«Στάση... λογικής στο ΚΚΕ». Ετσι τιτλοφορείται σχόλιο στο οπισθόφυλλο της χτεσινής «Αυγής», ο συντάκτης του οποίου απομονώνει μια φράση από παρέμβαση του Θ. Παφίλη στη Βουλή, την οποία στη συνέχεια ερμηνεύει κατά το δοκούν, όπως βολεύει όσους ψευδώς ορκίζονται ότι είναι εφικτή μια άλλη διαχείριση του καπιταλισμού κι όπως τους επιτρέπουν τα ερμηνευτικά τους εργαλεία που δε φημίζονται ούτε για την αξιοπιστία τους ούτε για τη χρησιμότητά τους υπέρ των λαϊκών συμφερόντων. Η φράση του Θ. Παφίλη έχει ως εξής: «Ο λαός να μην αναγνωρίσει το χρέος και να κηρύξει στάση πληρωμών ο ίδιος». Και ο συντάκτης της «Αυγής» αναρωτιέται ρητορικώς: «Δεν γνωρίζει ο ρέκτης βουλευτής ότι ο λαός δεν μπορεί να κηρύξει στάση πληρωμών ο ίδιος, αυτοπροσώπως, στους δανειστές της χώρας; Δε γνωρίζει ότι αυτή η απόφαση, εάν κριθεί συμφέρουσα, προϋποθέτει άλλη εξουσία για να την υλοποιήσει; Θέλει το ΚΚΕ στάση πληρωμών για το χρέος; Προ καιρού, η κ. Παπαρήγα είχε μετά βδελυγμίας απορρίψει την ..."αστική πρόταση" για επαναδιαπραγμάτευση του χρέους. Τώρα, ο κ. Παφίλης τι ακριβώς εισηγείται;...».

Αυτό που εισηγείται το ΚΚΕ - και παριστάνει πως δεν καταλαβαίνει ο συντάκτης της «Αυγής» - είναι ότι πράγματι χρειάζεται μια άλλη εξουσία, λαϊκή, ώστε ο λαός να μην είναι δέσμιος της εκμετάλλευσης και των χρεών της πλουτοκρατίας. Εισηγείται στο λαό ότι έχει τη δύναμη αρκεί να το αποφασίσει και να οργανωθεί, όχι απλά να κηρύξει στάση πληρωμών, αλλά να φέρει τα πάνω κάτω, συντρίβοντας τη ρίζα των προβλημάτων του, την καπιταλιστική οικονομία και εξουσία. Δίνει όλες του τις δυνάμεις, ώστε να τον συνεγείρει σ' αυτήν την κατεύθυνση, τη μοναδική που απαντά στα λαϊκά συμφέροντα.

Κι αυτό δεν αρέσει στους μικροεργολάβους της ευρωενωσιακής πολιτικής σαν τους ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ και «Αυγή». Τους χαλάει τα σχέδια της δικής τους «εισήγησης» στο λαό, που είναι συγχρόνως ομολογία πίστεως στον καπιταλισμό. Η δική τους πρόταση είναι αναδιαπραγμάτευση του χρέους, στο πλαίσιο της ίδιας εξουσίας και οικονομίας που το προκάλεσε. Προτείνουν σαν διέξοδο μια άλλη διαχείριση από ικανότερους διαχειριστές που θα διαπραγματευτούν καλύτερα με τους άρπαγες του λαϊκού μόχθου. Δηλαδή, αδιέξοδο για το λαό. Οι προτάσεις τους όμως σπάνε τα μούτρα τους. Εύκολο να αντιληφθεί κανείς ότι δεν αφορούν στα λαϊκά συμφέροντα. Διαφορετικά δε θα τις συζητούσαν σοβαρά ορκισμένοι υπερασπιστές του καπιταλισμού, πολιτικοί, οικονομολόγοι κ.ά., που δε φόρεσαν και ποτέ τους το «φερετζέ» του αριστερού και που δε θέλουν να αποδείξουν τίποτα άλλο παρά τη χρησιμότητά τους στην εξουσία των μονοπωλίων.