Το καθημερινό τηλεοπτικό θέαμα με τίτλο «κυνήγι φοροφυγάδων» κρύβει το μεγάλο έργο: Το χορό των βουβαλιών που έχει ήδη αρχίσει. Τον οξύτατο, δηλαδή, ανταγωνισμό μονοπωλίων που οι αξιώσεις τους για κατοχύρωση - διασφάλιση υψηλότατων κερδών καθορίζουν ήδη κάθε πτυχή της ζωής που ζούμε.

Το αστικό κράτος παριστάνει το διώκτη της παραβατικότητας (της βδέλλας, δηλαδή, που αναγκαστικά υπάρχει και θα υπάρχει όσο θα υπάρχει και ο βούρκος) έτσι που να καλλιεργεί ένα αίσθημα ενοχής στους ανθρώπους των λαϊκών στρωμάτων για την απόδειξη που δε ζητάνε κατά την αγορά μιας τσίχλας ως αιτία για τα ελλείμματα του δημόσιου ταμείου.

Την ίδια ώρα και η παραμικρή κρατική νομοθετική πράξη αντιπροσωπεύει ένα χορό εκατομμυρίων που με τη μια ή την άλλη μορφή παρέχονται στο μεγάλο κεφάλαιο.

Πλάνα από το χτεσινό έργο: Μια «ξεκάρφωτη» σελίδα για τις Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας στο ένα έντυπο, ένα «αθώο» ρεπορτάζ για τα προβλήματα των επενδυτών στην «πράσινη ενέργεια» σε άλλο έντυπο, ένα αφιέρωμα στα πλούσια λιγνιτικά αποθέματα που μένουν αναξιοποίητα παραπέρα, ψηφίδα ψηφίδα συνθέτουν το μεγάλο παιχνίδι που παίζεται πίσω από τον τίτλο «ΔΕΗ». Ετσι που όταν διάφοροι δηλώνουν «ναι στην απελευθέρωση όχι στην πώληση μονάδων», η δήλωσή τους αυτή, πέρα από συμφωνία με την κυβερνητική πολιτική, να σηματοδοτεί και επιλογή καπιταλιστή.

Το ίδιο ισχύει και για κάθε έντυπο που δήθεν αντιπολιτεύεται την κυβέρνηση πιέζοντας να επιταχυνθεί η απελευθέρωση. Η ενέργεια και δη η ηλεκτρική ήταν και παραμένει το κλειδί για την παραγωγή. Γύρω απ' αυτήν την πίτα σφάζονται μονοπώλια. Κάθε εμπλοκή - συζήτηση γι' αυτήν ή την άλλη μορφή της απελευθέρωσης οδηγεί στην αγκαλιά αυτού ή του άλλου μονοπώλιου. Το αποτέλεσμα θα είναι - είναι ήδη - ακόμα πιο δύσκολη - ακριβή πρόσβαση των λαϊκών στρωμάτων σε ένα αγαθό που αξιολογικά βρίσκεται δίπλα στο νερό.

Από μια τέτοια αφετηρία και η διαμετρικά αντίθετη θέση του ΚΚΕ, που δεν μπαίνει στο παζάρι να αξιολογεί μορφές απελευθέρωσης, αλλά μιλά για πρώτες ύλες, μέσα παραγωγής, δίκτυα μεταφοράς και διανομής κάτω από κρατική κοινωνική ιδιοκτησία, στα πλαίσια του μηχανισμού της λαϊκής οικονομίας.

Ετσι που ο τομέας της Ενέργειας απαλλαγμένος από το καπιταλιστικό κέρδος να συμβάλει στην ενεργειακή πολιτική για την υπηρέτηση των λαϊκών αναγκών.

Αυτό όμως απαιτεί πλατιά συσπείρωση σε μια τέτοια γραμμή πάλης και ριζική αλλαγή στο συσχετισμό δύναμης έτσι που να αλλάξει η ίδια η τάξη που βρίσκεται στην εξουσία. Για να μπορέσουν να πάνε τα πράγματα στην αντίθετη κατεύθυνση απ' αυτήν που ενιαία προπαγανδίζει ο αστικός Τύπος, ανεξάρτητα από τα ειδικά συμφέροντα που υπηρετεί το κάθε έντυπό του.

Πέρα από τις διάφορες κουτοπονηριές που βαφτίζουν το κρέας ψάρι, όπως στην ιστορία με τις παλιές και νέες μονάδες της ΔΕΗ, η αστική τάξη παραμένει στοχοπροσηλωμένη στο κύριο, την απελευθέρωση και του τομέα της Ενέργειας. Στον αντίποδα πρέπει να βρίσκεται η στοχοπροσήλωση του λαϊκού κινήματος καθώς τα ταξικά συμφέροντα είναι ευθέως συγκρουόμενα.

Οι καπιταλιστές δηλώνουν καθαρά ότι το κέρδος είναι το κλειδί, αυτό ζητάνε να διασφαλιστεί και δείχνουν το δρόμο που είναι η απελευθέρωση. Αυτό υπηρετεί η κυβέρνηση έστω και με κουτοπονηριές, αλλά ο στόχος παραμένει ένας: Το άνοιγμα της αγοράς ώστε να λειτουργούν ανεξέλεγκτα τα μονοπώλια - μεγαθήρια του τομέα.

Αυτό είναι το σχέδιό τους, απέναντι σ' αυτό πρέπει να συγκεντρωθούν οι δυνάμεις που θα το αντιμετωπίσουν.