Μετά την «Καθημερινή», χτες τα «ΝΕΑ» πήραν τη σκυτάλη για να «τραβήξουν» το αυτί όσων αγωνίζονται, στοχεύοντας στην ποινικοποίηση όχι μόνο της πράξης, αλλά και του αγωνιστικού καλέσματος σε απειθαρχία και ανυπακοή στους αντιλαϊκούς νόμους.

Το άρθρο τσουβαλιάζει σκόπιμα τις διάφορες συλλογικές πρωτοβουλίες, όπως, π.χ., για μη πληρωμή των διοδίων, τις κινητοποιήσεις ενάντια στην κατασκευή χωματερών, την απόφαση των εργαζομένων στα μέσα μαζικής μεταφοράς να μετακινηθούν δωρεάν οι επιβάτες χτες τις πρωινές ώρες, μαζί με τις λογής προβοκατόρικες επιθέσεις σε πολιτικούς, οι οποίες βέβαια όχι μόνο δεν έχουν καμία σχέση με το λαϊκό κίνημα αλλά χρησιμοποιούνται από κράτος και κυβερνήσεις για καταστολή του.

Ετσι, αφού παριστάνει τον συμπαραστάτη του λαού, σημειώνοντας ότι «σε πολλές από αυτές τις περιπτώσεις το δίκιο επί της ουσίας μπορεί να είναι με το μέρος των πολιτών», σπεύδει να παραδώσει μαθήματα «δημοκρατίας», υπογραμμίζοντας: «Σε μια οργανωμένη κοινωνία όμως, όποιος μπορεί να έχει δίκιο δεν μπορεί και να αναλάβει την ευθύνη της εφαρμογής του διά της βίας. Οποιος δεν θεωρεί δίκαιο ένα νόμο δεν μπορεί να τον καταργεί αυτοβούλως (...) είναι θεμιτές οι διεκδικήσεις, οι αγώνες, οι επιδιώξεις, οι ευαισθησίες, ακόμη και η οργή των πολιτών. Αλλά δεν είναι θεμιτό να καταλήγουν σε αυτοδικία».

Είναι πια φανερή η πρεμούρα της άρχουσας τάξης, που ανησυχεί από τη διογκούμενη λαϊκή αγανάκτηση και κυρίως από το γεγονός ότι κερδίζει έδαφος το κάλεσμα του ΚΚΕ σε απειθαρχία, σε λαϊκή αντεπίθεση, και σπεύδει να επιβάλει στις λαϊκές συνειδήσεις ότι η πάλη και η διεκδίκηση ικανοποίησης των αναγκών τους είναι αντιδημοκρατική ενέργεια. Δημοκρατία είναι να τους κάνουν τη ζωή κόλαση οι αστοί.

Γι' αυτό και το άρθρο ξεκινάει από το σημείο εκείνο που θέλει στην πραγματικότητα να χτυπήσει η πλουτοκρατία: «Παλαιότερα ήταν ένα σύνθημα σε διαδηλώσεις: "Νόμος είναι το δίκιο του εργάτη". Υπερβολή "συνδικαλιστική αδεία", θα λέγαμε. Στις δημοκρατίες νόμος είναι ό,τι ψηφίζει η Βουλή. Αν είναι καλός ή κακός νόμος συνιστά άλλη υπόθεση».

«Κάποιοι επιμένουν να καμώνονται ότι δε γνωρίζουν τα όρια μεταξύ ελευθερίας και ασυδοσίας. Η επικρότηση των νέων μορφών αναρχίας υπό την προμετωπίδα κινημάτων πολιτών μπορεί να αναγορεύσει την αυθαιρεσία σε κοινωνικό κανόνα». Αυτό ήταν το σχόλιο του ΛΑ.Ο.Σ. χτες για όσους αρνούνται να πληρώσουν διόδια. Και είναι βεβαίως συμβατό με τις κατά καιρούς τοποθετήσεις του ΛΑ.Ο.Σ. υπέρ των διοδίων, αλλά και της επέκτασης των ληστρικών συμβάσεων παραχώρησης δημόσιων έργων και υποδομών, στο όνομα δήθεν της εξεύρεσης χρημάτων για την αντιμετώπιση του χρέους. Συμβάσεις που έχει ψηφίσει από κοινού με το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ και φέρνουν αυξήσεις στα διόδια από 40% έως 60%!

Μπορεί η χτεσινή του τοποθέτηση να είναι συνεπής με τα όσα κατά καιρούς υποστηρίζει, δεν παύει, όμως, και τα χτεσινά και τα προηγούμενα να είναι άκρως προκλητικά για το λαό, που βρίσκεται ανάμεσα σε συμπληγάδες, αφ' ενός της δραστικής μείωσης του εισοδήματός του και αφ' ετέρου των γενναίων αυξήσεων σε αγαθά και υπηρεσίες. Και όσο να 'ναι, πάει πολύ ο ΛΑ.Ο.Σ. να μιλά για ασυδοσία και αυθαιρεσία. Τα όριά τους τα έχει ξεπεράσει προ πολλού η πλουτοκρατία, την οποία εκπροσωπεί και εκφράζει. Λογικό, βεβαίως, να αποκηρύττει κάθε τι που στέκεται εμπόδιο στα κέρδη της σαν ασυδοσία, αυθαιρεσία και αναρχία. Αλλωστε οι εν λόγω κύριοι τη μόνη ελευθερία που αναγνωρίζουν και επιτρέπουν στο λαό είναι η «ελεύθερη» επιλογή υποταγής στο σύστημα της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης. Δυστυχώς γι' αυτούς, ο λαός, το ταξικό εργατικό λαϊκό κίνημα, έχουν άλλη άποψη για τη δική τους πραγματική ελευθερία.