Με μια έκθεση που έρχεται να βοηθήσει τις εξαγγελίες της κυβέρνησης για την ανώτατη εκπαίδευση, η Αρχή Διασφάλισης της Ποιότητας στην Ανώτατη Εκπαίδευση (ΑΔΙΠ) έρχεται να επιβεβαιώσει ότι αποτελεί θεσμό που ιδρύθηκε για να προωθηθούν και να «νομιμοποιηθούν» οι αναδιαρθρώσεις.

Ο χαρακτήρας αυτός είναι ιδιαίτερα καθαρός σε ορισμένες από τις διαπιστώσεις της. Ετσι, υποστηρίζοντας την «αναπτυξιακή» λογική των μονοπωλίων κάνει λόγο για «ασαφείς εθνικούς στόχους ανάπτυξης του εργατικού δυναμικού» που «καθιστά αμφισβητήσιμη την απορρόφηση του μεγάλου αριθμού πτυχιούχων ορισμένων επιστημονικών πεδίων και θέτει υπό αμφισβήτηση τη σκοπιμότητα ύπαρξης και ανάπτυξης πολλών από τα υπάρχοντα τμήματα των ΑΕΙ», όπως αναφέρει χαρακτηριστικά. Στην πραγματικότητα οι «εθνικοί στόχοι ανάπτυξης» είναι... σαφέστατοι και συγκλίνουν στη δημιουργία μιας μεγάλης μάζας εργαζομένων χωρίς δικαιώματα. Σε αυτήν τη στρατηγική εντάσσουν και την ανώτατη εκπαίδευση, η οποία διαμορφώθηκε από τις κυβερνήσεις του δικομματισμού στη σημερινή της μορφή, για να εξυπηρετήσει τις ανάγκες των μονοπωλίων και τώρα κρίνεται πως πρέπει να προσαρμοστεί εκ νέου στην πολιτική τους. Είναι χαρακτηριστικό ότι ασκείται κριτική για τη «γεωγραφική διασπορά των ΑΕΙ», η οποία κάποτε είχε πλασαριστεί σαν... αναπτυξιακός στόχος.

Ανάμεσα σε άλλα, η ΑΔΙΠ κάνει λόγο για «υπέρμετρο αριθμό τμημάτων και προγραμμάτων σπουδών». Στην πραγματικότητα, το τοπίο που τείνει να διαμορφωθεί στην ανώτατη εκπαίδευση δείχνει πως τα προγράμματα σπουδών θα είναι ...όσα και οι φοιτητές, αφού ουσιαστικά ο καθένας θα ακολουθεί την ατομική του «εκπαιδευτική διαδρομή», συλλέγοντας τίτλους σπουδών. Η διαπίστωση ότι υπάρχει «μεγάλος αριθμός μεταπτυχιακών προγραμμάτων» έρχεται να εξυπηρετήσει την απόφαση να χρηματοδοτείται από το κράτος ένα μεταπτυχιακό ανά τμήμα, στέλνοντας τα ιδρύματα στην αγκαλιά των επιχειρήσεων προς αναζήτηση χρημάτων.

Σε ό,τι αφορά το διδακτικό και ερευνητικό προσωπικό των Πανεπιστημίων, γίνεται λόγος για «γραφειοκρατικές και χρονοβόρες διαδικασίες πρόσληψης» σαν να ευθύνονται αυτές για το ότι δεν υπάρχει μόνιμο προσωπικό και αναφέρεται σε μεγάλο αριθμό συμβασιούχων, κάτι που αποτέλεσε επιλογή των κυβερνήσεων επί χρόνια.