Η αντιπαραβολή, στη στήλη «υπογραμμίσεις», των δύο άρθρων, ένα από τα ΝΕΑ κι ένα από τον ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ, αποκαλύπτει δυο κόσμους.

Η αστική τάξη καλεί μέσα από τα έντυπά της - στην προκειμένη περίπτωση τα ΝΕΑ - να δεχτούν οι εργάτες ως τετελεσμένο ό,τι έχασαν και να κάνουν ένα άλμα στο υπερπέραν, πιστεύοντας στη μεταφυσική διαβεβαίωση ότι «υπάρχει φως στην άκρη του τούνελ».

Τι φως; Η απαρέγκλιτη εφαρμογή του Μνημονίου. Δηλαδή; δουλειά ως το θάνατο, δουλειά - λάστιχο, δουλειά απλήρωτη. Αυτός που έχει ανάγκη μια τέτοια φυγή προς τα εμπρός είναι μόνο το κεφάλαιο. Κι έχει τη δική του δημοσιογραφία για να προωθεί τα συμφέροντά του.

Στον αντίποδα, το άρθρο στον ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ αποκαλύπτει, σημειώνοντας δυο - τρία χαρακτηριστικά παραδείγματα, ότι η κατάσταση θα επιδεινώνεται όσο δεν υπάρχει αντίσταση, όσο δε θα υπάρχει διεκδίκηση και δράση με προοπτική την ίδια την ανατροπή της αστικής εξουσίας, για να αλλάξει η τάξη που βρίσκεται στην εξουσία. Το άρθρο δε μένει στη διαπίστωση. Καλεί στην οργάνωση αυτής της πάλης, την προσδιορίζει με λεπτομέρεια ως προς τα χαρακτηριστικά που πρέπει να έχει. Το άρθρο, έτσι, γίνεται όπλο στα χέρια της εργατικής τάξης ενάντια στους καταπιεστές της.

Ο ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ έχει κάνει καθαρό, το γράφει στην προμετωπίδα του, ότι εκφράζει τα συμφέροντα της εργατικής τάξης και μάλιστα από τη σκοπιά της πρωτοπόρας θεωρίας που προβλέπει την απελευθέρωση των εργατών, οδηγεί στον κομμουνισμό. Ο ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ κάνει ό,τι περνά από το χέρι του για να επιβεβαιώνει κάθε μέρα τη δέσμευσή του σ' αυτή την προοπτική.

Αντίθετα με τους κομμουνιστές, οι αστοί δημοσιογράφοι έχουν ανάγκη διάφορους φερετζέδες. Ενας απ' αυτούς είναι η «ανεξαρτησία». Για να υπερασπίσουν την «ανεξαρτησία» της δημοσιογραφίας τους μιλάνε για «πάρτι με βίζιτες» που θα έκαναν διάφοροι για να γιορτάσουν το θάνατο του «ένας από μας». Εδώ βγάζουν και έχθρα μεταξύ τους.

Παρά τα φαινόμενα, μεταξύ τους δεν είναι αντίπαλοι. Εχουν ορισμένα κυρίαρχα πράγματα που τους ενώνουν.

Ποια είναι αυτά; Εκτός από το μπόλικο χρήμα. Η ιδεολογία, που πηγάζει από το χρήμα. Και οι αξίες τους. Εχουν κοινές αξίες.

Στη «σωστή δημοσιογραφία» τους δεν υπάρχει λέξη για έναν άνθρωπο που του αρνήθηκαν το χειρουργείο σε κρατικό νοσοκομείο γιατί δεν είχε τα απαραίτητα ένσημα.

Η «σωστή δημοσιογραφία» τους μπορεί να παρουσιάζει ουδέτερα την είδηση ότι κόψανε το νερό σε μια οικογένεια με τρία παιδιά. Απλά συνέβη.

Αυτή η ίδια δημοσιογραφία διαθέτει ένα ολόκληρο εξάστηλο (δηλαδή το πλάτος μιας ολόκληρης σελίδας) για τους ...Κοζάκους. Κι εκεί ακριβώς - σε μια τέτοια λεπτομέρεια, μια παρωνυχίδα της επικαιρότητας - αποκαλύπτουν τις αξίες τους, αξίες της «σωστής δημοσιογραφίας». Αν μίλαγαν για ένα μνημόσυνο, εντάξει. Καθένας έχει ιερό δικαίωμα να κλαίει τους νεκρούς του. Αλλά εδώ αυτοί οι δημοσιογράφοι δε μιλάνε για το μνημόσυνο. Μιλάνε για μπίζνες με αφορμή το μνημόσυνο. Και για να παρουσιάσουν θετικά τις μπίζνες, τραβάνε και μια διαστρέβλωση στην Ιστορία, παρουσιάζοντας τους Κοζάκους σαν κάτι φουκαριάρηδες που έκαναν μια επιλογή, πήγαν με τον Τσάρο και πέθαναν φτωχοί. Κι αφού έτσι νομίζουν ότι εξασφαλίζουν μια συμπάθεια, μπαίνουν στο ζουμί: Οι τάφοι μπορούν να γίνουν τουριστικό αξιοθέατο, να φέρουν χρήμα.

Αυτές είναι αξίες της «σωστής δημοσιογραφίας».

Απέναντί τους θα παραμείνουμε σταθεροί πολέμιοι, γιατί εμείς μετέχουμε στην ταξική πάλη, δηλώνοντας στο φως της μέρας το στρατόπεδό μας. Η δημοσιογραφία μας είναι ταξική.

Οι αστοί δημοσιογράφοι μπορούν να βγουν καθαρά να υπερασπίσουν την τάξη τους; Οχι. Γι' αυτό μιλάνε για «σωστή δημοσιογραφία».