To γεγονός ότι η κυβέρνηση όχι μόνο δεν προχωράει στον ορισμό της ελληνικής Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης (ΑΟΖ), αλλά αποφεύγει συστηματικά να κάνει λόγο γι' αυτήν και μιλάει μόνο για την υφαλοκρηπίδα, όπως έγινε και κατά την τελευταία επίσκεψη του πρωθυπουργού Γ. Παπανδρέου στο Ερζερούμ της Τουρκίας, φαίνεται πως γίνεται στοχευμένα και εκ του πονηρού. Μπορεί μεν η υφαλοκρηπίδα και η ΑΟΖ, κατά την τρέχουσα φρασεολογία, να ταυτίζονται γεωγραφικά (η υφαλοκρηπίδα αφορά στην εκμετάλλευση του υπεδάφους του θαλάσσιου βυθού των διεθνών υδάτων, η δε ΑΟΖ αφορά στην εκμετάλλευση όλων των φυσικών πόρων του υπεδάφους, του βυθού και των υπερκείμενων υδάτων), όμως η συστηματική αναφορά, στη διπλωματική γλώσσα, μόνο στην υφαλοκρηπίδα, σημαίνει ότι κάτι θέλουν να κρύψουν. Με άλλα λόγια, σημαίνει ότι γίνεται διαπραγμάτευση έξω από τους ισχύοντες κανόνες του διεθνούς δικαίου.

Οπως είναι γνωστό, η ισχύουσα Σύμβαση του ΟΗΕ για το Δίκαιο της Θάλασσας του 1982 έχει υιοθετήσει τον όρο και το περιεχόμενο της ΑΟΖ, που προβλέπει πλήρη δικαιώματα ΑΟΖ, σε όλα τα κατοικημένα νησιά και θέτει σαν όριο για το πλάτος της τα 200 ν. μίλια. Αν οι αποστάσεις των απέναντι ακτών των χωρών είναι μικρότερες από τα 400 ν. μίλια (200+200), τότε το όριο μπαίνει από τη γραμμή της μέσης απόστασης. Το προηγούμενο καθεστώς, αυτό του 1958, καθιέρωνε την έννοια της υφαλοκρηπίδας και το δικαίωμα εκμετάλλευσης του βυθού από την παράκτια χώρα μέχρι τα 200 μέτρα βάθος βυθού, καθώς η τεχνολογία τότε είχε αυτούς τους περιορισμούς. Καθόλου τυχαίο δεν είναι ότι προ μηνών ο Θ. Πάγκαλος, εκτοξεύοντας τροχιοδεικτικές βολές, είχε μιλήσει για ελληνική υφαλοκρηπίδα μέχρι τα 200 μέτρα βάθος βυθού.

Συνεπώς, η αναφορά από τον πρωθυπουργό και τους υπουργούς της κυβέρνησης μόνο στην υφαλοκρηπίδα και στο ενδεχόμενο παραπομπής του θέματος της υφαλοκρηπίδας, και όχι της ΑΟΖ, στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης, υποκρύπτει τελείως ασύμφορη για την Ελλάδα διαπραγμάτευση με την Τουρκία, έξω από τους κανόνες της ισχύουσας Σύμβασης του ΟΗΕ για το Δίκαιο της Θάλασσας, στη βάση των «ζωτικών συμφερόντων» της γειτονικής χώρας, όπως αυτά αναφέρονται στη Συμφωνία της Μαδρίτης του 1997. Δηλαδή, εγκατάλειψη και εκχώρηση κυριαρχικών δικαιωμάτων, που θα σηματοδοτήσει αλλαγή του σημερινού συνοριακού «στάτους» στο Αιγαίο με δραματικές επιπτώσεις στην ίδια την εδαφική ακεραιότητα της χώρας.