Αριστερά χάσκει ένα κενό. Μόνο το DKP και άλλα κομμουνιστικά κόμματα, σχηματισμοί ή μεμονωμένα πρόσωπα αντιπροσωπεύουν σήμερα στη Γερμανία πραγματικά αριστερή πολιτική. Ομως είναι απομονωμένα και προς το παρόν χωρίς αξιόλογη επιρροή. Ταυτόχρονα διαπιστώνεται ότι η περίοδος του αφοπλισμού, της αποθάρρυνσης και της απάθειας των κομμουνιστών, που ακολούθησε την αντεπανάσταση, εξασθενίζει και αρχίζει να επανέρχεται η επαναστατική αυτοπεποίθηση. Ωριμάζουν συνθήκες που βάζουν στην ημερήσια διάταξη την αναγκαιότητα της συσπείρωσης όλων των κομμουνιστικών δυνάμεων της χώρας σε ένα ενιαίο κομμουνιστικό κόμμα. Αυτό το πρόβλημα απασχολεί πολλούς συντρόφους, ιδιαίτερα στην Ανατολή (σ.σ. Ανατολική Γερμανία(. Γιατί εδώ συγκεντρώθηκαν μακροχρόνιες εμπειρίες με ένα ενιαίο μαρξιστικο-λενινιστικό κόμμα της εργατικής τάξης - το SED, (σ.σ. Ενιαίο Σοσιαλιστικό Κόμμα Γερμανίας)...

Ο προσανατολισμός προς τη συσπείρωση των κομμουνιστών είναι προκαταρκτικός όρος για τη συμπόρευση όλων των αντιφασιστών και αντιιμπεριαλιστών. Ενα ισχυρό ΚΚ με το λαό θα μπορούσε να δώσει ισχυρές ωθήσεις στο σχηματισμό μιας πλατιάς συμμαχίας. Μπροστά στη διαγραφόμενη όξυνση του ταξικού αγώνα υφίσταται αντικειμενικά η αναγκαιότητα της ύπαρξης ενός τέτοιου κόμματος. Ομως νηφάλια πρέπει να καταγραφεί ότι η επίγνωσή της στην εργατική τάξη εκφράζεται ως τώρα μόνο μεμονωμένα. Αυταπάτες για μια γρήγορη αλλαγή αυτής της κατάστασης δεν είναι σκόπιμες...

Δημοσιογραφικά όργανα, ντοκουμέντα, κείμενα κλπ. των (κομμουνιστικών) κομμάτων αφήνουν να διαφανεί ότι προς το παρόν υπάρχουν σημαντικές διαφορές σε βασικά ζητήματα. Στα λόγια διακηρύσσεται πίστη στο μαρξισμό-λενινισμό και σε μερικές από τις "αρχές" δεν επιτρέπεται να ξεγελάσει ότι η ερμηνεία του περιεχομένου συχνά απέχει φανερά μεταξύ τους. Θα απαιτηθούν υπομονή, επιμονή και ευελιξία για να φτάσουμε από κοινού σε επιστημονικά θεμελιωμένες μαρξιστικές θέσεις. Απλή θέληση, ανυπόμονος μαξιμαλισμός και τυφλός αξιονισμός (σ.σ. έφεση για δράση) δεν οδηγούν σχεδόν καθόλου στο στόχο. Τη λυδία λίθο θα αποτελέσουν η δραστηριότητα στον ταξικό αγώνα και η ικανότητα να δίνονται πειστικές απαντήσεις σε ζητήματα του παρόντος και του μέλλοντος. Η υπόθεση πρέπει να ωριμάσει. Αυτό δε σημαίνει να την αφήσουμε στο αυθόρμητο... Ενα μαρξιστικό-λενινιστικό κόμμα, ένα κοινό και μεγαλύτερο Κομμουνιστικό Κόμμα ως προφυλακή της εργατικής τάξης είναι επείγουσα ανάγκη».