Σε αναζήτηση μεγάλων αποδόσεων τα υπερσυσσωρευμένα και λιμνάζοντα κεφάλαια βρίσκουν διέξοδο στις νέες εκδόσεις εντόκων γραμματίων, όπως αυτή στη οποία προχώρησε χτες η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ. Μέσα σε λίγες μόνον ώρες κατά τη διάρκεια της χτεσινής δημοπρασίας 6μηνων εντόκων ντόπιες και ξένες τράπεζες έσπευσαν να «προσφέρουν» ιλιγγιώδη ποσά ύψους 5,2 δισ. ευρώ, από τα οποία η κυβέρνηση δανείστηκε 1,95 δισ. ευρώ. Το επιτόκιο έφτασε σε 4,9% με την τοκογλυφία να σπάει κοντέρ και να διαμορφώνεται 5 φορές πάνω από τα επιτόκια που υποτίθεται ότι πληρώνουν οι τράπεζες στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, ώστε να αντλήσουν κεφάλαια, στη βάση των παρεχόμενων κρατικών εγγυήσεων. Με μια κουβέντα, δανείζονται από την ΕΚΤ με επιτόκιο 1% και δανείζουν το ελληνικό δημόσιο με 4,9%.

Είναι απόλυτα φανερό ότι κεφάλαια, διαθέσιμο χρήμα, υπάρχει και μάλιστα σε υπεραφθονία. Τα λιμνάζοντα κεφάλαια ύψους 5,2 δισ. ευρώ που οι τράπεζες έσπευσαν να «επενδύσουν» στο δημόσιο χρέος της χώρας, είναι πενταπλάσια από τα ποσά που θα μαζέψει η κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ από την αύξηση των συντελεστών ΦΠΑ για ολόκληρο το 2011 (1 δισ. ευρώ), είναι υπερδιπλάσια από τα 2,3 δισ. ευρώ που αφορούν στη χρηματοδότηση του ΙΚΑ επίσης για ολόκληρο το 2011 κ.ο.κ.

Σε αλλεπάλληλες μεγάλες εκδόσεις κρατικού χρέους προχωρούν και τα άλλα κράτη της ευρωζώνης με τις κυβερνήσεις της Ιταλίας και Ολλανδίας μόνο χτες να έχουν αντλήσει από 7 δισ. και 3 δισ. ευρώ αντίστοιχα, ενώ μέχρι τέλη του Γενάρη του 2011 τα κράτη της λυκοσυμμαχίας αναμένεται να δανειστούν, πρόσθετα, δεκάδες δισ. ευρώ.

Η σαπίλα του εκμεταλλευτικού συστήματος, τα αδιέξοδα της διαχείρισης και γύρω από το κρατικό χρέος, οι νέες συμφύσεις ανάμεσα στα κράτη, στους τραπεζίτες τους και τις μερίδες της πλουτοκρατίας που το καθένα προστατεύει και εκπροσωπεί, φέρνουν τα ακόμη χειρότερα για τους λαούς, βαθαίνουν την καπιταλιστική κρίση, δημιουργούν όρους και προϋποθέσεις για ελεγχόμενη ή και «ανεξέλεγκτη» καταστροφή μέρους από τα υπερσυσσωρευμένα κεφάλαια και τις παραγωγικές δυνάμεις. Πρώτοι στη λίστα είναι οι «αδύναμοι κρίκοι», όπως η περίπτωση της «ελληνικής οικονομίας» και του κρατικού χρέους, για το οποίο δρομολογούν τις διαδικασίες χρονικής επιμήκυνσης, πρώτα και κύρια για τα δάνεια των 110 δισ. ευρώ, που προσφέρουν οι μηχανισμοί στήριξης (ΕΕ - ΔΝΤ) προς την πλουτοκρατία. Μια επιμήκυνση, η οποία τίποτα θετικό δε σημαίνει για το λαό, αφού θα συνοδευτεί με πρόσθετα αντιλαϊκά μέτρα, οδηγώντας ταυτόχρονα και σε αύξηση των πόρων που θα απαιτήσουν τα κοράκια των δανειστών για την αποπληρωμή του χρέους.

Κοντά στα 95 δισ. ευρώ διαμορφώνεται σήμερα η τζάμπα ρευστότητα (με το συμβολικό 1%) που έχει χορηγήσει η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα στους ντόπιους τραπεζίτες που με τη σειρά τους δανείζουν την κυβέρνηση. Συνολικά για τις τράπεζες της ευρωζώνης η τέτοια διευκόλυνση «παροχής ρευστότητας» φτάνει σήμερα στα 494 δισ. ευρώ, πραγματικός πακτωλός που μοιράζεται για την τόνωση της ανταγωνιστικότητας των μονοπωλίων.

Σύμφωνα με τις πληροφορίες, η χτεσινή έκδοση 6μηνων εντόκων καλύφθηκε κατά 37% από τις προσφορές ξένων τραπεζών και κατά 63% από τις ντόπιες τράπεζες. Μέσα σε ένα εξάμηνο, οι τόκοι που θα μαζέψουν οι τραπεζίτες και άλλοι φτάνουν στα 47,8 εκατ. ευρώ, ποσά που θα στοιβάξουν πάνω σε αυτά που ήδη έχουν αρπάξει από τον παραγόμενο πλούτο.

Σε συνέντευξη σε ξένο ειδησεογραφικό δίκτυο, ο υπουργός Οικονομικών Γ. Παπακωνσταντίνου απέδωσε τις διαφορές επιτοκίων (σπρεντ) ανάμεσα στα ελληνικά και γερμανικά κρατικά ομόλογα στο «συστημικό χαρακτήρα της κρίσης στην ΕΕ», στους «γενικότερους κλυδωνισμούς» και όχι, όπως ισχυρίστηκε, στην ύπαρξη «πραγματικής απειλής» για χρεοκοπία της χώρας.

Ο υπουργός δήλωσε ότι μέσα στο επόμενο δίμηνο αναμένεται η «μεγάλη απόφαση» για την «τακτοποίηση της διατηρησιμότητας του χρέους στην ευρωζώνη». Να σημειωθεί ότι στα επόμενα συμβούλια υπουργών Οικονομίας της ΕΕ (Εκοφίν - Γιούρογκρουπ) έρχεται για συζήτηση και έγκριση η έκδοση των λεγόμενων ευρωομολόγων, στη βάση των οποίων θα δανείζονται τα κράτη της λυκοσυμμαχίας που αντιμετωπίζουν ανάλογες «δυσκολίες». Ηδη κλυδωνισμοί επεκτείνονται πέρα από την «περιφέρεια» της ΕΕ (όπως Ελλάδα, Πορτογαλία, Ισπανία) με τις εκδηλώσεις της κρίσης να ακουμπάνε πλέον και το κρατικό χρέος του Βελγίου.